Alle inzendingen over landschap

Je ziet zo'n polder denken aan het grijzig-groen beweeg van wilgentwijgen, het snelle rijgen van signalen langs het riet, de simpele overdracht van sloten op kanalen, het vastleggen van breedbeeld luchten in de weke delen van een plas en aan het bedachtzame omspelen van getande dijken. ----------------------------------------------…

Achter de duinen het overbodige landschap. Geronselde wolkenhorden. Strand dat langzaam zichzelf schept. In ouderwetse rieten strandstoelen zitten mensen te sterven, tatoes op hun geloken oogleden. Een enkel sigarettenrokend lijk lost op in rook. Een beroepshond met een bijbaantje snuffelt langs de vloedlijn. Vindt een kinkhoorn.…

Tere stralen door het hout oude paden uitgesleten, stoere den en slanke berken, doorzichtig groen, ragdun en fijn door het zonlicht niet vergeten. Een grote kei en meerdere als ik me niet vergis. Hoe zijn ze hier beland? Wie heeft dit graf bereid? Geen antwoord op mijn vragen. Tekenen van lang vervlogen tijd. Duizenden mensen op uitgesleten…

Als 'tafelkleed' nestelde zich een grote wolk Op de Tafelberg van 't Kaapse volk Een gedekte tafel voor zowel blank als zwart Jaren achtereen heeft dit Afrikaners verward Staand voor de afgrond, een diepe kolk…

Naderend tot niets zo klein een kleurenspel dat mij tot zwijgen dwingt zo veel zo vol ik blaas pluizen van een bol verbaasd dat zoveel zaad zo vrolijk aan de adem hangt ik ben verrukt van de beweging van het leven tussen het kruid ik wil maar kan niet schreeuwen wat ik schreeuw komt er niet uit bedwelmd door de bloesem die geurrijk…

Het peil is stabiel en de geur en de dampen de dood verwekt lichte walging is eeuwig als wroeging die leven bewijst als een last zuur scheidt zich af uit vochtiger delen en etst teveel grijs in dit drama diep en te breed als een gang Broekland bewijst zich zompig als spijt als deuren knarsend vallen in sloten.…

In dieper adem speelt de zon met schaduw langszij een buizerd in fluwelen lucht voor mij dwaalt een dal groen overladen een gedrapeerde toonzaal omringt de beek Mijn oog kijkt op een levend ver verleden uitgerust kleurt ontluikend de sleutelbloem herinneren trekt met hondsdraf mij het dal in verliefd leiden zwaluwen mij langs deze wegen…

Om niet de brug te zien Het grauw en gretig grijs Het snel maar gaan en terug Ging ik naar rechts nog voor de brug en nam de dijk tot andere tint mijn blik toen trof nog grijs maar dieper van beweging de stad met kloeke toren gleed langzaam tussen zwerk en water een huivering zou dit het eind… en morgen bij ‘t ontwaken geen ‘Bommel…

Beleef noord Nederland waar iets gaat boven niets, geknutseld laagland reikt van monnikshand tot euro zeedijkhoogte, waar herenboer zijn zweep liet knallen over dikke paardenbillen. Manshoge terpen afgeroomd tot nederpolderpeil. Bedijkt en veilig schurken kleine eeuwenhuisjes zich tot dorp langs lang bedwongen diepen, kaarsgelijnd…

fietsend over de dijken mijn dag kan niet meer stuk met een blik over de polders voor mij het ultieme geluk sloten glinsteren in de zon zwanen zitten op hun nest een reiger staat op de loer windmolens doen hun best prachtige oude polderhuisjes met hortensia’s naast de deur de boomgaard met laagstam verspreidt een heerlijke geur een…

Zoals wij daar lagen met takjes en twijgjes nabij een bosrand zonder vragen het stuifzand dwarrelde blij Minuten die zich moeiteloos plooiden in een waar geworden droom de ranke grassprietjes tooiden het spel zonder rem, zonder toom Een roek kwam en streek neer in het geschilderde licht van de dag zag goudvinkjes getooid zonder veer en…

Roerloos bij zoveel schoonheid een droom gelijk staat de wereld even stil De wuivende korenhalmen ragfijn gepenseeld lijken mij dichterbij te wenken De vogels nog niet uitgespeeld stijgen in de strakblauwe lucht De roodgouden gloed van de ondergaande zon straalt een bekoring uit die ik ademloos onderga…

ik wil slapen op rivierbed en opstaan met de geur van mest lopen op werkeloze dijk of wat er nog van rest ik wil de wind in m’n hoofd want m’n stadshart is bevuild ik wil de regen in m’n ziel want m’n stadsgezicht huilt een meeuw geeft geluid aan de lucht een kerkklok zweeft op de wind een boom neuriet zachtjes mee alsof Brel het…

