Alle inzendingen over emoties

kon ik het oergevoel benoemen dat mij uit de vingers gleed ik zou de waarde willen roemen om wat het voor mijn welzijn deed hoe meer ik grip erop verloor had ik van verlies besef en drong de ware reden door van mijn gedeukte liefdeslef voort ging ik in onzekerheid steeds dieper werd het duister vertrouwen was ik kwijt en daarmee ook…

de diepte in je ogen de stilte in je stem de zwakte in je omhelzing maakt dat ik je ken de zwaarte in je stappen de leegte in je hart de schelheid in je schreeuw maakt mijn leven hard de leegte in je hoofd de zachtheid in je kracht de ruwheid van je vingers maakt dat ik naar je smacht maar meer dan deze dingen de liefde in je haat…

Jouw laatste stappen zet je op de nu vreemde trap waar gelakte passen deurtjes openen naar kleurige potten vol lang geleden verborgen sprookjes omhoog langs ovale portretten zoeken donker alwetende ogen boven minzaam gekrulde lippen ietwat cynisch naar krassen het poppetje op de tekening met onhandige handjes die als harkjes wijzen naar…

Zien hoe je terugkijkt vol vertrouwen, terwijl ik niets meer zeker weet De aarde voelt bewegen zelfs de regen niet meer troost het laagste punt opzoekt Vervolgens stromen naar zee en verdampen tot lucht en verder zweven…

gekluisterd aan haar zitplaats weet ze de wereld kleiner dan voorheen het park, net over de kade, onbereikbaar ze weet nog van vroeger aan de hand van haar vader de kinderboerderij, lammetjes en een kalfje, moe van het geboren zijn rest slechts een raam, voorbijrazend verkeer en de postbode de oude dame is moe…

Een onzichtbare wereld van oorzaken en motieven de waarheid slechts een idee als een dagroom bij wijle die gedachten beheerst Wijlend in het trage dal blijf ik kijken naar de zon die zich nu en dan laat zien tussen overhellende rotsen wat is het klam hier benee geen warmte om te klampen Maar oponthoud voedt de twijfel verloren woorden…

Haar beeld ontgroeid en nog het meest in haar gedachten zoekt zij bij twijfel naar de vertrouwde blik maar de jonge fotograaf van 3 kijkt even snel voordat hij achteloos op camera vastlegt wie zij is zij is de koele hand op 't warme voorhoofd en de knuffel die hem kust zij lacht met hem verzonnen woorden en hoort hem in zijn drift…

Ze wil de stad bekijken zonder dat de stad haar ziet wandelend in de schaduw van de brugpijlers voetstappen in en nabij de goot ze struikelt over hobbelige kasseien,wurmt zich tussen struiken door steekt donkere straten over met blinde dove ogen ze fluistert zich een weg onbespied en ongezien haar voetstappen zonder spoor achter…

Waar is de morgen? Als je er zo naar verlangt. Waar blijft de eerste stap? Tot ver weg van zorgen. Waar is de map? De wegwijzer? Als je vanbinnen verbrandt. Waar blijft de morgen? Als de tijd niet verder gaat. Waarom blijft ze verborgen? Of net altijd te laat. Ziet ze ons niet zwoegen? Of verdrietig in ons bed. Of wil de morgen er gewoon…

Oh, jij, grom en grauw, jij en ik geeft au! Ik wil je niet ontwijken maar ook niet aan je denken, wel stiekem naar je kijken. Misschien zien wat er anders is, zien wat ik bij je mis. Ik ben geraakt en dat is zeker op zijn plek. Jouw zwijgzame karakter drukt je in mijn nek. Ik blijf herhalen; het ligt niet aan mij, misschien is mij ontglipt…

De zomer is rijp klaar om te oogsten vruchten hangen zwaar aan de knoestige tak het zonlicht komt later gefilterd naar binnen en buiten geurt de lelie onder 't warme rieten dak mijn hart wordt onrustig alsof je zult komen brood en wijn, de tafel gedekt maar je stap zal niet klinken achterom tussen de rozen je glas voor vanavond maar…

Vele jaren zijn heen gegaan sinds ik nog op die plek heb gestaan De oude hoeve waar ik als kind heb gespeeld Mij nooit een ogenblik verveeld De groene poort, het hof, de stallen Vroeger vol bruisend leven, nu vervallen Zacht heb ik de deur achter mij dicht gedaan In de hoeken weven glimmende spinnen hun ijle waan Een zonnestraal zoekt…

Hier loop ik dan helemaal alleen, Alleen over het strand. Met niemand om me heen, Ik zie enkel een stel dat loopt hand in hand. Hier loop ik dan helemaal alleen denkend aan mijn verleden, Vroeger was alles mooi, leuk en vooral geweldig. Maar dat was lang, lang geleden, En nu op dit moment voel ik me alleen en ellendig. Hier loop ik dan…

De wolken vertellen een verhaal hoe ik door het leven dwaal Ik kijk en zie ze veranderen Van zacht wit in donker grijs De lucht verandert van helder blauw in zwart paars Donderwolken boven mijn hoofd De wolken vertellen een verhaal Hoe ik het door het leven dwaal De wolken gaan voort Zoals het in het leven hoort Hoog Heel hoog Daar dondert…

zachtjes omsluit je mijn hand fluistert me terug in dat wat ooit gebeurde de wereld verstilt, de tijd laat los de gevleugelde zingt een tinteling in mijn hoofd hij leidt de tocht naar teloorgang zwarte kraaien dragen mijn schouders, hun schaduw wijst het brandpunt waaruit de sluier het vuur spuwt waar ik verdronken water draag…

