Alle inzendingen over emoties

via het scherm liet jij mij weten dat je gelooft in heilzaamheid van spanning bij het mailen tot aan de date, die daartoe leidt of van gedichten die de wereld in een ander daglicht willen zetten tot maanverlichte zwoele erotiek of kritisch op de feiten letten van harde porno, die ik niet wil zien maar velen tot gerief laat komen tot zacht…

rondom de tafel geschaard alsof het even weer net als vroeger was luisteren we naar Uw stem vader scheiden doet lijden klinkt het oude lied al twintig jaar bent U er niet meer op deze aard dan klinkt de melodie Lily Marlene Unter die Lanterne Uw lievelingslied in ons hart de wind fluistert Uw zijn bij ons zo samen dood is niet…

De morgen dat ik je voor het laatst zag... De morgen dat mijn leven veranderde... De morgen die mij bij zal blijven tot in mijn graf... Ik blijf bij mijn besluit ... Het was de rotste dag uit mijn leven... Wat jij deed is niet te vergeten... Die dag ging je weg... Alles wat ik weet van jou is dat je niet dichtbij woont... Ik kan je dit…

Een avondgroet voor harde werkers, voor wie voldaan zijn of heel moe, voor wie vandaag moest incasseren: doe straks je ogen rustig toe en laat de wereld even draaien, ook zonder jou doet hij dat wel. Geniet van kinderlach en dromen, want ach, de morgen komt weer snel en dan opnieuw moet je hard werken, ja, dan komt weer de zorg of pijn,…

Op weg naar totale verwoesting Raakt ze alles op haar pad Geen schepsel blijft ongedeerd voor haar woede die ze uit door het pijnigen van anderen Op weg naar vereenzaming Weigert ze alle hulp Geen schepsel neemt nog moeite haar woede weg te nemen Omdat het geloof in de mensen was verloren Op weg was het meisje Veranderd in een monster…

de wind streelde een liefdes melodie de zon straalde hoopvol harten vatten vlam wijl ogen in een eerste ontmoeten elkaar kusten verlegen de glimlach eerst aarzelend de tred vastberaden verder de handen ineen een bruidsluier de ringen een belofte voor levenlang kindergeluk ontsproten in haar schoot houden van in geborgenheid en warmte…

wegens ongemak bied ik vandaag tegen elk aannemelijk bod mijn langgespaarde stappen-plannen veelal gemaakt voor ver met liefde voor de zee voor 't struinen over Drentse hei of pas-ontwaakte alpenweiden de duister-dwaze knapzakroutes in het veen voor mijn gedroomde metgezel mijn huiver en mijn ongeduld gestolen kussen halverwege gelopen…

We zijn nooit echt alleen want zij die gingen dragen we in ons hart steeds mee in beeld en herinneringen…

kinderkopjes onder mijn voeten mossig omkaderd in het zand glazen ogen ruimen mijn blikveld in de verte dampt het grazig land groene golven deinen langs water van een kroosrijke poldersloot mijn oren vangen gesnater de honger van een snoek is groot daar, waar herinneringen spelen met pluizen van een paardenbloem en ik papieren bootjes…

ze moet nog zoveel doen maar wandelt heerlijk op haar gemakje over de Moerweg in Den Haag in haar klinkt de melodie van de stad achter de duinen ze heeft zelf de mazzel om in Moerwijk te wonen ook in de Schilderswijk stond eens haar huis haar beide jongens voetbalden bij Vredenburg maar waren fan van Ado in de duinen liggen ook veel…

Je ruikt naar zout en kust duikt zandzomergeur op waar duin avondroze sluipend laat verbranden tussen roekeloos gedonder en schichtig scherp licht balsemen vochtige druppels strak gespannen spieren jouw lijf lijkt af en de zeespiegel laat de vraag hoe mooi kun je zijn verwateren…

Mag ik jou dragen Vragen en liefhebben dat de duinen ons dansen de schermen achter de paviljoens de kleur dragen van je ogen het vroege toch ook al oud augustus remt mijn drang om in jouw vlucht het gelag te zijn van mijn rijpe daad waarin jij mijn appels mocht plukken glazen vullen, bottelen – het geven van een fooi - ach ik laat het…

ze staan nu om me heen, ik bekijk ze één voor één wat ermee te beginnen? in de spiegel worden ze weerkaatst en lichten op als de sterren, ik voel me onrustig zingen met olifantenstem. Ben alle remmingen kwijt. God! Geef me rust! Laat me gaan slapen en laat de maan bij me zijn, voor- dat het te laat is, en ik voorgoed wakker…

passie, hartstocht liefde lust de fluister van de nacht zindert ervan maar ook tranen van eenzaamheid van pijn van het niet willen of kunnen aanvaarden van radeloosheid hangen wolkenzwaar achter elke stralende ster stroomt een rivier van zilt en droef gemis het maanlicht verzacht waar de wind aan het fluisteren is zoveel gevoelens…

Je ziet het leven grijs en kleurt de wereld zwart tranen die zijn opgedroogd in het diepste van je hart Al zie je alles uitzichtloos en kun je vaak niet denken dat liefde toch nog echt bestaat weet dat er ergens iemand is die het je eens zal schenken Vergeet wat er geweest is, en zet je stappen in een nieuwe morgen zie en voel de zon…

