Netgedichten

netgedicht (nr. 63.138):

mijn eigen stilte

je leeft in mij
en sust mijn kreten
duizend malen stiller
dan 't verlopen tij, neergeveld
door 't verleden

het water en later
de wind en het zee-licht kind

wanneer zijn ze omsloten
door het zilte schuim verstoten

en wanneer is alles zo gebleven
de wonde die 'k voel kloppen en
het levenslange vrezen

ze leeft in mij
bij eb en vloed

wat wil ik nog meer
dan bij 'd ondergaande zon
omhullend te genezen

... voor ingesproken versie, zie link ...

Zie ook: https://youtu.be/Ctd4g985dcY

Schrijver: kerima ellouise, 13 juni 2017

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

mijn eigen stilte

4.2 met 20 stemmen

511

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Guy Aarts, 8 jaar geleden

Een helende, rust brengende zee. Dit schitterend inspirerend gedicht zag er het licht. Prachtig, Kerima!

Dianah, 8 jaar geleden

Wat een prachtig gedicht!!

Inte Feelders, 8 jaar geleden

Prachtgedicht, Kerima !

kornelis, 8 jaar geleden

wat ik over je gedicht wil zeggen moet ik nog voelen of aanraken,
later wellicht

Hilly Nicolay, 8 jaar geleden

Het zee-licht kind vindt de stilte. Een genezende zon aan de kim.
Nee, niet meer vrezen. Wat een mooi gedicht Kerima.
Ook de ingesproken versie, geweldig!

jonhy donovan, 8 jaar geleden

zeer prachtig gedicht!

Hanny van Alphen, 8 jaar geleden

Een heel mooi gedicht Kerima, Het binnenrijm en subtiele eindrijm spreken mij erg aan.
Slechts een kleine opmerking wat betreft het woordje "neergeveld". Juister zou volgens mij zijn: "geveld".

julius dreyfsandt zu schlamm, 8 jaar geleden

heel mooi

Geef je reactie op deze inzending: