Alle inzendingen over psychologie

zacht strijken vingers langs het ruwe hout dat oud nog mooier is, dan toen het leeft onder mijn schoen verbergt zich stof en grof verdeelt wat zand patronen, in mijn hand het geeft een aardig beeld van ooit waarin er werd geleefd en ik ook nooit iets vroeg maar alle kruizen droeg van wieg, tot aan vandaag de vraag is tot wanneer…

een deur is open of dicht een deur die open is is een gat in de ruimte een deur die dicht is deel van de muur begrenst de ruimte als ie beweegt is ie een deur zo ben ik een deur -------------------------- uit: De deur (1972)…

Verlangen heb ik Niet zo zeer gekend En ook niet Echt gevoeld - Wel de wens om Gelukkig te zijn In het moment…

Ik wandel door de bossen ruik de geur van vrijheid ik mis niets, ik ben gelukkig Ik loop langs een tuin zo mooi als een paradijs ik mis iets…dit paradijs Ik zie mensen naar me kijken lach hen vriendelijk toe tranen stromen over hun gezicht Ik blijf staan voor het hek de barrière tussen hen en mij ik wil bij hen horen Ik voel een…

Twee hondjes, altijd samen aan het spelen Twee teefjes, heel gelukkig met elkaar Maar buurmans reu die op de jongste viel en haar bezoedelde in ’t openbaar die wilden ze met alle liefde kelen En daarom sloten zij een tevendeal om met z’n tweeën hem te vierendelen.…

ik heb de kopjes op het aanrecht gezet twee kopjes, ééntje zwart en ééntje wit, waar nog een lepeltje in zit met koffieschuim van coffeepads ik zwets ervan ik heb de broodzak weggeruimd kruimels opgevangen, in mijn hand toen weer geleegd en schoongeveegd benedenwinds op meters grind gelijk van tint ik heb de vogels snel zien komen bruine…

Stel je eens voor, dat de mensen ontdekken, wie we werkelijk zijn. Onzekerheid. Stel je eens voor, dat de mensen doorkrijgen, dat we twijfelaars zijn. Winnaars die verliezen. Stel je eens voor wat er gebeurt, wanneer we niet voldoen, aan hun verwachtingen. Wat een opluchting! Niets! Stel je eens voor, wat er met ons gebeurt, wanneer…

toch ben ik stil het “ondanks alles” hamert door mijn hoofd terwijl het - toch wel - duidelijk was dat het zou gebeuren geloofde ik het niet nu moet ik wel en prijs de keuze dat het beter is, nu klein nog geen grote gevoelens heeft is dat zo? vraag ik mij af en knuffel klein in grote liefde…

zoals de meeuw zweeft op heuvels van thermiek, hoog-laag een vleugeldans, abseilen naar beneden waar een zee vol zilte dromen wenkt gestage golven weemoed brengt al naar gelang het tij een zilveren vis juicht in zijn sprong boven het water waar hij vonken schiet en later terug in zee neemt hij de meeuw, de heuvels en de dromen met…

Grommend geeft hij Commando's Binnensmonds klinken Klanken koeterwaals Uit de verweerde keel Uit de verweerde mond Hij raaskalt maar door Niemand die het verstaat En in al dat geraas Was er geen hond Die het verstond…

een vrouw op de trein wou iedereen hun aandacht ze zong en bracht gein op een schitterend refrein haar gesprekken zinloos veel woorden banaal haar Nederlands foutloos haar gedachten loyaal hij zag ze iets anders die vrouw amicaal hij kikte en hunkerde zij verzon het verhaal!…

hij voelt dat ergens in of om hem heen een nieuw gedicht zich wil manifesteren het zoekt een mens met geest met hart en ziel die klaarzit om 't in taal te condenseren maar daarin schuilt ook de achilleshiel gaat de essentie daarbij niet verloren voldoet de brave dichter aan 't profiel laat hij zich lokken uit z'n hersentoren uit zijn gevangenis…

'k Heb iets ien mien wâ 'k nie verklaor: Ik wil 'en ding vandaog Dolgraog; En hê 'k 'et, dan zal binnen 't jaor Dâ ding zo zuutjes aon Mien hart gaon tegenstaon. Een minsenhart duut soms zo raor! Ens wou 'k dolgraog 'en vlukske haor - Te zeggen hoef ik nie Van wie - Zij gaf 'et mien; ik lei 't, zo waor, Op 't hart. Was dâ nie…

ik dacht ze veilig te hebben gesteld in het diepe, in het donkere voor niemand toegankelijk op een verlaten avond raapte ik mijn kracht bijeen om ze te verdrinken nu de tijd rijp was om ze onder ogen te komen bleek de waarheid bevroren…

