Alle inzendingen over eenzaamheid

toen hij de golven op het zwarte strand hoorde breken verbrandde hij met wijd open ogen om niet te verdwalen de wrakke schepen achter zich geen mens kwam in de buurt van zijn ziel niemand sprak de taal toeschouwer in het eigen nooit vertelde verhaal het langzame gif voelde hij pas later toen het gewicht van de uren hem…

soms is de diepte zo ver en leeg dat woorden weerkaatsen op de bodem van de ziel al staan duizenden op wacht er is er niet een die zich in het zwart kan verplaatsen dat zijn die momenten in een dode lente en de winter deuren sluit, bruggen lijken opgehaald ook oren verzwijgen dan haast ieder uiterlijk geluid toch verzachten klanken…

's-Nachts kom ik Nog wel op plaatsen Waar ik vroeger Vaker was Wat daar gebeurde Kleurde mijn leven Dat besef Kwam later pas Hoe een barst Een breuk kan maken Een afwijzing Je door laat gaan Als minder mens Een nat pak Je voor veel moois Laat waken Een teleurstelling Werkt Als nieuwe grens 's-Nachts kom ik Op oude plaatsen Een buurt…

Het geluid van de stilte wordt versterkt door het vallen van de dominostenen ze gaan allen in dezelfde richting zo zijn wij gevangen in het lijden waarom worden zovelen gepest vermorzeld in de spelonken van de ziel in een vergiet kan men zich verliezen En toch is het leven spannend alleen gevangen met je lichaam, maar niet met je ziel…

de nacht bracht de stilte nog dieper alle woorden vervaagden verward in een lege droom achtergebleven tijd dwong me tegen een muur van vergetelheid…

ik sloot me op in het strandhuis met alles wat ik wist over eb en vloed tekende ik je ogen op de muur schilderde je armen over ons bed mijn kussen vol gedichten en een deken van liefdesbrieven door mijn tranen langs het raam boetseerde je zandtorens reeg je schelpen tot een ketting kleurde je met je ogen touw blauw en oranje langs mijn…

Droevige omhelzing van lucht en land waaronder een wenend kind traant in wolken van zure wind, neerslachtig door hartstocht overmand. Weemoedig land, verzopen van verdriet doordrongen van kil bestaan onder snakkende lucht, in grijs vergaan en geen zonneschijn meer biedt. Zijn het "her-ineringen" die smachten doen, zinnen verzinderen?…

Zij koos een rode roos uit alle andere bloemen omklemt hem met haar hand tot rode druppels langzaam lopen langs haar koele bleke hand ze denkt zo sterk aan hen dat ze de pijn niet voelt de echte pijn zit dieper achter een tranenwaas van vele lagen dik waar ben je nu mijn hart is leeg slechts gevuld met weemoed en verdriet…

je stem, buiten bereik, net als de smaak van je lippen, overstemd door het lied van de man die niet meer op jouw boerderij wil werken ze kusten ooit de grond waar ik op liep je ogen, toen gevuld met vurig verlangen daarna kwaad ontstoken van jaloezie nu vol van de liefde die wij toen bedreven eenzame uren worden zo draaglijk. je…

Dacht die is gek, eenling, geniaal – misschien ook niet - van een andere planeet. Dacht kanniewaarzijn! Die sporen niet; buitenstaanders uit een andere wereld. Dacht, hoe is het mogelijk? Duplicatie van het kwaad, uitgebannen emotie en individualiteit, buitenaards. Dacht, pas op! – kijk uit! - Ze grijpen de macht. Ze dupliceren…

Zolang zal hij wachten op de zeedijk en met de vloed niet meespoelen. De enterhaken liggen klaar in koud beton. In neon spuiten fonteinen een kunstmatig leven. Kijk, ze spelen. Een vuurtoren waarschuwt voor het vasteland. Hij telt de stralen, schikt ze naast elkaar en bouwt een aureool voor de hemel. Wit licht waarop hij wil schrijven,…

Hoor de stilte, zo stil het ritselen van de bladeren de wind die zachtjes spreekt in een taal die je enkel voelt de grond weet wat ik bedoel als ik erop val, en mij geen raad weet met de stilte, zo stil die niemand hoort omgeven met een stilte een echo, die telkens terug komt en enkel de stilte kent, geef mij gehoor, stilte, zo stil, zo stil…

Wanneer een mens niet begrepen wordt, is de handleiding misschien vervalst? Wanneer een mens mis- communiceert wie is het dan die hier zich afkeert? Soms is het lastig de goede woorden te vinden echter: is de tol te hoog en de last te zwaar!…

Uit hierdie Valkenburg het ek ontvlug en dink my nou in Gordonsbaai terug: Ek speel met paddavisse in 'n stroom en kerf swastikas in 'n rooikransboom Ek is die hond wat op die strande draf en dom-allenig teen die aandwind blaf Ek is die seevoël wat verhongerd daal en dooie nagte opdis as 'n maal Die god wat jou geskep het…

