Alle inzendingen over Afscheid

Nee, ik heb geen spijt van jou, jij was het die ik oprecht in mijn leven wou. Al het mooie koester ik in mijn boek der liefde. Een man die mij intens liefhad maar ook zo griefde. Het laatste werd teveel voor mij ik kon je niet meer verdragen aan mijn zij. Liefde, once in a lifetime, het is over, het is voorbij. Het boek der liefde heb ik afgesloten…

al zwevend weerspiegelt jouw schoonheid in de roerloze zee deze vrijheid voelt als een jas waarin ik eerder huisde doordrenkt van liefde weet ik mij eindelijk thuis…

de ene rouwkaart nog ongelezen of de ander valt al in de bus de rouwrand plakt, maar niet genoeg om vast te houden aan het moment is daar, afgesneden van hartzeer rolt over m'n wangen en met alle liefde neem ik afscheid van wat ooit was…

ik spiegel jouw schoonheid terug in de rivier welke 't brengen zal daar waar de zon de aarde kust kletterend van hoger gelegen tot in 't kabbelend beekje tot dat je weer daar bent samen met haar…

De klok tikt achterste voren en minuten voelen als uren het vroege ontwaken zet gelijk de toon op gespannen voet sleep ik me door de dag die niet veel goeds voorspelt of zullen vers geknipte seringen de avond omhelzen ons verdriet zichtbaar toch weten we dat het goed is zo…

praten is moeilijker dan zwijgen onze woorden duiken onder in een smeltkroes zijn niet langer van elkaar te onderscheiden geruisloos pakken we het dode verleden in vullen we kleurloze koffers met bittere bagage sluiten ze voorgoed in vergeefsheid…

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…

zwijgen is zoveel moeilijker dan praten onze tollende hoofden houden de overtreffende trappen (wat zijn ze met veel!) koortsachtig in toom verbeten lippen verstrakt tot dunne strepen niet wijkende nagels boren zich in onze handpalmen het zwijgzame verleden ingepakt in koffers met uitgesproken bagage op de granieten vloer…

Ik begraaf mijn woorden. Ze zijn bekleed met herinneringen, uitgewrongen gevoel. Tekens uit een ander leven. Leven uit een ander heden. Elke dag opnieuw laat ik de woorden ritselen tussen mijn vingers ik ruik het papier streel de letters, het opgedroogde inkt. Ik schrijf mijn weken weg de maanden leeg de jaren achter mij.…

begin de dag met tranen daar ik ze rijgen kan tot een ketting doch blijft de gevoelswaarde voor altijd onzichtbaar…

koud en verlaten ontelbare tranen rollen onzichtbaar niemand heeft dat in de gaten loslaten niet meer geloven in nimmer vragen noch oeverloos verlangen naar woorden vol warmte en begrip want het uit jou geboren zijn blijkt geen garantie…

opnieuw vloeien ze alleen deze keer voorgoed onomkeerbaar het lot na vele omzwervingen heeft hij zijn bestemming bereikt ~ rust zacht Johan Friso ~ ~ 1968 – 2013 ~…

Als zij zich door de tuin begaf schreed zij, zweefde zelfs De glazen rinkelden niet eens Zo zacht mee buigend was haar tred bij het serveren van de thee. Toen zij het dak afstofte ontbrak trap en tree. Het venster was gesloten. Met een hand voor ogen tuurde ze. Ze was sowieso naar boven georiënteerd de laatste tijd. Toch onverwachts…

ik groet je duizendmaal vanuit deze onherbergzame nacht op het stampende, kreunende schip waar het zwarte water meedogenloos op me neerslaat. ik groet je duizendmaal vanuit deze onherbergzame woestijn waar de zinderende zon met verzengende tentakels tergend het leven uit me perst ik groet je duizendmaal…

het sneeuwlicht neemt aarzelend afscheid als de lente losbarst het hart breekt open het wrikt zich los uit de omklemming van roestige vleugels oude woorden verdwijnen een voor een het buigzame hart geeft zich over aan het blauwe uur van de ochtend het wil glanzend leven en opgaan in de tijd totdat het geel-oranje verdwijnt…

op deze stralende herfstdag ben je stilletjes tegen zonsondergang toen alle kleurenpracht verstilde van ons weggegleden naar een vredig licht wij hadden zo graag nog samen met jou van de herfst van je leven willen genieten…

de vele vormen van gemis zijn de grillige scherven op ongebaande paden leidend langs kantelende beelden van onvermijdelijke verliezen schrijf met woedend hart scherp alle zintuigen aan open onwillige vensters niets blijft onbeschreven het is bijna tijd…

