De nacht ademt
De nacht ademt de stilte
eenzamer dan ooit
voel ik het verdriet
over jouw droeve dood
vol onvergetelijke woorden
nooit doof geworden
voor voortrazende tijd
zal ik je niet vergeten
in herinnering vervagen,
maar hier naast mij
op 't hoogpolig tapijt
liggen gewaagde zinnen
troosteloos, leeg
hopeloos te zijn
met een echo van stilte
die ik bijna kan aanraken
in uitzichtloze eenzaamheid.
Inzender: Henk van Dijk, 27 april 2010
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
een werkelijk prachtig gedicht om stil van te worden.