Een zudde wordt gemaakt door riet daar woont van alles in, van karekiet tot waterspin en ook de gors die van het mos haar woning heeft gebouwd. En weet je wie j’ er ook vaak ziet? dat ben ikzef, je mist me niet want met een kluitje in mijn hand zomp ik wat af in ’t drassig land.…

het gaat nu over ons gemis daar scheen de zon en hier verschijnt de grijze mist een nevel die me koud bedekt de haren nat, glimmende huid ik hoor hoe je stem verlegen aarzelend klinkt, me roept met een zachte, tedere lach ik hou mijn handen op mijn oren verdikke ik wil je niet meer horen vanmorgen toen ik van Waasland vertrok om boven…

Mist begint waar je kijken eindigt, in de lucht zwevende deeltjes water, maar je ziet daardoor maar weinig, het meeste zelfs enkele seconden later. Je leeft voor even in een kooi van ongeveer zeventig meter doorsnee, je zit gevangen als zijn prooi maar wel reist hij met je mee. De weg ga je dadelijk achter je laten maar de mist lijkt niet…

Met de gedachtestroom in het lijf zindert de schaduw van de wandelaar. Als hij passeert dan zwijgt het vee en lichten open plekken in het struikgewas op. Het getik van zijn wandelstok ratelt in onze dakgoot. Versta jij, pas aangekomene, al de kunst van het snel over je schouder kijken? Geef een ruk aan je hoofd en je zult zien hoe de schaduwen…

Toen ik in de trein voorbij reed en je zag, tussen oorverdovend stil geluid, de wind verlaten wit tussen de takken, zó breekbaar. Je stam een zachte, zoete zuurstok, maar niemand proefde je; behalve ik – ik heb jouw alleenzijn verbrand in de haard en samen zitten kijken naar gezelligheid.…

laten we gaan slapen de wind die langs de ramen raast brengt witte vergezichten in vroege uren zal het tuinpad spoorloos zijn en moeten ogen wennen aan een ander licht een smetteloze droom (gedempt) ligt morgen voor het rapen…

Een zonnestraal, het begin van een glimp licht. Een heldere gloed, straalt over het land, over de zee. Een afbuigend licht, weerkaatst op het water. Terug naar de hemel, waar de zonnestraal begon.…

Ze zijn als beeld van het landschap van historische waarde; symbool van de strijd tussen water en land. Ambassadeurs van ons land tot aan het eind van de aarde; met de polder verbonden, zoals de zee met het strand. Omgeven door land, dat verdeeld is door water, staan in staat van paraatheid (de mensen tot vrind), als getuigen van vroeger en monumenten…

wee haar gebeente ijzer in verhemelte - gaten vullen nu haar huid - haar barstensvolle gezicht trotseert de eeuwen -------------------------------------- © Jan Bontje 1998/2003…

schittering in felle stralen strepen metaal evenwijdig richting woestijn haast een donkere eenzaamheid verdwijnt in schone schijn recht vooruit niet afdwalen linten slingeren stromen op en door akkers oevers richting spoor en weer als onzichtbaar tranen vleugen grijs aftakking richting paradijs…

Hoe dikwijls stond ik op mijn wandelingen door het weiland niet bij een damhek stil. Een aantal planken die op van streek tot streek verschillende wijze met elkaar verbonden zijn. Op zich misschien niet eens zoveel biezonders maar toch niet zo makkelijk weg te denken uit het landschap als het lijkt; een boom staat ergens op de achtergrond…

het leven draagt me op haar rug van ‘s morgens heen tot ’s avonds terug langs zilveren rivieren door dalen over bergen hoog verschijnt onder de regenboog voorbij de populieren de jonge aarde fris en groen de ranke rozen vermiljoen en roze gladiolen de zonnebloemen in het goud het koren waar een iris blauwt en purperen violen de lelies…

Ze drijft met slechts een rimpeling, herinnering druppels om tot zilverling spettervast de brede lach van zon op zee bij toverslag en vloeiend blijft de schildering Terwijl een koele bries verdwaalt, ontpopt de twinkeling golvend aan de glinstering der einderschone waterbrand in ’t wondersprekend niemandsland en vloeiend blijft de schildering…

Vederlicht, vlijt ze haar voet in het betraande gras. ontroering druppelt uit haar met dauw bedekte ogen over het gulle schoon van een nieuwe dag.…

Kennen jullie in het noorden, het mooie plekje Lauwersoog? Waar je zonder woorden kijkt naar zon of regenboog. Slenterend langs het strand kijkend naar de golven, als je hand in hand onder het water wordt bedolven. Je ziet schepen de haven in varen, mensen die zich scharen Bij de viskraam, voor een lekkerbekje. Lauwersoog is voor mij het…

ik zit hier aan de waterkant me echt niet te vervelen mijn lange rok kreukt in het gras maar dat kan mij niet schelen waar geen geluid meer wordt gehoord wat kan er mooier wezen dan daar te zijn en ongestoord een heerlijk boek te lezen…

Groen zover het oog kan zien en nergens ook maar een kleine heuvel. Grazende koeien en schapen bovendien, en wij, samen in een heerlijk gekeuvel, wandelen de dijk op, warm in de zon. En in de schaduw van een molen kijken we getweeën naar de horizon, waar meeuwen door het luchtruim dolen. Het landschap verandert, een onweer dreigt snel weg…