Alle inzendingen over woonoord

Une feuille tombe après l'orage et nous, qui cherchons dans l'ombrage abri et calme pour nos coeurs, restons ici, ni toît ni terre entre deux mondes. Lève ton verre sûr notre vie, mes frères et soeurs -Een blad valt na het onweer en wij, in schaduw zoekend naar beschutting, kalmte voor ons hart, laten wij blijven -geen dak, geen bodem-…

Als een woonkeuken een keuken is om te wonen, waarom wonen we dan in kásten van huizen? Want een kást van een huis is een soort van kasteel en daarvan zie ik er in mijn flatje niet zoveel.…

Men kon de godsdienst niet belijden wanneer men woonde op de heide. Een heiden was dus een barbaar. Het 'heide' werd van lieverlede verbasterd tot drie letters 'ede'. Daar kroop men knusjes bij elkaar. Begint het inzicht te ontkiemen? We spreken hier van synoniemen: een heiden en een Edenaar.…

Ik leid het leven van een dichter maar echt dichten kan ik niet. Van mijn beeldenloze lied wordt uw hart geen sprankje lichter. En zwervend bij de oude toren, Ede-centrum Grotestraat, zie ik geen verheven metaforen. Alleen de toren die daar staat Tot vanmiddag… als in dromen zag ik jou de trap opkomen uit de tunnel van 't station.…

Het is of ik me-zelf bezoeken kom. Hier woonde ik op twee-hoog in de korte Prins-Hendrikstraat: het was oorlog. Aan het schuif-raam fladdert een stof-lap; die doet me denken aan een kapelle. Ik hoor ook een stofzuiger 'lux' en ruik het stof. Ergens een matje nijdig klopt en een piano pingelt studeerachtig, o, zo studeerachtig in de warme…

Ik zag haar veranderen keer op keer de straat van weleer De bakkerij ging buiten de wijk nu zet een handel auto’s te kijk in plaats van de kruidenier levert men verse accu’s hier APK verdrong de fietsenmaker een garage voor de meubelmaker boekbinderij nu Islamitisch centrum dam- en schaakclub bandencentrum Ik zag haar veranderen…

Komt men de haven binnenvaren, Dan kan men reeds van ver gewaren, Het schilderachtig silhouet, Als door een Kunst'naar neergezet. Dáár de gerestaureerde Monstertoren, Fraai gelijk nog nooit tevoren, 't Stadhuis spreidt al haar pracht ten toon, Gelijk een Jonkvrouw, slank en schoon! En plots wordt dan het oog bekoord, Daar ginds door de…

Wij waren met z’n vieren opgedeeld in natgedropen stukken. Blauw gewaaide uren met honderden leren voeten opgeschoven naar teerbeminde schuren. De tweede zomeravond roept om zinnen wij drentelen om de hoek en krentenkoek wapperen met gele stola’s, verwijlen kort bij Kurt voordat de volgende wolk drupt in de nek van roggebrood en het grauw…

er speelt een straatmuzikant de blues als een echo uit een andere steeg de schelde stinkt zoals de schelde stinken moet voelt thuis als vanouds de kaaimuur weerspiegelt mijn jeugd die verdwijnt bij springtij en keert weer terug als de volle maan geweken is en ik met mijn voeten geen water meer raak de blauwe steen blijft mijn bank…

de zonnevlegel dorst de velden onder een juk van stilte en rust het koele water van de Schelde trekt zilverklotsend richting kust dampend trillen de horizonten terwijl de ploert hardnekkig brandt sleepboten trekken mastodonten huizenhoog boven ’t Zeeuwse land in polders tussen sas en sluis vierde het smokkelwerk hoogtij de botermeisjes…

'k Zat rustig in de zon te genieten een boek op schoot, maar las geen woord ik luisterde naar allerlei geluiden en stemmen die ik nog nooit had gehoord De buren links zijn weer opa en oma geworden en hebben de oudste bij hen te logeren het ventje mag opa helpen in de schuur want van opa's kun je heel veel leren De buurtjes rechts van ons…

Zeven uur vroeg op de zongagmorgen open de deur, stap de buitenlucht in loop met de hond en de poes het talud op kijk naar de struiken, de bomen, de lucht adem de vochtige aarde, voel tinteling luister het water, de straten, geluidvrij boven de stilte begint een zacht zoemen een koeren, een neuriën, tweestemmig getuned ...halzen gestrekt…

dit huis verdraagt geen felle lichten en ook niets wat het trillen doet alleen het reciteren van gedichten en zachte zuchten doen het goed het geruisloos verschijnen en verdwijnen van zonnevlekken op de plankenvloer het kalme waaien van gordijnen en ver verwijderd duivengekoer en de weerspiegeling van kaarsen in de ruit wanneer de nacht…

Het fluitekruid is uit langs wallekant en sloten is uit het groen ontsproten wit, duidelijk en luid april tooit zich in zomer voor waker en voor dromer geen die zij buitensluit het fluitekruid is uit de zon schijnt op het water de avond valt pas later de dag mag uitgebuit '…

Het kleine groengrut druipt van takken twijgt de spindraden van moeder olm. Zij staat in een kring als een oude heks weet van jaren her toen april nog kil was. Ik wandel haar sferen door bloemen gedekt grind van voetpaden knarsetandt en raspt. Een groep jongeren hangt maar zegt braaf gedag. Het zijn de kabouters van lentepaddestoelen…

Mijn dromen zijn al oud, sayang de beelden barsten en vervagen van het verlangen dat zij dragen als een constante sterke drang. slechts één ervan blijft ongemoeid en staat steeds helder voor de geest maar is toch voor de tijd bevreesd waarin mijn laatste adem vloeit och sayang, mijn wens verdwaalt in nevelsluiers van de nacht zoekend…

de uitgeputte stad sterft in de vluchtigheid van haar gedaante haar gestalte in een verwaaierde wind haar hart in een laatste trillende beving als een trage reiger zwevend over de versteende oneindigheid draaien wijzers onzichtbaar waarin de koekoek zingend het einde van de wereld verkondigt…

ook goeiemiddag meneer sudderwruck we dachten we wagen d'r een belletje aan ja met de heer en mevrouw trj vos-lem ha ha drie hoog u weet wel pal naast u van nog steeds samen onder één paraplu heb-u nou de dierendocumantair opstaan we dachten de oliphant te aanhoren ook zowaar de neushoorn jij schat de krokodil met frisse vogeltjes er gewoon…

er staat geen boom voor het raam er heeft er nooit een gestaan er zal er nooit een staan dit is een stad stad zonder boom er zingt geen merel op het dak er heeft er nooit een gezongen er zal nooit een merel zingen dit is een stad stad zonder merel er is geen plein in het centrum er is er nooit een geweest er zal er nooit een zijn dit…

Het IJ en d'Amstel voeren de hoofdstad van Europe, Gekroond tot Keizerin, des nabuurs steun en hope, Amstelredam, die 't hoofd verheft aan 's hemels as, En schiet, op Pluto's borst, haar wortels door 't moeras. Wat waatren worden niet beschaduwd van haar zeilen? Op welke markten gaat zij niet haar waren weilen? Wat volken ziet ze niet beschijnen…

[Uit de Tweede Zang van: De Hollandsche Natie] Op de eeuwige Alpen, dik met sneeuw en ijs omschorst, Ontwringt de schone Rijn zich aan der bergen korst. Eerst sluipt hij nietig voort, met ongewisse gangen, Als een versmade beek, nauw waard een naam te ontvangen. Allengskens aangegroeid, schiet hij langs breder boord Met jonglings vuur en kracht…

uit deze natte benauwde stad de geulen van straten vol modderen huizen de lucht van afwas erboven de bomen geen bomen maar verdwaalde houten klazen het geraas van stinkdieren de verspijkerde broeken van ontuig dat vloekend&brommend voorbij daast het pils dat geel de gore kroegen uit stinkt…. ik moet gaan ik moet gaan ik moet rivieren…

er heerst totale stilte in de straat de stoepen blinken door 't veelvuldig vegen hier zijn fatsoen en welvaart neergezegen de huizen staan erbij in vol ornaat een straatje weltevree en welgelegen bewoners ogen netjes en kordaat oneffenheden worden wijs verzwegen het perk is in een aangeharkte staat wat struikjes dragen fleurig bloem en blad…

Tussen Achel en Leende gaat de lucht als bij wonder open voor het blauw waarin lentetinteling reeds aanwezig is. De strakke westenwind jaagt over de vlakte. Hei en vennen, eenzame berken her en der en aan de einder dennenbossen, vormen een landschap dat zo ongewoon geworden is, dat je je in een andere tijd waant. Later trekken we Strijp…

Met zolen die Zwaar als weemoed vlinders in je buik doen stollen tot bedorven eetlust loop je een jeugd van vreemden binnen een tuin met vreemde bloemen hoe verkoop je tikkertje? Of de geur van moeder? De herinnering aan vroeger Of hoe koop je het? Dun als krijt Staat je leven Op steen getekend Foto’s van stof Zelfs al heb je…

Dag stad, dag oude binnenstad motregengrijs op tweede-kerstmorgen dag huizen waar ik heb gewoond nu mag een ander voor je zorgen de Gehoorzaal heeft haar deuren dicht groene laarzen staan in een etalage het Stadhuis baadt in schijnwerperlicht ik draag mijn zestig jaar bagage dag Breestraat, Pieterskerkchoorsteeg, dag kerken, Singels en…

het tunneltrauma knaagde almaar door diep treurig waren slapeloze nachten de ziel was aan het einde van z’n krachten zijn leven raakte kermend op dood spoor de zinnen werden lange jammerklachten de blik verstrakte en het hart bevroor z'n Haagse trots ging met de lach teloor het hoofd was zwaar van sombere gedachten het lijden werd de eiberzoon…

Zeeland, waterland, weiland met duinrand Ganzen dansen in het akkerland Lieflijke dorpen en oude stadjes Het leven is er soepel en gladjes Monumentale gevels, bruggen en grachten Een rijke historie herleeft in gedachten Kanalen, dijken, plassen en weelen Stille plekjes en vogels die kwelen Rietkragen, inlagen, schorren en slikken…

Amsterdam is de stad waar ik mijn eerste ontdekkingen deed op de fiets met een brief van mijn vader naar onbekende straatjes en duistere huizen, waar ik de nozems zag rennen voor de politie, de lucht zag veranderen, verliefd en verloren droomde over rusland, over verre reizen, waarvan ik steeds weer terug kwam om me door de oude grachten te…

‘t Is maandagavond, vijf voor half zeven Er vallen schoten aan de overkant Een huisgezin doorstaat met angst en beven Een overval in het benedenpand ‘t Is maandagavond, vijf voor half zeven Een invalide vrouw wordt aangerand De doorgedraaide buurman heeft zoëven Zijn mes in blowers borst en buik geplant ‘t Is maandagavond, vijf voor half…