Alle inzendingen over eenzaamheid

Dolend land in tranerige mist, berustend onder vochtige dekens en zich nooit vergist. Een wachten met voortekens op een naakt valend bed, zo leeg gelegen, afgeschreven, slapers eruit gezet, alle vruchten weggegeven. Moet nu de kilte komen in koud grijze lucht, waarin onttroonde bomen met ijzige zucht hun bladeren ontnomen? Requiem…

slechts als de avond nog is verschoond en 't licht behendig schijnt op de zuivere wanen die mij als man het vrouwzijn laat bekoren, deelt mijn laken het silhouet met introspectieve lispelingen de stem draagt het motief van handelingen reikend naar de ziel lost mijn bedevaart schuldeloos zijn behoefte af, of het haar gelegen komt is de…

Als herfstbladeren in de wind neerdwarrelend nog de grond niet geraakt Wil niet dwarrelen vaste grond niet losgerukt niet afgesneden wil terug naar de Bron terug naar mijn wezen en maken de cyclus rond…

Onder de sterren In de regen Om het huis kom ik ze tegen Bij het ontbijt Erna, ervoor Het houdt nooit op Ze gaan maar door In de auto In de kroeg Ze stoppen niet Tis nooit genoeg En zelfs op straat In volle drukte Geen moment Dat het mij lukte Ze in te tomen Te verdringen Machteloos Ze te bedwingen Soms is het te Slaan ze op…

Hier is een mens iedereen en niemand. Het is hier een komen en een gaan. Hier regeert de dienstregeling. Alleen vluchtigheid kan hier bestaan. Tijdelijkheid. Onverstaanbare gesprekken verwaaien hier, mengen zich met een zakelijke omroepstem. Piepende wielen van een bagagekar, mengen zich met het gillen van een rem. Geroezemoes. Hier kan…

De schimmen van de straten Accentueren de duisternis van De nacht. Het fluisteren van de Stemmen versterkt het mysterie Van wat mogelijk komt en nimmer Wacht. Mijn nachtelijke dromen Zien op naar de hemel ogen, Fonkelend in de duisternis van De nacht. De schimmen van de straten Fluisteren onhoorbaar zacht. Een mechanische reeks van…

Eens sloop zachtjes de winter in mijn leven Met kille handen om mijn hart en kou die donkere wolken bracht Het wisselen van seizoenen Verloren in de tijd Langs mijn gezicht sijpelen natte tranen Misschien zal eens De zomer wederkeren Misschien zal ik eens Opnieuw gelukkig zijn…

Zij wachtte op stilte voor de storm Op engelen die schreeuwden Op bloed dat vloeide Op nagels in haar huid. Zij wachtte tot zij onzichtbaar werd Totdat haar spiegelbeeld uiteenviel Totdat haar jaren waren geteld. Zij kan niet meer zingen, dansen genieten van het leven kan niet zuchten, ademen, bijten, kauwen. Ze is alleen…

Ze is zo lang, deze stad dat in de laaghangende mist het lijkt alsof de huizen verdwijnen en alleen ik hier blijf wachten Zo lang is ze, deze stad dat ik mij in de druilende regen verlaten voel, en vertrokken ben maar bij mijn terugkeer nog steeds aan de bar zit en weet hoe mooi de stad was Maar nu is ze een lange stad met neergelaten…

De weg is lang Het oordeel van de mensen hard Als je kwetsbaar bent Een kluwen van herinneringen Doolhof zonder eind Geplaveid met angst en pijn Zoekend naar balans Wadend door drijfzand Zak ik langaam verder weg…

Toch blijven tranen stromen als de bron het hart gekwetst bloedend is opgedroogd De ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet Want bitter is de eenzaamheid De liefde die er was zal nooit meer zijn Ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

De deuren staarden me koud en grijs aan door een kleine kier glipte het groen stiekem naar binnen dankbaar voedde ik mijn ogen en hart totdat de deur het met een harde klap ontnam.…

ik had vroeger al mijn eigen stek een plekje waar ik speelde het liefst bouwde ik mijn zandkastelen gevuld met fantasie pas jaren later ging me dat vervelen keek ik peinzend naar de lucht voelde me als vogel in een vrije vlucht wolkte weg in dromen bevolkte mijn luchtkastelen met kamers vol verhalen legendes in mystieke talen…

je ogen je hart vermeden omdat je aanblik zo moe gestreden zonder verleden en heden verloren uitverkoren voor dit lijden zonder te vragen niet meer te dragen was gelukkig, lief dat je ogen niet meer zagen dat ik je ogen heb vermeden je hart verzwegen heb naar het verleden onze liefde ben vergeten mijn…

boek van mijn gedachten vol van mijn jaren leeg van mijn toekomst dichtgeschreven bladen van eenzaamheid ik wil in je schrijven op morgen en morgen elk volgend blad happy days are here again dagen die voorbijgaan als in mijn vroegste jeugd maar op morgen en morgen schrijft mijn pen niet…

mensen lopen hem gegeneerd voorbij ergeren zich aan zijn onbeschaamd gedrag aanfluiting voor de chique promenade zijn gezicht wordt zichtbaar, karton glijdt opzij pas na uren richt de gestalte zich op schudt zich uit, staat op van de grond wankelt met het karton de promenade af en vervloekt vervolgens de nieuwe dag…

