Alle inzendingen over Bloem

Duizend op een rij werktuiglijk werk je snel door breek je hun nekjes Je negeert hun kroon neemt de kopjes met je mee om weg te gooien Je rust dan even ontlast de gebroken rug en sluit je ogen Het werk is gedaan velden liggen sprakeloos naast een rode berg…

Eindelijk lente pluk ik tulpen tot een boeket Voor haar die me lief is Voor kort of lang gemis Voor harde woorden of stil zwijgen Voor het plotse vleugellam Voor met ruzie dreigen Voor haar die me lief is Pluk ik tulpen Stuur ze niet uit Amsterdam.…

gitzwarte paarden staan tussen gele bloemen zwaaien met staarten het dorp met rode huizen verhult zich door bomengroen Tanka…

En buitentredend, dromensmoe, Vond ik het volk getooid, Werpend elkander bloemen toe, Doch ik heb niet gestrooid. Wanneer zal op mijn morgensprei het bloeien wit en rood, en schud ik, springende in de rei, De rozen uit mijn schoot?…

's Zomers als de bloemen bloeien Ga ik wandlen met mijn vrouw, Waar de koeien vreedzaam loeien In de groenende landsdouw. 't Zie de noeste landman ploegen, Hijgend, zwetend, blij te moe, 't Vogeltje vol vergenoegen Kweelt de Heer een loflied toe.…

paardenbloem jouw zaad wit doorschijnende bol wind: neem me mee blazen!…

Een schone dodendroom heb ik gedroomd: Diep onder marmerblank en bloemgeboomt, Sliep kalm en koel mijn moegemarteld lijf. Toen zag mijn ziel, vanuit haar blauw verblijf, Een meisjesgroep in klederen leliewit. En éen maagd, blond met vliegend haar, zei dit: - ‘Zij die daar rust gaf liedren ons, in ruil Willen wij winden rozen rond haar zuil.…

zoals wind de tere bladeren zacht kan raken laat jij steeds de knoppen ontwaken naar een schitterende bloei bestrijkt de snaar met lichte tonen om daarna met speelse akkoorden door te stromen tot een betoverende melodie zo heb jij mijn hand genomen me weer teruggebracht uit vreemde dromen naar een paradijselijke werkelijkheid…

Bloemen en jeugd zijn opgenomen In een wit glanzen; ons hart is ontdaan. Zij moeten tot het grote rijpen komen, In wijde stilte wezen, en voortaan Zwaarder leven, en schielijk verloren Gaan aan zichzelf, aan alles vergaan. Bloemen en jeugd ... een kort rood gloren Zien wij langs onze tranen slaan.…

Fier laat zij in haar forse schoot De tintelende bloemen staan, En heft onttakeld en ontdaan, De tuil nog, pralend met zijn dood. Zij kent alleen dit vreemd bestaan Van groeien en te gronde gaan Tezelfder tijd, in 't enge rijk Der kamer voor het raam te prijk, Door nood verschrikt noch vreugd verward, Want sterk en bitter is haar hart.…

Wie kent het beekje van de weiden, Waar bloemen wenken teer en bont? Mijn liefje en ik, we plukten beiden Der bloemen puik in d’avondstond. Doch geen der bloempjes in de weiden, Hoe rijk van kleur, hoe zoet van geur, Hoe lieflijk wenkend zij ons vleiden, Kreeg boven de andere onze keur.…

Daar in de wilde bloementuin loopt kronkelend een kiezelpad waar in de gouden schemering met kalme tred een jongen gaat De zongerijpte zomerlucht die zachtjes fluistert, knuffelt, stoeit de wegen van het leven kent vertelt hem waar zijn Mekka bloeit Dan ziet hij haar, de wereld zwijgt het ogenblik is ademloos maar in zijn hoofd klinkt…

duizenden kleuren wiegen om aandacht vragen je hand in zachte koestering stelen rankheid in een klankbord van groen bloeien van leven naar dood met de vrucht in hun schoot het zijn jouw ogen die hen hebben gekozen de vraag om samen te gaan is hun bestaan bloemen houden van mensen maar zijn helaas afhankelijk van hun grillige wensen…

De lantarens spiegelen de ronde keien glanzend parelmoer de straten somber en verlaten de wieken van nachtmolens draaien op volle toeren in de denkovens wordt het vuur opgestookt ik zit achter mijn bureau zonder verwachting en geef mijn bloemen water…

