Alle inzendingen over lichaam

het is je muzikaalste lichaamsdeel je laat het eigen melodieën fluiten al ga je daarvoor beter eerst naar buiten de lucht wordt anderen zo vaak te veel en als je bezig bent dan kijk je scheel eenmaal begonnen, ben je niet te stuiten je voelt je één met ploerten en schavuiten maar daarna loop je snel weer in 't gareel je hebt er bij die…

een gloeiende huid gemaakt met honderd kwasten op een arm lengte…

Zacht, haast zonder te bewegen omhelst een broos vlies nieuw leven ademloos valt adem samen waar twee harten ritmisch kloppen op het bewegen van een nieuwe morgen zwanger van dromen op het wandelpad van werkelijkheid worden maanden geteld in dagen wanneer de laatste wee geen pijn meer geeft en lente alle zinnen laat ontwaken…

Onzichtbare zwellingen tussen mijn Ogen het regent zo lang en moedwillig dat spreekwoorden de cliché bevestigen en mijn fiets naar binnen wil ik stak haar aan, mijn liefde ze zorgde zo zalig voor me werd duizelig en ligt nu plat te vergaan tot ik boodschappen doe de kamer wordt kleiner, het bed des te warmer we zweten er doorheen zoals…

Heerlijk onderuit door warmte omringd Geur van lavendel waardoor de ziel zachtjes zingt Ogen gesloten gedachten op nul Handen masseren van tijd geen benul Kaarslicht met muziek zetten samen de sfeer Van zulk soort badpartijen wil ik alleen maar meer…

ook bij mij verzakt onder de ogen het vel tot wallen alsof daar zichtbare jaarringen de ouderdom willen tonen als beelden van sterfelijke demonen er wordt lucht in bogen onder mijn bril gezogen waar de huid te vroeg door het leven is bedrogen…

Met rimpels komen we ter wereld, met kreukels groeien we ook op. Het blijkt maar eens temeer, dat schoonheid van buiten zit, want elke rimpel moet worden gelift, ingespoten of worden behandeld, zodat met een glad huidje en alles op de juiste plaats, wat die ook moge zijn, haren geverfd en in de krul, verberg die grijze streep, smeer…

Wat als je ineens teleurgesteld bent in je spiegelbeeld En plots een hekel hebt aan je eigen schaduw? Je voetstappen extra diepe indrukken achter laten, En je lichaam alleen maar onrust uitademt? Waar kan je dan nog heen voor zekerheid, Hoe raak je wat achter je meeloopt kwijt? Kan je weer leren met een lichtere tred te lopen, En is…

Rode aderen staan op handen, strelen kou. Dat lijf, ik wil niet anders dan dat zijn, het omsluiten, eindeloos tot hier.…

Waar achteloos het staan begint, rustend aan de achterzijde. De zelfkant lonkt mijn liefde vindt, een wederzijds beminnen vlijde. Stilzwijgend diep het fluisteren, op buikhoogte keerkant binnen. Borrelt zeer waar schijnbaar luisteren, mijn liefst verstaan beginnen. Vervliegt in adem ruimteloos. Zwermt armen ver vooruit. Hijgt nauwelijks…

Slakkenslijmsporen; Ik betegel je huid met mijn adem, ik roep om je reactie. Je geur is als mijn hartslag; ik verlang naar je geur. Je ziet me als een souvenir, als een tweedehands auto met een ratel. Je geeft me veel te weinig inspiratie; Te weinig om van te leven. Ik kus je op je wang van prikkels; Jij zegt: Je hebt zo'n mooie…

onder de burka hoe zacht ze ook mogen zijn de grote borsten op siliconen het grote borsten geweld woedt in de lijven het gevulde hart loopt over van gouden bergen met zon en zoet bloed lekker warm in bed pijn en geen pijn tegelijk hoe wonderbaarlijk modieuze meiden bijna de hele winter ontblote nieren…

tekenen van ouder worden diepere lijnen voelen ze droger aan tien vingers ietwat strammer ben ik altijd met ze bezig voel hoe ze over 't toetsenbord gaan snelle aanslag bekend geluid polsen wat gevoelig m'n doorzichtige opperhuid staan ze me dagelijks bij verwen ik ze met goede creme die lieve handen van mij…

Drie mensen in mijn leven hebben mijn lichaam als goed ervaren: Mijn man die het genot ervan beleefde en mijn kindjes tot ik ze mocht baren. De eerste is reeds heen gegaan en de laatsten worden groot. Wie geeft mij nog reden voor bestaan hetgeen mij zekerheid bood. Ik plaats mijn lichaam voor de spiegel. Een wazig beeld verschijnt. Ik…

vanmiddag in de metro sprak een vrouw hem aan jasses hij werd stotterkip ontveerd met vel ze vroeg ken ik jou of ken jij mij waarvan ook al weer hij bezwoor haar ongekende schoonheid op station amstel stapte ze uit met ongeloof wat zat die meid nauw sluitend lekker in d'r vel…

