Alle inzendingen over oorlog

in wederopbouw zijn zij uit beeld verdwenen toekomst dooft stukjes verleden herdenken met oranje tintje heraldiek en romantiek de stoere jongens van het pintje vrijheid is ons hoogste goed gebleken maar de zekerheid is wel gesleten langzaam zijn zij weer tot leven gekomen gezichten uit mijn dromen namen krijgen nu een stem angst…

Herinner u de koeriers gedurende De tweede wereldoorlog jaren; Die op een krakkemikkige fiets, De verspreiders voor de illegale pers waren. De mensen van Vrij Nederland, Parool en Trouw Waren onder levensgevaarlijke omstandigheden Voor het verzet met hun drukpers in touw. Zo kon worden gedrukt wat tijdens de tweede wereldoorlog niet mocht…

Wat zou het mooi zijn als de doden hun verhaal zouden kunnen ver- tellen en wij mensen allen aan oorlog paal en perk gaan stellen alles valt enof staat met niet meer dan dat ene woord respect Eerbied voor de wereld en elkaar waarom oeverloos oorlogen om iets dat uiteinde- lijk niets...? Hoewel de tijd vaak als zon en soms als maan…

de deur van het paviljoen gaat van het slot de kleine jongen onrustig hart waar is mama? gespitste oortjes waarom is het zo stil? tasten naar geluid kleine voeten schuifelen aarzelend het laatste stukje van zijn vogelvrije leven in stil opgesloten is mama boos? in zijn laatste kamer de moeder wacht uur na hartverscheurend…

het was bomen bloeiden berken stonden in blad weilanden leken op een uitgestrekt groen tapijt waarop de zon gul en warm haar licht strooide bovenop de heuvel van het beukenbos schitterde een uitbundige eik haar bladerdak was een troostende moeder die bescherming en verkoeling bood aan wie geborgenheid zocht het werd het beukenbos…

uit het halfduister doemde zijn silhouet op: mijn geketende vader dichterbij kon hij niet komen de doos van Pandora boordevol met onmogelijke verlangens bleef hermetisch gesloten het leed zou te groot zijn we stapten over de valkuilen van onze zwijgende harten in een beschermende stilte vloeiden we samen ik kwam hem zoveel later…

Om van A naar B Te komen is voor Een slak nog geen Vanzelfsprekendheid, Want er zijn onderweg Onnoemelijk veel Hindernissen die met Het tempo van een slak Genomen moeten worden, Tegen de tijd dat ik In B ben aangekomen is, Als ik om me heen kijk, De halve wereld verwoest, Een bevolkingsgroep uitgeroeid - Het enige dat…

'Ik ben Anne Frank', zei ze, Een meisje met sluik zwart halflang haar. Het spoor naar Bergen Belsen kent voor argelozen En voor hen die beter wensen geen reden voor gevaar. Het spoor dat voert van A. naar B. Is efficient en neemt alle reizigers met zich mee. Reizigers in een oorlog Op weg naar hun ongewisse lot. De werkers voor een betere…

nog staat een raam te klapperen waarin gordijnen scheuren door glas hoorbaar sijpelt dood en stilte uit een wijk die ooit springlevend was een beeldverslag van slachting die toen gaande bleek gaat achteloos voorbij shots vol ellende zijn er tientallen op rij met de knop omzetten denken ze gelukkig zijn wij daar niet bij…

als de laatste opspattende brokken aarde zijn gevallen als de volgelopen kuilen het flauwe zonnetje weer rimpelloos weerspiegelen als er niemand meer is die de stilte wil scheuren als een ongelooflijke echte watervogel weer het kanaal gaat dwarsen als je, zo maar, tot tegen het versplinterde bos kan stappen, rechtop 135 meter ver als de Hill…

even zwegen ze de velden moegestreden uitgeblust waarom, een vraagstuk niet te begrijpen rood dood stil, kwam als de nacht sterren aan de hemel ondraaglijke kreten, toch hoop op de handpalm die reikt naar het morgen het einde getroffen door waanzinnig schizofrenie wachtend op de wijsheid van de stilte, stil als het was die nacht…

ik heb de oorlog niet meegemaakt (mag mij gelukkig prijzen) maar heb mijn vader er over horen vertellen na verzwegen jaren met een snik in zijn stem hoe hij verplicht tewerkgesteld in Duitsland naar zijn jongere broer Theo heeft lopen zoeken en na de bevrijding met lood in de schoenen huiswaarts moest... die leemte heeft zijn sporen…

De mensen zien mij van ver. Niet om mij Maar om mijn gele ster. In de verte klinken de laarzen, Schreeuwen de monden hun holle frasen. Ik ga mijn weg mijn straatje om. Ik ben te veel in het nazi-dom. De mensen zien mij van ver. Niet om mij Maar om mijn gele ster. Zij zijn bang voor de klikkende laarzen; Zij zijn monddood door de holle frasen…