Alleen Ik zit alleen, zo wil ik het Alleen hier met m’n eigen Alleen zijn heeft me nooit gestoord Ik zal er niets van krijgen Het is mijn keus, ik heb het graag Ik wil met niemand praten Het is m’n recht, ik eis het op Je mag me daarvoor haten Maar het deert me niet Het laat me koud Doe jij je eigen dingen Laat mij met rust, verveel me niet…

Er zit een krater in mijn hart, niet eens een gat welnee, er zit een krater van wel een metertje of twee. Er zit een gapend gat, waar eens mijn hart toch zat, maar dat hart, is voorzien van een gapend gat.…

verliefd – verloofd – getrouwd - en weer alleen jouw partner met wie je deelde die je liefhad met wie je streed die je knuffelde je partner je partner is niet meer alleen alleen woon je – weer je praat – maakt ruzie met en tegen jezelf je leeft je leven alleen je zoekt het niet - al zegt men wel anders - gaat het niet uit de…

zeg nimmer dat ik er niet ben of de indruk geef dat het mij koud laat, al wat is, is van zachte waarde wel is het zo dat ik je niet ieder moment ken als jij zweeft tussen hemel en aarde dat je er bent is onmiskenbaar in mijn hand geschreven maar daarin staat niet elk gevoel dat met jouw hart, al kloppend, blijkt te zijn verweven alleen…

wind ontbladerde zong kale takken tegen een strak blauwe lucht ik huisde niet meer thuis verbleef achter gesloten luiken de wereld buiten ordende zich in verder sluiten gaf mij geen gezicht zelfs het roepen van mijn naam liet ik zeilen strijkend zonder aan te leggen gaan ik dobber rond want het tij is dood de zee droogt op…

de zomer is mij afgenomen het donkert zonder licht ik zit gevangen in mijn web de grootste draden heb ik zelf gesponnen zo ben ik mijn netwerkje gestart hield lang feeling met het leven heb alles geprobeerd toch ging het uiteindelijk verkeerd maakte angstig grote gaten om het daglicht weer te zien hoe de zon ook scheen ik bleef alleen…

Zoveel eenzame nachten dwalen we langs het zwarte water met onze gedachten aan een verdwenen geliefde nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispanen en net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet ik nog geloven in een rozensprookje en wie betwijfelt…

een ogenblik verder geldt er geen weg meer terug slechts eenzaamheid wenkt voor beiden zij hier hij aan de overzijde enkel een schemering van wat is geweest blijft hen nabij…

de lucht van de lege straat kent een stadse geur de stilte is vreemd ik ga voorbij de verlatenheid, aan de linkerzij, deur voor deur doeken dienen als luiken immers de hitte speelt op het beklede raam sluit de wereld buiten de oude man op nummer 8 ontmoet alleen zijn naam hij denkt in dromen over de wens naar morgen als zijn naasten…

Regenachtige zomermorgen. Ik heb de gordijnen opengeschoven voor het toneelstuk, het spektakel van de lichter wordende hemel achter de boomtoppen Bij de overburen is het licht aan om half zes in de morgen: wat een troost dat er, daar aan de overkant, een levend wezen is, een ander mens, een mede-mens zelfs! In doelloze, zinloze, blinde blijmoedigheid…

Overspannen door het kloosterritme, de koude koffie na de Completen, die in thermosflessen op een wagen in de refter stonden, het wegduiken in de onderaardse bibliotheek en het vergaren van talloze boeken over parapsychologie, mystiek en heiligen. Wrange koffie, want suiker loste er niet meer in op. Ik tilde honderden boeken naar het dormitorium…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

toen hij de golven op het zwarte strand hoorde breken verbrandde hij met wijd open ogen om niet te verdwalen de wrakke schepen achter zich geen mens kwam in de buurt van zijn ziel niemand sprak de taal toeschouwer in het eigen nooit vertelde verhaal het langzame gif voelde hij pas later toen het gewicht van de uren hem…

soms is de diepte zo ver en leeg dat woorden weerkaatsen op de bodem van de ziel al staan duizenden op wacht er is er niet een die zich in het zwart kan verplaatsen dat zijn die momenten in een dode lente en de winter deuren sluit, bruggen lijken opgehaald ook oren verzwijgen dan haast ieder uiterlijk geluid toch verzachten klanken…