zij stond er vaak koeien vulden het landschap en in de verte lag de stilte, net achter de oude gracht een kauw schreeuwde rauw naar het schemerend boerenland het deed haar beven het voelde als sterven moeizaam draaide ze zich om stak de lampen aan en in het licht om haar heen kwamen zij: de dreigingen, het verwijten zijn vlugge…

elke avond nodigt hij hen uit zijn glazen kameraden en geliefden wier stemmen door zijn kamer rinkelen en als een vriend van vlees en bloed met hem wil praten weert hij hem af met een verglaasde blik…

waar schone schijn spiegelt kooit roddels zaaiend heerszuchtig de leider waarheid pikkend bedriegt hij leugenend de een met de ander hooghartig en zwart speelt hij zijn mensen op tegen en uit elkaar zo touwtjes trekkend speelt koning heers het marionet verdeel waar zijn succes kraait nestelt dit koekoeksjong zich met andermans…

Mijn moeder had Een stenen kind Gebaard, dus moest ik Het leven door met Een hart van steen - Nu mijn leven Aan het einde komt Is er van het Innerlijk gesteente Niet veel meer over, Het is uitgebikt Met woorden als beitels En aangevreten door De tand van de tijd…

schets van ontwaken Ik ben wakker aan 't worden als een toren aan zee - De lieflijke lamp van mijn dromen Verbleekt in de weifelende dag. Vannacht hebben beelden van licht Gedraaid door een duistere wereld Over de grillige zee; Nu sta ik pal in de lucht Met rode en witte strepen Als een vissersjong in een trui. En de wind…

Je naam heb ik vandaag In het zand geschreven, Kind van voorbij, lief Mensenkind van nu - Je naam zal daar Altijd blijven staan, Geen wind of regen Zal haar vervagen Omdat ze geschreven Is in het zandcement Van de liefde Die je kreeg, Die je krijgt En altijd krijgen zal…

al lopende verlies ik mezelf geef ik mijn woorden aan de wind die mij de pas afsnijdt onderweg naar daar waar rust mij eindelijk omarmen zal moegestreden ren ik mijn lot tegemoet verlangend naar waar de wereld stopt met zijn…

vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar…

donkere wolken turen naar het woeste water en als het dan dagen moet duren dat stortregens neerdalen en vogels tuimelen in de mond van dolle hond met schuimkoppen rond de mond dan verlangen we naar wachters op de muren om te schuilen tegen hun kloppend hart als buiten licht en duisternis elkaar bestrijden angst zweet dat uitbreekt…

Ik zak weg in het moeras het leven. Daarboven scheer ik als een panische, hysterische gierzwaluw door de lucht. Ik ben beide manifestaties niet. Ik ben volgens mij veel meer, maar ik heb het niet zwart op wit. In een manisch schilderij van Liu Lui herken ik even mijn wanhoop, maar de sempexbombrief, die ik vanmorgen kreeg, scheert…

In gouden avond enden niet alle gouden dagen. 't Valt zwaar, om zonder schenden Geluk te dragen. Geluk!.... Wie daarop roemen, het allerbrooste en teerste!.... Ach, volle bloesembloemen vallen het eerste.…

Toen de taal nog mens was, Klanken werden aangeblazen Door adem die uit de diepten Van een levend lichaam werd Voortgebracht, Er woorden werden gesproken Met toon en klank en kleur - Toen het leven nog mens was En ogen zagen wat er gebeurde Was er een taal met Reuk en smaak en geur, Was ze onvergelijkbaar Met die van vandaag…

Het boompje laat zijn blaadjes vallen, Aan 't Einde van de zoete tijd, Gedurig enige van allen, Zo raakt hij ook het laatste kwijt. Dat doet verhevene gedachten, (Terwijl haar naaste daalt in 't graf) Ook deze zelve gang verwachten, Want Adams blaad'ren vallen af. De Wereld kan haar lievelingen, Die met haar herts genegenheid, Wel…

ik ben jaloers op regendruppels die veinzen jouw tranen te mogen zijn onderweg naar morgen ben ik jaloers op het zonlicht dat door jouw haar danst wachtend op die ene dag dat onze ogen elkaar ontmoeten en ik nooit meer jaloers hoef te zijn kijk de zon eens stralen…

ik ben de regen vooruit gefietst niet dat hij mijn dromen ontnam dat niet nu ligt ‘ie op de loer waggelend met z’n kont omhoog negeer ik hem draaiend aan mijn snorharen tuur ik net zolang tot de zon mij vangen wil…

de dag is vaal en de steen van stuurloos water net zoals ik heeft hij nog veel te ontvangen maar net zoals ik leeft hij van oude gedachten ik kijk naar hem en naar de tegenspraak hij zwerft al een eeuwigheid het is een lang verhaal maar op een of andere manier kom ik tot rust flinterdun valt het zwarte zand in het ijle hij…