Achter de bomen, Weg van de zee en van de tijd Jouw lach jouw ogen jouw hand warm op mijn billen je kus op mijn mond Weg Verleden tijd…

42 jaar langer werd je niet gegeven het leven als moeder mocht je op de valreep beleven als een roos in de knop zo plotsklaps hield het op niet tot volle bloei mogen komen de baby zal slechts over haar mama dromen op de foto met mama in het hospice…

En dan, als elke zakdoek nat, het laatste woord gesproken is, de blikken rusten op de kist, dan kiest zij voor het middenpad. Ze heeft geen plan, het hoofd omhoog, zo zonder angst alleen verdriet Ze kent haar plek, die had ze niet. Weet niet meer wie met wie bedroog Ze heeft een afspraak met zijn dood nu er geen weg meer is naar terug…

Zo loop je samen zo ben je alleen wat is je toekomst waar ga je heen een ding is duidelik voor mij in ieder geval "In life unbeatable" "In death irreplaceble"…

dag lief wat stond je daar peinzend droevig? te kijken bij het weggaan. na al die fijne uren die altijd weer te kort duren uren van zwijgen lachen drinken,vrijen, praten oh ja, de hond uitlaten even alsof het voor altijd zo zal zijn...…

zij kijkt door het raam en ziet haar ziel spiegelend in gebroken glas waarop dromen wiegend vervliegen langs de lijn, ongewild en alras in een geblakerd aureool dat heur haar kust snaar voor snaar gelijk een fluwelen gebaar, de ontvouwende leegte sust waar vind ik mijn lief nog warm van lijf die mijn hart verrukt terwijl ik de…

kwou dat ik een dichter was dan bestonden mijn gedichten ook nog na mijn dood en werd ik nog gelezen nu ga ik gewoon dood maar nu nog niet maar het longetje waarschuwt mij zo moet het dus niet vandaag schijnt de zon het lijkt wel alsof ik een zondagsgevoel heb het is fijn te leven en de dood is nog ver weg wat mij rest is een gedicht…

Het is tijd Mijn tas staat klaar ik hoop dat ik niks vergeet Nog een keer controleer ik mijn briefje of ik niks vergeten ben Nee hoor alles is opgeschreven ik voel de verstikkende ruimte Doe mijn trouwe kistjes aan pak de rugzak hang hem op mijn rug Om de weg te gaan volgen waar mens en natuur samen gaan Jee wat is die rugzak zwaar niet…

pa, ik bleef hier jij ging naar daar de dood blonk tekende schaduw over een bloem eens zo fleurig, zo mooi en ik wenste zo zeer de vruchtbare zon nog eens de glimlach een woord van je mond och, ik wist wel dat het niet kon..…

een naam rust in de lente rozerode bloesemblaadjes vormen een warme deken het zaad ontspruit de aarde wordt weer groen mijn gedachten zijn nog bij toen is het al vier weken? het is alsof de vlinders langer dan ooit slapen de bij haar weg niet weet in een treurig zoemen zoekt naar de bloemen haar vleugeltjes verzwaard ik slinger…

de zee neemt je zachte woorden mee voor altijd je woorden sterven niet ze blijven voor altijd op zee de golven dragen jouw herinneringen een trage reis in oneindige beweging…

zwarte lokken rode lippen glinstering in bruine ogen warm liefdevol vermogen verscholen onherkenbaar bleek gebroken ben je nu jezelf en ons verloren mijn mooie liefste moeder…

Ik wist niet, dat ik jouw liefde waard was, maar nu dat de tranen van geluk en dankbaarheid over mijn wangen biggelen, weet ik, dat wij een speciaal moment deelden; wij hadden het samen.…