Netgedichten

netgedicht (nr. 63.205):

't verre zilver

ik stapel
ze op

er zijn er nog genoeg
zo vroeg in de ochtend

deze schelpen, wat men
ook beweert, zijn geruisloos

het zand echter
spreekt over het liefste
en het strand lijkt leeg

alles is voorbijgaand, zeg ik
en wachten is verloren tijd

een meeuw kijkt mijn kant op
de zon droogt haar vleugelpunten

de noordenwind zal haar meenemen
en jou, tot het eind

... voor ingesproken versie, zie link ...

Zie ook: https://youtu.be/FD95lPP3bpU

Schrijver: kerima ellouise, 22 juni 2017

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

\'t verre zilver

4.1 met 13 stemmen

330

Er zijn 10 reacties op deze inzending:

Annejan Kuperus, 8 jaar geleden

Mooi en mysterieus: de noordenwind zal haar meenemen en jou, tot het eind... . Tot het eind der tijden, tot de windrichting draait of misschien wel...! Erg mooi overigens, die combinatie van de titel, 't Verre zilver en die meeuw die jou in zijn vizier heeft...!

Hilly Nicolay, 8 jaar geleden

Schitterend Kerima!

Inte Feelders, 8 jaar geleden

Ontroerend mooi gedicht, Kerima!

jonhy donovan, 8 jaar geleden

opnieuw een stukje mooie poëzie!

Annejan Kuperus, 8 jaar geleden

't Verre zilver', mooi verwoord, dichtbij gehaald...!

verhavert, 8 jaar geleden

zo mooi

Dianah, 8 jaar geleden

Wederom een pareltje Kerima..zoals altijd.

julius dreyfsandt zu schlamm, 8 jaar geleden

mooi

Guy Aarts, 8 jaar geleden

Schitterend 'maritiem' gedicht, Kerima. Haarfijne waarnemingen als decor voor je gevoelens, subliem verwerkt tot poëzie.

switi lobi, 8 jaar geleden

Je hebt me, Kerima, enorm ontroerd..

Geef je reactie op deze inzending: