Alle inzendingen over oorlog

Op zaterdag 22 februari 2014 is dichter Leo Vroman overleden. Hij zou in april 99 jaar zijn geworden. Nu op 4 mei gedenk ik ook hem, vanwege zijn prachtige gedicht Vrede door hem God te laten ontmoeten! VREDE, GODVERDOMME VREDE... Op zijn leven had geen vloek gerust want na een moeilijk pijnlijke start ogenschijnlijk alleen nog maar zegeningen…

Ja, ik herdenk, gedenk mijn opa die vermoord werd door al bleven zij mij het antwoord schuldig, levenslang ja, ik herdenk al degenen die nodeloos het leven lieten, zigeuners, homo's, mannen, vrouwen, kinderen alles was 'n reden om ja, ik herdenk omdat ik mijn vrijheid dank aan degenen die hun leven waagden broers, zussen, vaders, moeders…

Twee minuten stil zijn voor de slachtoffers van de Tweede wereldoorlog. Een oorlog die we niet mogen vergeten omdat dit nooit meer mag gebeuren. Een oorlog gebaseerd op macht en uitsluiten van bevolkingsgroepen. Een oorlog die uiteindelijk voor iedereen zinloos was door al het verlies. Maar helaas zien we ver weg van ons nog steeds mensen die leven…

Dat regen mild over matte ramen stroomde. Het uitzicht, vrij gemaakt in luttele seconden bestreek niet meer dan een wild begroeide muur Het was in mei Dat laatste verweer van vogels. Het vreemde vuur dat meer dan die muur verteerde in luttele minuten, ontbeerde de stad alles wat zij liefhad. Het was in mei Dat het brandend hart…

In tijd zijn levens spelden- knoppen; gebold en vervolgens geprikt in kus van tijd die ongeëvenaard de equator kan laten schudden Zowel aardkorst als -schollen bouwen een be- paalde spanning op. Te hakken is al- tijd de tijd. Hetzij in blokken, hetzij in jaren van geen Oorlog En mast én stok vlaggen vrede Is ons landje bodemloos…

Nacht met je zwarte vingers graaiend in mijn gedachten wroetend in mijn dromen tergend langzaam alsmaar opnieuw zonder licht achter mijn dichte ogen draaiend in mijn hoofd schrapend langs de binnenkant van mijn verlangen. Laat me Laat me gaan wakker worden open gaan in het volle licht.…

Hemelsbreed gezien is er op pakweg 250 meter een witte paardenkastanje geplaatst, een zaailing van de boom, die door Anne Frank zo gekoesterd werd, terwijl haar leven gekooid was in het Achterhuis. Ik ben er na de presentatie gaan kijken en ik zag dat de boom al redelijk groot was, terwijl ik een stekje verwachtte. Hij staat op een terp en…

Haar kind en haar man Geroepen om hun land te verdedigen. Tranen vloeiden, maar het moest. Ze waren onwetend wat komen zou Eens aan het front viel hun mond open. Bloederige wonden Afgebonden stompen Schreeuwend van pijn Dat zou misschien hun lot kunnen zijn. Ze voelden de kogels fluiten langs hun oren Tot één zich door de schedel van de…

toeristen zijn er nog amper, maar het oude vrouwtje zit waar ze al jaren zit op een grote steen aan de voorpoort van de tempel van Baal in Tadmur, het antieke Palmyra, bruid der woestijn, stad der duizend zuilen, ver van het strijdtoneel haar krakkemikkige kraampje heeft niet veel te bieden: enkele zakjes gekonfijte dadels en andere…

van de mariannenplatz naar de overkant: gesloopte panden of wat daarvan nog rest behangpapier, de plaats waar de leidingen zaten de holte waar de kolenkachel stond de vragen die zij zich daarbij stelt: hoe het voor de oorlog was waar het bed stond waar de tafel en alles wat daartussen lag van de mariannenplatz naar de overkant dat…

Het zou meer kunnen zijn dan dramatische parolen gebeurtenissen van gedachten die niemand kan begrijpen wereldschokkend.. met regen op de achtergrond het zou liefde kunnen overstijgen in plaats van praten over zonderlinge oorlogscapriolen 'Zonder transport staat alles stil' gruweloorlog, gevluchte helden dagjestoeristen zoeken…

Nog steeds hoor ik de kinderen huilen Ruw bij hun moeders weggerukt Hoor ik het snikken, onderdrukt Van peuters die bij pubers schuilen Nog steeds zie ik de zwarte muilen Van monsters, kennelijk verrukt Van vlees, vers van de straat geplukt Van botresten in diepe kuilen Ikzelf verscherf in spiegelglas Weerkaats een bang, gebroken volk…

Komt een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met zijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen. Sinds ik mij zo onverwacht in een taxi had gestort dat ik in de nacht een gat naliet dat steeds groter wordt,…

Onder de olijfboom dode vogels immer weer steen en beenderen gebeden en haat onder bevlekt gewaad het naakte bloed boven de olijfboom fluiten kogels immer weer.…

De moeder met haar gedode kind in haar handen Het bloed is al opgedroogd De tranen zijn al in de gootstenen gedropen De wonden zijn veranderd in korsten En het verdriet is verdwenen Gretig staar ik naar de TV Naar het bebloede circus dat zich afspeelt in de geluiden om mij heen. Naar de lichten die rood dik water verspillen en verdelen…

Het laatste stukje menslijkheid, wordt in oorlogen verloren. Wat zou het toch fantastisch zijn, dit nooit te hoeven horen.…

Werbeek Omstreeks 1920 --------------------------------- De oogst komt eraan het werk moet worden gedaan. Twee mannen ontbreken. Met elke houw van de pik snijdt de smart in het hart. -------------- Tranen van verdriet om onherstelbaar verlies. Miljoenen treuren.…

Victor Adriaensen 22 juli 1887-19 februari 1915,Nieuport-Nieuwpoort ------------------------------------------------------------ Keek je hoopvol uit over de watervlakte toen een verdwaalde kogel je in het hart trof à Nieuport? Of stootte je op een Duitse bajonet in de moordende muizenval van een veroverde loopgracht à Nieuport? Maaide…

Als een banale film wordt oorlog kakelvers en kleurrijk aangeboden op het scherm: rechtstreeks en wereldwijd vertrouwd dagdagelijks spektakel, geprangd tussen sport en amusement. Versluierd in de beeldenstorm vergruizen leven, liefde en dromen van geluk van duizenden, statistisch weggecijferd: in het opbod van kille macht groot gelijk…

Karel Adriaensen 26 augustus 1885-24 augustus (?)1914 ----------------------------------------------------- Scheurde een voltreffer jou aan flarden en herleidde hij je lijf tot verloren geraakte puzzelstukjes à la retraite de Namur? Verzoop je in een krater die al vlug gevuld raakte met oorlogspuin, een vergeten speld in een hooiberg…

Mijn vader schreit. Tachtig jaar na het ontbranden van de Grote Oorlog ziet hij twee broers de ransels op de rug de uniformknopen blinkend in de augustuszon de straat van het gehucht uitgaan. Kussen wordt hier niet gedaan een handdruk is een vreemd gebaar. Hij staat, een kind van negen, op de opstal bij het oude huis en kijkt ze…

De generaals hebben de winst becijferd en uitgetekend op het stadsplan: rauwe cijfers, keurige grafieken. In de concentrische cirkels rond punt nul blijft alleen het dodental een ruwe raming: de prijs van mensenleed is relatief. De president heeft geknikt: let's do it. Moeizaam sleuren machtige motoren tonnen staal de hoogte in: genesteld…

Hun vingers gingen vingervlug door bakkersbroden die zij kneedden Stookten kleine stukjes houtskool shisha's appels uit de soeks Hun haren glommen, ach zo mooi door soenna's messen fijn gesneden En zij lazen voor het theehuis uit het theeblad van hun leven Zag ze gaan ooit, dadeldragers, broodverkopers nog van toen Langs blauwgepuide…

in een patstelling wachten de stukken op het grote schaakbord schreeuwend wacht een paard op zijn noodlotssprong het offer dient gebracht voor het redden van de witte koningin oude slagvelden herleven eeuw na eeuw zwart-witte vierkanten weerspiegelen de strijd op leven en dood…

'Biso' heet mijn kat, ik moest haar achterlaten, oorlog is zo stom (Hanin, 5 jaar, Syrië)…

ze speelde buiten toen haar huis getroffen werd door een verdwaalde bom met as tekent zij een grote moeder op de grond trekt schoentjes uit genesteld binnen veilige lijnen zal zij slapen in de stad huilt een sirene op weg naar slachtoffers…

Ik had je graag gekend… Niet alleen je naam gelezen, maar hem genoemd… Dan had ik geweten welke woorden je oversloeg voor je sprakeloos en koud tot beeld verging. Want wie nu vertelt het verhaal van de held…, van zijn angst, zijn afgelegde tederheid, de zere huid van zijn handen, zijn weerloze hart dat barst, en breekt… Wie kijkt in…

tolerantie lijkt ver te zoeken want de met de paplepel ingegoten haat smaakt bitter 'de vijand stinkt' zegt 't kind (dat ooit rein geboren werd) 'verjaag de vijand' zegt de man ('ze hoeven niet dood') hebben zij dan niets begrepen over liefde en broederschap daar samen (delen) onuitvoerbaar lijkt…

op grofkorrelig zwart wit denk ik de dagen door van stilgevallen verhalen uit de kleine open mond van het uitgemergelde kind ik kijk in de gedoofde ogen van de man die de verten niet meer zoekt ik zie het uitgeholde hoofd van de vrouw die zich vastklemt aan een meegenomen leven in een koffer en dan een zwart witte vlinder achter prikkeldraad…

en plots was er oorlog Moeders schreeuwden om wraak en vergelding - bloed wilden ze zien – wetende dat ze daarmee oorlogen in stand hielden zij dachten aan hun kinderen die het leven hadden gelaten aan man en familieleden toen de pijn binnen drong wilden ze genoegdoening men vocht in feite tegen zichzelf goede mensen voelen opeens…