Tragisch langzaam Gaan de dagen Dodelijk De stiltes om mij heen Tijd genoeg Om af te vragen Wat is mijn lot Hoe zwaar mijn steen Wat mag ik Van mezelf verwachten Loodzware vrachten Vol angst en pijn Slopende dagen Eenzame nachten Weer lang alleen Te moeten zijn Gedoofde vlam Verdoofde massa De tijd gaat slepend Overal door De dag…

terwijl jouw geur waar ons thuis op is gebouwd vervaagt en de smaak van je hongerige mond en gretige vingers van mijn begerige huid worden gewist door de lauwe lenteregens terwijl de zachte voorjaarswind onze kille, harde woorden, met afschuw gevuld, voorbij de warme veiligheid van ons paradijs verdrijven hoor ik het verre gefluister…

Altijd zat je in een diepe put Terneergeslagen Soms uit je eenzaamheid gekropen Hopend op verbetering De diepe put Is te diep Het was god die riep Die stem van boven Geloven In iets of in niets Hemel en aarde bewogen Onvermogen…

Toen de woorden niet meer wisten hoe de klank hen had gekleurd, gaf het redeloze ritme tijd en ruimte aan terreur. Hoe de taal nu is verworden tot een daad van stil verzet een onuitsprekelijk verlangen, een bedroevend stil maar groots gebed.…

Eens liep hij als kind in optocht met schoongewassen, strakke kledij naar de roomse kerk in Charleville-Mézières. Hij had er toen al flink de pest in. Via de literatuur ontdekte hij het vrije leven en de werking van hasj en alcoholische bocht ontgon in hem een ware woestenij en braakland voor talloze misères, min het zichzelf kunnen vergeven…

Dit overmaatse huis draagt een stoppelbaard. Het leeft onwrikbaar tussen het openlopen van de morgen en het slapen van de avond. Bij het eerste licht klinkt een echo, kraakt de derde trede even als voorheen. De leegte geurt vol koffie. Stof in verre hoeken draagt de kleur van eer en leed. Het knarst in zijn gewrichten, ademt enkel op het trage…

In de kille kale uren van zijn bestaan is het de tijd die als enige nog snel kan gaan hij zelf loopt krom gebogen kijkt niemand in de ogen bang om iets van geluk misschien in een ander te zien al was het maar de schijn terwijl dat nu juist dat de bron van vreugd kan zijn maar hij heeft gekozen voor dorens in plaats van de rozen.…

Al sla ik niet met woorden, de gedachten zijn er ooit en die voel ik soms steken in de vijver van verlangen. Veel liever zou ik jou met vrolijk feestgezang omhangen dan dat ik die gedachten hier zo rustig hou gekooid. Zovelen zijn er hier en elders die nog moeten wachten tot iemand naar hun vragen hoort, hun droeve blikken ziet en zelf ervaar…

je wilde de stilte niet die jij zo nodig had mensen en hectiek een sneer en snel repliek jij was de vis in het water pronkte met je kleuren maar vond nooit rust er was geen branding loze kust tot de muren gingen spreken jij de woorden niet kon vinden omdat jij jezelf was vergeten geen zelfbeeld maar slechts schijn omdat anderen…

Dit zijn muurdagen. Ze lopen blind zichzelf te zoeken : een lege winkeltas, drie manden was en lange vingerhalen in het stof op de T.V.-kast. Er is niets ouds te zien, het proeft alleen maar zo. Het beeld is herfst. Als hij deuren opent, schatert hoop in een gladde boom. In trage ademstoten marcheert de stoet voorbij : kind met sjaal, een…

Wat is eenzaamheid wanneer je niet alleen bent tal van mensen om me heen ik lijk wel verwend Hoe eenzaam kun je zijn met een slopende ziekte als Parkinson wie zal begrijpen dat ik dit niet overwon Ik zit gevangen in mijn lijf het zit als een waas in mijn hoofd het gaat bijna niet vanzelf ik ben van mijn "eigen ik" beroofd Zo eenzaam…

terwijl je geur waar ons thuis op is gegrond vervaagt & sporen van je hongerige mond en gretige vingers van mijn huid worden gewist door de kille lenteregens en de ijzige wind onze harde woorden met afkeer gevuld voorbij de helder verlichte grenzen van ons paradijs verjaagt, kan ik mezelf horen fluisteren tegen een wijze…

In droefenis geborgen kijk je nooit uit naar de dag van morgen dagen gaan aan je voorbij je voelt je soms vogelvrij in het labyrint van je geest wordt er als wild op je geschoten alleen in droefenis voel je je geborgen.…

zie hier, de flarden van mijn droom: in de voor een vrouw verboden boom speelt de voor de liefde verloren zoon met de schaduwen van zijn verleden. pas op voor scherven van geluk! wie ligt daar slap en levenloos gebroken in zijn val? in 't lichaam van geliefden zoekt hij een nieuwe moederschoot; het ruisen van haar bloed verstomt…

Jouw ogen, grijsgroen van kleur soms fel, giftig, soms teder, zacht ze stralen iets uit, maar zonder geur ondeugend, plagend, zoals jij dan lacht. Jouw ogen, denkend, soms te veel kon ik je dan je gedachten maar lezen, hoewel ik graag eens met je speel wil ik eerlijk en oprecht tegen je wezen. Jouw ogen, ze zien me dan wel van buiten maar…

droomvrouw ik ken je niet maar jij was in mijn slaap vannacht & zong een lied bij het gevoel waarmee ik uit de droom geholpen werd…