Hij zocht de bloem, bestemd voor koeken, die hij voor kerst moest bakken en ging die in een bloembak zoeken in plaats van in de zakken. De baas van Daan was niet zo blij en dacht: 'Hij zal wel zakken. 't Was dom: een paasbrood trachtte hij met pinksterbloem te bakken!' Het bakexamen kwam er aan. Hij zou z'n bul gaan halen.…

Gelijk men aan een snoer de parels rijgt, schikt zij de bloemen in diverse lagen. Zolang de nagel niet met lossen dreigt, bewaart ze, om 't alleenzijn te verjagen, elk souvenir dat naar gezelschap neigt.…

op mijn dekbed bloeien prachtige oranje bloemen mijn blauwe negligeetje past daarbij wonderwel buiten is het bitterkoud binnen word ik verwarmd ik droom en ruik de geur van een zwoele zomeravond…

De bloemen staan weer in bloei. Je weet wel die zo lekker geuren. Jij hield zo van ze in de groei. Nog meer hield je van de kleuren. Door de schoonheid in eenvoud Liep jij door tuinen en parken Ik krijg het nu nog steeds koud Als ik onze tuin sta aan te harken. Het is al weer jaren geleden. Dat God jou kwam halen.…

Sex and drugs and rock and roll, zalig zij die het verfoeien. Nooit zal de tulp voluit bloeien, want hij gaat terug in zijn bol.…

verwelkt is ook de lieve bloem des bals. En toen de geest des doods ze naar de hemel geleidde voor des Heren gulden troon, zong ‘t englenkoor in ‘t schittrend lichtgewemel Wat is ze schoon! ----------------------------------------------- reis (blauw): effen (blauw) Sylfen: luchtgeesten, sierlijk en vrouwelijk…

een vroeger leven laten emoties stralen die in overgangen zijn gaan dralen bloemen weten dat kristallen nooit worden vergeten omdat ook zij de taal van kleuren spreken…

Een bloempje blauw satijn en zacht Vol ermee een tak Groei een stamper en een steel Bloei een draadje met wat meel Wees met jou de kracht…

O metrovrouw bloem in onderaards bestaan jij bedwelmt supersnel, palmt me in, een roes begint zijn werk te doen ik vrees verlatenheid bij elke haltestop ga toch mee met mij ik zal je in een bedje doen voeden, keer op keer weer laten komen bloeien…

ik wierp met zand bloemen naar de hemel zij waaierden uit op de wind ik ving hun blaadjes als kind gaf ze water met zee maar ze wilden niet bloeien zij schuimden verdriet en de vloed nam ze mee heb met schelpen een vaarwel van hartjes gelegd en tegen mezelf gezegd morgen ben ik er weer maar dan bij eb…

Je zei dat ik groen was maar ik voelde me zwart op het palet van mijn dromen waren kleuren slechts oorzaak in het vervolg, de nachten blauw maar dat was voor jou niet genoeg alles was helder in duisternis gehuld misschien kon ik maar beter zwijgen en de bloemen voortaan buiten zetten.…

Bloemen langs de straat. En je hield niet eens van bloemen. Meer van dromen, hield je toch. En die dromen blijven hier gebroken; Onherkenbaar en ongezocht. Droomde jij in witte vlagen Roze strepen, blauwe vlakken; En geil, vooral geil. Daar dromen wij nu door In diezelfde lijnen, Als waarmee we je kist lieten zakken. Zo zwart.…

jouw bladeren heel kunstig te vouwen in warmte en vertrouwen je steelde hoog zonder afstand te nemen met lichte trots droeg jij je knop net even anders getopt bloeien was een dialoog waarvoor jij even boog om in het openen de kleuren te bekennen van jouw oogstrelend rood de hemel kierde in de schoonheid van het ogenblik jouw bloem…

er groeit geen stilte om me heen in de neerslag van geluiden verdrink ik moederziel alleen waar schaduw dagen met donker kort schort het aan licht voor nog enig perspectief de tijd mist troostigheid als zij met lange slagen de uren gaat vertragen chaos tocht in gure vlagen gaat zwart land het witte doek nog dragen ik heb ineens…

ik hoef geen zaadjes te planten die bloemen laten bloeien voor jou met onze handen vouwen we licht uit warme zonnestralen vragen wind en wat regen om ze kleurrijk te bewegen ze vervliegen weer snel tussen sluiers van druppels in de vrolijkste kermis van de hel…

mag ik jou de bloemen geven uit mijn tuin vol fantasie er is een klein probleempje ze blijven eeuwig leven het bloeien sterft niet hun voeding is jouw liefde kleur en geur een dialoog als jij ze met je handen koestert steken ze hun knopjes omhoog ik heb ze niet geplukt ze zijn ontsproten uit mijn geest ons samenzijn is daar al…