De hitte van de strijd verleidt tot daden, alsmaar grootser. Met elke treffer, elk raak schot dan wordt de blik ook alsmaar doodser. Maar bij de held, die feestelijk is ontvangen blijft daarna die éne vraag maar hangen: ik heb mijn hart en ziel gegeven maar hoe moet ik nu verder leven?…

een mooie dag om stilte te verscheuren. oud-strijders staan te beven aan de kant de blikken op zwart-wit - en het gebeurt. gewoon omdat het kan. omdat één man. het is de wet van nederland. bij ons moet alles vroeg of laat een keer gebeuren dus dan ook dit. elkeen zoekt naar het licht als hamsters in een bak met open deuren. ik heb vandaag…

ben de angst voorbij schiet ik hem nu of doodt hij later mij voor even rust in de kapot geschoten huizen waar het sterft van de muizen eten en drinken zijn de eerste behoeften in het sluipend bewegen om te overleven de idealen zijn vergeten in het stinkend vuil waarin wij al weken zweten afgestompt in primitief ageren branden wij…

In zo’n vermorzelde stad kon je Bijvoorbeeld zitten eten Met steengruis op de rand van je bord Als je geluk had En eten En van het bord was allicht een schelfje af…

Puin, puin, puin pijn, pijn, pijn!…

gebulder der kanonnen en springende granaten mensen die met elkaar vechten en elkaar gruwelijk haten geen dag gaat voorbij zonder doden en gewonden haat zaait vergif, maar soms ook; dollars, roebels en ponden…

Mannen spelen met tanks, Kalasjnikovs, stens Of uzi's - zij zorgen er Zeker voor dat een groot Aantal onschuldige mensenlevens Onnodig op het spel wordt gezet - Maar geweld met woorden, Waarmee mensen elke dag Een beetje meer dood Worden gemaakt - het resultaat Van vilein taalgebruik Is hetzelfde: dood is dood, Wat is het verschil…

nog altijd die beelden op het netvlies van het dehumaniseren van de mensheid stoffelijke overschotten in gestreepte pyjama's schuifelden doelloos rond hun ogen dof nog nooit waren bevrijders zo in shock, of toch omdat men zoveel gruwel niet behappen kon…

onderbewustzijn wakkerde mij… er werden treinen gebombardeerd tussen Meppel en Zwolle, de tijd liep uit de hand, ze kwamen pas tegen spertijd aan bij het Amstelstation te Amsterdam angst bekroop mama en ik luisterde met grote ogen naar de afwisselende gang van haar zenuwslopende vlucht dicht langs de panden op weg naar huis wij werden…

kun je 'n plek zo overladen met liefde opdat het kwaad vanzelf zal verdwijnen zoals stemmen opgingen in de wind worden schoenen nooit meer aangetrokken komen koffers nooit meer thuis de eigenaren ervan evenmin…

nog steeds in de nacht ook al is het dag gaan dreunende tonen door de zware lucht of maakt een snijdende flits telkens weer in het heden gewag van de dode tucht ook zijn er zielen, vele miljoenen in getal, die lijden in de gedachten van hen die overleven de oude vijand is verdreven doch in een andere gedaante hebben we nooit echt…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

bloemetjes en bijtjes raken nooit uitgekauwd hartendief, ik heb je lief is ook een geheid gedoe voorbij het zoete zijn nog vele lagen die wachten op ongerustheid van een dichter vreemd genoeg niet populair smartlappen zijn populair doodbloedend geweten snakt naar wat aandacht…

naam voor naam worden ze voorgelezen met daarachter hun leeftijden zes lange dagen en vijf nachten zoveel tijd neemt het in beslag om alle namen op te zeggen ze weer een stem te geven al is het dan voor even om de waanzin te benadrukken hakt het horen van de leeftijden er nog het meeste in “ Rebecca Lea Kanes“ twee maanden…

staan voor de slachtoffers die zijn weggevoerd vanuit het doorvoerkamp Westerbork vandaag ligt het verscholen onder 'n dik pak sneeuw toch torenen de stenen met daarop een Jodenster er boven uit opdat we nooit en dan ook nooit zullen vergeten…

Onbegrepen oorlog… In verschillende landen hier ver vandaan… Waar het vroeger een paradijs zal zijn geweest voor de mensen… Een niet te begrijpen oorlog onderbouwd door teksten uit bijbel of koran… Dat zal geen enkele god voor zijn volk wensen. Hoe kan het zo zijn dat een geloof kan gaan bepalen… Dat mensen moeten gaan schuilen in de bergen…

Het regent weer druppels glijden stromend langs de ruwheid van mijn ruit de wereld huilt en kent geen mededogen - stemmig oordeelt iedereen wat voorheen met woorden ging is provocerend meer een ding van oorlog en geweld - het regent grijs wolken striemen ook mijn stemming tot de diepte van die oeverloze…