Het zijn de namen die de punten krijgen en niet de kwaliteit van het gedicht; is eerlijkheid dan soms niet langer plicht of moeten we daarover ook best zwijgen? Ik weet het wel: de smaken zijn verschillend en wat de één heel mooi vindt zegt nog niet dat ook de ander daar wel iets in ziet, maar, lieve lezer, wees toch ook welwillend en wil…

verrukking kleurde zijn ogen toen hij haar door het venster zag de vrouw wat was ze mooi hartstocht groeide in zijn lijf wijl hij zijn handen aan de vensterbank vastklemde hij verstijfde ze droeg geen sjaal het zonlicht bespeelde haar donkere haren ze strekte haar blote armen om de verwarde bos haar los te laten vallen krullen dansten…

Er is iets maar ook niets dat tussen gedachten spookt gefluister in de ruimte loze woorden in je dromen. En als ik dan luisteren wil dan hoor of zie ik niets omdat de wil niet is verdwenen maar de mogelijkheid meer dan ooit. Begrijpen is wat lastig in dit moeilijke parket maar niets is onmogelijk in deze omdat je nooit weet wat niet deert…

Soms komt het voor Je ligt daar zo Lekker op het gras En je ziet ineens grijs Het is een teken Van regen, Maar ook van somberheid Waarbij mensen diep zinken Het maakt je ongelukkig En bent minder actief, Want je wilt geen grijs In het rode leven Rood maakt je blij Grijs maakt je verdrietig Maar er is een vergelijking Bij alle twee…

daar in 't vreemde pakhuis waar het overmaats geluk de overhand gekregen had was ik genode bruiloftsgast de toekomst liet er zich zo vrolijk soepel aanzien dronk uit de overvolle bolle glazen zo zelfgenoegzaam als zij was maar tussen mijn twee oren zette zich een ongemakkelijkheid vast die zich verspreidde als 't klamme zweet daarna nog…

samen een bakje koffie drinken op een gezellig terras in Scheveningen toen er tranen in je ogen welden werd het een bakkie troost…

rood aangelopen verward gespannen gekweld en dol hersens gepijnigd door nicotine en alcohol het wordt steeds moeilijker om het leven helder en nuchter te blijven bekijken…

zoveel pijn en verdriet, iemand anders voelt het niet ze zeggen dankjewel en alstublieft echt helpen kunnen ze je niet ik vecht maar door en door en vind geen gehoor alleen een foto aan de muur daar sta ik meer dan een uur je oogjes daar kijk in en je kuiltje in je kin in de nacht lig ik te wenen om je vingers en je tenen…

de zon gaat onder, de lucht wordt zwart. het is tijd om te gaan slapen maar ik kan het niet. weet jij waarom? snap jij waarom? ik kan niet slapen: m'n gedachten gaan uit naar één persoon. één persoon waar ik van hou. één persoon waar ik bij wil zijn. mijn hart wil ik geven aan hem, aan hem de jongen van mijn hart. ik geef de jongen…

kom hef met mij het glas laten we samen drinken er is voor ons in het terminus al plaats gemaakt laten we dan proosten op de weg te spoelen ballast de veters losgeknoopt van 't strak korset van schijn laat varen nu de humbug van dat ik nog steeds mooi zou zijn zeg me alleen maar met je ogen dat je door het vuur zou gaan voor mij…

en in mijn fluister was een medelijdende blik wat een geestelijke armoede verscholen in de spiegels van haar ziel beter bleef ze in het land waar ze van hield waar ze kan zijn die ze is even werd het me heel bang te moede hoe zal ik kunnen leven in een omgeving waar haat de fluister in de wind al is en ik rilde omdat juist die…

Ze draagt de thee op de veranda Daar zitten ze dan. Het verleden zit tussen hen in. Ze ademen de zachte ochtendlucht. Haar smalle hand schenkt hem de thee. Samen zitten ze daar. Hij kijkt naar haar en ziet nog altijd haar schoonheid die hij aanbad…rust straalt ze uit. Van het verleden hebben ze geen spijt. Samen zijn ze volwassen geworden…

van weggeweest mijn zelf nog niet teruggevonden de spiegel van de jeugd gaf onbedoeld verval te zien nu echt begonnen reis niet zo snel bedelden mijn ogen ik wil nog zoveel zien de kale heuvel met het eindstation nog niet beklimmen en zie hoe ik nog leef mijn ogen licht wat meer geloken mijn mond verdroogd maar met nog kleur op wangen…

zacht doet de fluister van de wind de zee golven eb en vloed vloed en eb zand en schelpen dragend rolt het water over het strand de vrouw haar broekspijpen opgerold loopt door het zilte water een glimlach rond haar mond haar ogen staren naar de horizon zon zee zand en water vurig brandt het verlangen in haar hart haar haren…

Zijn geslepen gezanten Bevolken Volgens heugenis Mijn gedachtewereld Sinds eeuwig Moedwillig Fluisteren ze in mijn oor Er is geen goed en kwaad Geen hemel, geen hel Slechts de geneugten des levens Leiden Tot een zalig bestaan Een bestaan Dat het leven zelf Alzo voorzien heeft Onbezonnen Verorber ik iedere verboden vrucht…