Alle inzendingen over verdriet

luister, mijn liefste, hoor de zachte klik van de pal en hoe de knal door mijn kop scheurt en dan niets dan stilte en is het te laat luister: je hoort het opnieuw keer op keer in je hoofd…

Mijn ogen schitterden van geluk Nu zijn het watervallen waarvan de dam op ieder moment kan begeven door de druk van mijn recente leven.…

’t Wordt laat, en ’t zwijgen zinkt met stille avond neder, En stille, de avond dringt me in ’t eindloos diepe hert, En ’t eindloos herte, moe van ’t wentlen weg en weder, Staakt ’t wentelen en rust in stille zoete smert. O smert, geen zoetheid kan aan ’t rustend zoet genieten, Het zoet genieten van uw ijdele eindloosheid, Uwe ijdele eindloosheid…

Genetisch opgeslagen verdriet geschreeuwde woorden verzwegen en opgehoopt achter een muur van pijn Opgetrokken uit stenen die als valse brokstukken lava uit je mond vielen en mij genadeloos verpletterden Hoop en geloof stierven verstikt onder een versteende laag niet te ontsnappen duisternis ik heb mij aangepast, ik ben een overlever…

In de serre had ik jou gevonden ik zag geen bloed en ook geen wonden je ademde, maar veel te snel de pootjes krommen ging nog wel ik heb je op een doekje gelegd en iets van "stoute poes" gezegd die ons van dichtbij gadesloeg en zag hoe ik je binnendroeg. Of heeft het zonlicht je bedrogen en ben je tegen 't glas gevlogen? en helpt het als…

De regen valt gestaag druppels van pijn slaan op het wegdek gaten in mijn hart Bleke zon van wanhoop gevangen in een natte stilte flarden van mist versnipperen droefenis in de wind Mijn poreuze steen zacht en beschadigd geurt naar ontzetting en dode rozen op bruin mos…

Een nieuwe moeheid maakt zich meester van mijn leeggevochten hart het eind van mijn latijn heb ik dan toch gevonden Gebarsten maar niet gebroken leg ik mijn hoofd neer kijk naar binnen met berusting naar buiten zonder te zien Achter gesloten luiken marcheren overledenen de dodenmars koude voeten laten zompige afdrukken achter op mijn…

Deze plek waar alle dromen neergestort zijn gebroken vleugels en scherven het grasland bedekken catastrofe tot waar het oog reikt Dat jij daar je huis hebt gebouwd! Aan het begin van de hel het einde van de regenboog land zonder hoop Hoe wanhopig moet je zijn of hoe optimistisch? Hoeveel brokstukken denk jij aan elkaar te kunnen plakken…

Grond verdwenen gedachten op zwart trillende benen en een bonkend hart Brandende ogen zo verward hoofd gebogen bloedend hart Mond verbeten vol met smart wil niet eten verslagen hart Stil gezet en getart in gebed met mijn hart…

Knisperend rol ik de kiezels onder mijn voetzolen heen en weer de regen valt gestaag op het leed dat ik op mijn schouders draag In mijn hoofd dansen satijnen schoenen een dreunend ritme op de houten vloer pas de chat, pas de chat pirouettes in het kwadraat Melodie van roze geschulpte tule speelt gebroken tonen in mijn oor ik wil mijn last…

Zomaar ineens verdriet om iemand die je mist die je niet meer ziet Zomaar ineens moet ik huilen zonder aanleiding kan mij er niet achter verschuilen Zomaar ineens mis ik je nog elke keer het is nu zo anders dat doet me zeer Zomaar ineens opdat ik nooit vergeten zou daarom door dat verdriet wist ik nog hoeveel ik van je hou Zomaar…

Op de pier van deze haven zag ik een verdriet de tranen en de letters, in het zwart geschreven je taal helaas, die toegang heb ik niet. Ik vroeg een man met erudiete ogen "welk verdriet, moet hij doorstaan?" "ach", zei hij, "het is maar kletspraat, van die man." Aan het einde van de pier, in 't beton geschreven niet op de bergwand,…

Zo snel de woorden Niet belangrijk Ze kan het toch niet horen Of wel? Maar maakt dat wel uit? Niet belangrijk Toch?…

jij hebt het magische bos ontsloten met een wenk en het schikken van je gouden lok boven gevoelige ogen jij danst en ik loop op de mysterieuze muziek van het eeuwenoude woud waarin tijd zich samenvouwt jij laat mij de bronnen zien van jarenlang verdriet en pijn omdat herinneringen aan jouw trauma’s nog niet verwerkt zijn toch zwier…

’t Is of die bloemen het weten: Ze buigen beurt om beurt uit eerbied voor de stilte die aan mijn hart is gebeurd. En reder dan aan mensen doe ik die elfen in ’t gras het effen verhaal dat hij heenging om ’t heimwee dat ik was. Ze neigen bevreemd naar elkander ’t naïeve margrietenhoofd: dàt hadden ze van de mensen…

Divers klein grut springt op vier pootjes tegelijk omhoog van lichte levens-lente vreugde. Misschien dat met de tijd ook mijn hart wel weer springen zal. Misschien dat het weer springen zal al is het maar van lentevreugde.…

Ik hou mijn kop omhoog Mijn schouders recht en mooi Hou mijn beiden ogen droog En mijn gezichtje in de plooi Niemand die van mij dan weet Wat ik denk en wat ik voel Situaties die ik zoal meed Dat zijn er best een heleboel Ik hou mijn adem vast En niemand die het ziet Ondanks deze zware last Vind ik een weg in mijn verdriet Ik hou mijn…

Bladgeritsel in mijn oor bewogen door de wind ervoor trad mijn tuintje binnen en waaide nieuwe zinnen Tuintje is zo kinderlijk echt heb mezelf daarin gelegd de wind neemt met zich mee zaadjes naar de diepe zee Tuintje in het kinderhoofd is door winden uitgedoofd tuintje anders aangelegd kromme takken lijken recht Door wind en tijd…

Ik heb mijn zieke vader door de telefoon gesproken. Hij is eigenlijk te ziek om te praten. We hebben niet veel gezegd. Op de vraag of ik op bezoek kon komen antwoordde hij: - Nou liever als ik weer thuis ben, het is hier zo kaal - Het is de vraag of dat er nog van gaat komen. Het is hier stil, koud en verdrietig in Amsterdam.…

De kist waarin zij rust sleept haar gehele huishouding als verslagen huilende slaven over het gangbare grof knerpende grindpad van het eeuwenoude kerkhof met schuine zerken op weg naar het diepzwarte graf waarin zij tegen haar zin in, zal moeten rusten, continue heeft zij zich ingezet voor haar dierbare kroost zij had zich opgeworpen…

Vrienden zo speciaal Dat je ze eigenlijk vergeet En als je ze dan kwijt bent Dan merk je dat niet eens…

als je door de hel moet gaan je verlaten verraden voelt als je in een leegte komt te staan je ziel tot nulpunt is bekoeld als de wereld voor je instort je denkt dat niemand je meer nodig heeft als je steeds opnieuw gekwetst wordt het leven je weer nieuwe klappen geeft als je aan het einde van je kunnen bent niet tot vechten meer bereid…

Ik ben teruggekeerd naar Zierlkzee. Zonder jou. Op de dijk heb ik je naam geroepen in de wind Een zwerm meeuwen schreeuwde met me mee. Spottend. Is het de wind die mijn ogen doet tranen?…

Mijn hart doet pijn te weten dat jij die zware strijd moet ondergaan "alleen" over de drempel van ons bestaan Wij moeten je laten gaan je wil het niet, maar het is gedaan het is voorbij zo jong bij ons vandaan Wij moeten afscheid van jou nemen niet van wie je was en wat je deed altijd zullen we aan je denken in ons lief en leed De…

De gonsregen, regen - het òpbewegen van bladen als water valt, de regen valt valt valt. Zo in me zelf gedoken te zitten in 't glanzige niet meer witte licht - en nooit te beginnen beweging en niet te bezinnen. De regen maakt grauwe strepen in de gladgrauw geslepen lucht - de gordijnen hangen treurig, de dag lange.…

Ween maar lieveling, ween nu maar kom toch en schrei gerust maar even Donkere wolken maakten je ’t zwaar laat je vreugde echter weer herleven Ween nu maar lieveling, huil gerust laat al die tranen gerust maar vloeien Schei maar tot je in slaap bent gekust laat de liefde in je hart maar bloeien Ween maar lieveling, doe ’t nu maar ik ga die…

Ik heb natte ogen Tranen die uit mijn hart komen Liefde wat uit mijn hart stroomt Uit mijn ogen naar buiten glipt Verdampt in het zonlicht Ik heb natte ogen Mijn hart is gebroken ik voel pijn, teleurstelling en verdriet Mijn liefde lift mee met mijn tranen Mijn tranen verlaten mijn ogen en verdampen in het zonlicht…

Schijnt de zon? Ik zie slechts wolken Dik en donker, dreigend ook Jij ziet nergens vuurtjes branden O, maar ik zie ergens rook Hoor jij weer de vogels fluiten? Ik hoor niets, alleen kabaal Want m’n Ik praat tot m’n Eigen En het is geen mooie taal Zegt m’n Ik dan tot m’n Eigen ’Idioot, die jij nu bent Zo een onbenullig wezen Heb ik echt…

Te vaak kon ik niet genieten van het leven. De gedachte terug naar die emotie laat me nog trillen en beven. Ik kon het leven niet aan en viel in een zwart gat. Nooit het besef van de kracht die in me zat. Alles gefocussed op schaduw en een zon die valt. Niet mijn blik op wat te redden viel maar op wat al was verknald. Ik voelde me als in…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt.…