Als een kind met open ogen staarde ik over zee waarboven meeuwen dartel vlogen en buitelden naar benee Schitterlichtjes in het water bruisen uiteen op het strand waar golfjes kabbelend terugstromen van het geribbelde zand Schepen lichten op aan de evenaar in een stralend zonlicht verschijnen ze groeien van een vaag silhouet tot een beeld…

Onrustig is ons hart: de zomerlieven zijn weer henen, de regen valt op koude stenen, onrustig is ons hart. Het juichend warme weer, de zoete geur van zomerlinden, je kan ze niet meer vinden, onrustig is ons hart. Zo graag wil je beminnen, vergeten ziel en zinnen, je horizon heel wijd, onrustig is ons hart. Onrustig is ons hart, zoveel…

Ik kan niet bij haar geraken overal is de rivier te breed zijn de meanders uitgesleten gelijk mijn handen in haar het blad sterft op de oever geur van humus dringt door tot een verlegen donkerte in mijn hart, pindraad streelt de koebeesten, aait mijn vel het water ruist, speelt met de naakte vissen, zilvert dan stillekes de gouden zon…

Adem ik adem weer stromen vol met lucht Vrijer wordt mijn lijf in iedere warme zucht Luister naar muziek zwoel relaxt geluid Zielenpijn stil gesust spanning loopt eruit Soms sluit ik mij af even helemaal alleen Orden mijn gedachten door alle emoties heen Kwetsbaar toch sterk dat ben ik van binnen Bang en strijdvaardig is verliezen…

Ik huil als ik lach en ik lach als ik huil Ik zie dit als kwaliteiten waarachter ik me verschuil Bang noch boos noch bedroeft noch blij Ik ben zelf niet langer ook maar een onderdeel van mij Het enige solide in mijn leven is gevaar Ik ben opvallend onopvallend en zichtbaar onzichtbaar Een lichaam als een huis dat aftakelt van villa naar krot…

Wat me soms zo sterk verwondert na elke ruzie, scherp en hard na elke keer dat je me bedondert na elke morele pijn en smart na elk gebaar van onverschilligheid na elke stilte voor de storm na elke stap die jij van mij vermijdt na elk verdriet in een andere vorm na elke schreeuw van jou door jou naar mij van jou dat ik ondanks alles nog…

Hoe diep ook het dal Met pijn en met tranen Met woede en wanen Een keiharde val Hoe diep ook dat dal Die kracht van binnen Om opnieuw te beginnen Overwint steeds de val Want al glij ik uit Ik sta ook weer op Voel de wind voor de kop En ga weer vooruit Omhoog naar die top De ene voet voor de andere Ik zie de zee veranderen En kies…

kom maar, zeg je je armen open de lucht die nog siddert de donder weerkaatst de galmende verwijten de nacht der gewoonte maakt zwak en gewillig op je schouder rust reeds lang een ander hoofd toch hunkert herinnering het vrijen intens nog eenmaal die koorts ranzig en bitter smaakt verlopen liefde…

Gevoel zoveel mogelijk weggestopt, vooral niet teveel nadenken over het gemis, identiteit langzaam verloren. Maar jij vond haar en liet eerst haar tranen vrij, en daarna de vrouw die zij altijd al was.…

Als straks de winter komt dan kom ik eindelijk thuis Waar sneeuw het dak bedekt van mijn eigen mooie huis Als ik dan naar buiten kijk over landerijen en het water Geniet ik volop van mijn rust de rest komt allemaal later Als ik me maar gelukkig voel tevreden met mezelf alleen Mijn glimlach weer terug is hoef ik… nergens meer heen Als…

Geen tijd voor moraal en integriteit Tijd maken is een bezigheid Geen tijd voor deze bezigheid Geen tijd die ons bevrijdt…

Hij blaast lucht in regenboogbellen maar wanneer haar wapperende haren druppels vangen in kleuren die bijna onaards zijn tekenen ogen als houtskool, levenloos versteend blaast hij nogmaals al is het alleen maar om het laatste beeld niet te verliezen…

Ik voel je armen om me heen, je lichaam dicht tegen me aan. Ik heb ervan gedroomd om je zo dicht bij me te hebben. Elke avond in bed liggen draaien en hopen dat jij mij zag staan. Niet als het kleine zusje van, maar gewoon als mezelf. Nu is het zover, je ziet me niet als het kleine zusje van. Maar als een persoon, een jonge vrouw. Ik voel je hoofd…

Sta stil en kijk met je ogen als waren ze niet van jou. En niet meer van de angsten die je volgen. Tot de stilte ze weer verandert en je kijkt alsof jouw droom de stem heeft gevonden die van jou zou kunnen zijn.…

Ik kan de antwoorden niet vinden Heb gekropen op mijn knieën Zoekend naar alles Om me te helpen niet te verdrinken Beloftes zijn leugens geworden Niet eens eerlijk diep van binnen Ik loop achterstevoren En zie dat mijn leven me vaarwel zwaait Dolend door de straten als een blinde. Kan niemand me helpen weer te zien?…