Hartenkreten

hartenkreet (nr. 49.469):

Reisangst

Aan verre reizen hoef ik al helemaal niet meer te denken,
want dan verzoek ik de goden en ligt een angstpsychose
dik op de loer.

Toch verstuur ik de nauwelijks leesbare codes op de lipjes
van de blikjes Coca Cola om een verre reis te winnen,
heel tegenstrijdig allemaal.

Ik begin al te bibberen, wanneer ik mijn vertrouwde stad
op de fiets verlaat. Ik verwacht achter iedere boom een
bloeddorstige struikrover.

Met treinen heb ik nog meer moeite, want je weet nooit
wie er naast je zit of gaat zitten en of het wel zo
verstandig is in die vreemde aurasferen.

Bovendien voel ik me door al die narcistische tikkers
op magische schermen behoorlijk buitengesloten en durf
ik niemand nog iets te vragen.

Ik ben ongeveer de enige nog die naar de voorbijrazende
landschappen kijkt en opgewonden raakt van een opeens
gespotte roofvogel of een vliegende BH.

De communicatie van mens tot mens is doodgebloed door
een collectieve navelstaarderij, waarbij de realiteit
is ingeruild voor contactarmoede.