Seraja jij bent- de zwarte vlinder ik het gele huis jij fladdert door mijn kamers Je zweeft Genoeglijk kijk ik naar jouw dansen je schaduw langs mijn wanden je ogen kijken naar de verf die langzaam bladdert ik leef…

In het begin had 't nog wat geleken, een leven vóór me, het was eindeloos. Ik pakte alles uit Pandora's doos. Het is half om, mijn kansen zijn verkeken. De goedbedoelde leefregels en preken, die maanden dat ik rechte paden koos, verwondden me als doornen van een roos. Mijn handen bloeden, aderen ontsteken. Het lichaam is zo kwetsbaar,…

maar we worden weer ouder dan voorheen en we hopen onderweg in een auto met visum en driekwart fles wijn op weg door ons heen toch nog heldere klare ruimtes te kiezen voel een licht schudding in de schouders waar dacht ik aan toen ik daar bedrijvig door de tunnel reed met bijvoet sibelius en ouders en het graf in moeder aarde de omnivoor…

ik zoek de slag in de ader een gekrulde vinger haakt naar die regelmaat ja, nee, ja gedempt door huid hij sluipt over de pols als een worm die stuipt over de muis van jouw hand hij duikt op aan de weke kant van jouw arm stuwend langs de strot van kin naar kaak naar slaap bolt hij over bot liever leg ik hem dieper bloot in het…

ik ontlaad het leven even uit mijn lijf ontspannen als een lappenpop adem lucht weg als ik opgetild verblijf met kop en kont in de palmen van jouw handen straks na een ontzielde pauze verneem ik zachtjes uit jouw mond dat mijn voortbestaan bij elke prille dag in stof of geest opnieuw begint…

de ervaring zelf is niet te beschrijven de beschrijving is niet direkt te ervaren beschrijving een reflectie van lijven die onbeperkt in het heelal rondwaren toch deel van processen en systemen zijn een ervaring die weer uit delen bestaat die door het filter van de reflectie gaat op de grote vlucht door werklijkheid zo teken ik een rond…

je lijf vraagt vandaag niet veel het mijne evenmin slechts een ogenblik verstrengeld in elkaar tot de dag het gloren kraait de merel weer zijn deuntje zingt…

Ruim voor de bus vertrekt zie ik ze naderen. Ze lopen zo behoedzaam in de pas. Hun schoenen passen altijd bij hun tas, gezonde kousen steunen oude aderen. Een fleurig sjaaltje siert hun saaie jas, een beetje lipstick tegen het ontbladeren en zilverwitte krulletjes omkaderen 't gezicht dat vroeger mooi of lelijk was. Dit is mijn voorland…

Ze heeft haar eigen trots en wenst van niemand steuntoelagen, hoeft niet over drempels gedragen; heeft geen schulden af te lossen. Ze lijkt me te willen belagen, in staat me mentaal af te rossen als ik beschaafder uit wil dossen. Ik mag haar niet anders behagen. Ik duik voor haar in rieten kragen, wouden, struiken, pollen, trossen. Ik…

Waterdier af bek te groot in hardheid omvormt niet meer te sluiten. Visje, wat is er van je geworden? Onschuld spreekt nog uit ronde ogen, maar duistere wateren brachten slechts dood.…

geheel ontdaan ben ik, van uiterlijke schijn ik heb mijn stof afgelegd beleid nu een nakend bestaan een lijf, behaard van top tot teen maakt u onrustig tracht mij in ogen te zien blozend gaat u ten onder dat wist ik wel het vlees is zwak ik ben nu eenmaal een mannelijk wonder ongemakkelijk is uw houding bij het zien van…

Mijn lichaam vol verlangen, liefkozend glanzend in de zon, Verschijning van de waarheid, vlees en botten, mijn lichaam, De waarheid van botten, oorspronkelijk verborgen, achter katoen, linnen of satijn Nee, dat naakte glanzen, dat is fijn Waarom zo haten naar de kleuren? Het is net als de liefde bedrijven, met al onze kleren aan Mijn…

in wervel en rib en bekken schuilt een draderige spons een web van aders en vet hier wortelt elk orgaan nog amorf in de knop een witte waakhond gebald in een cel weert de gore kiem een ronde bark gedeukt in de flanken voert een geurloos gas naar de tippen van mijn lijf van long naar vezel draderige klonters stremmen mijn bloed…

ik zag de eik hij stond zo plompverloren eik te zijn onwrikbaar in z’n eigenheid onwetend van z’n levenslijn ik lag languit en dacht te zijn de schaduw van z’n kroongewelf geen toen en straks en geen daarginder, geen spatje van mezelf diep in mij zit een knoest een eeuwig oude stobbe een stukje oer dat tijdloos is dat nooit bewust…

soms als ik voor de spiegel sta en kijk in vreemd groenbruine ogen die ik, zo lang al, heel goed ken is ’t net alsof ‘k een ander ben te mooi om waar te zijn soms als ik naar die ander kijk - ze staat dan naakt en fier voor mij - voel ik de bewondering ik vind haar best een lekker ding te mooi om waar te zijn wacht eens: ik zie geen slanke…