Alle inzendingen over Herinneringen

Geef ze nu maar, zei ze vaak geef ze maar bij het leven af Wat heb ik aan de nasmaak van de bloemen op mijn graf Kom nu maar, sprak zij ook kom maar tijdens mijn leven Wacht nu niet tot na de rook mij wat gezelschap te geven Zeg ze nu maar, klonk ’t stil zeg nu maar die lieve dingen Laat elkeen weten wat ik wil niet als ze om ‘t graf…

Onder de waas van vele tranen zag ik weer haar schoon gezicht Ik zag haar als in nevel gaan en raakte totaal uit mijn evenwicht Onder de waas van vele tranen schoven oude beelden voor mij Poogden mij in gister te wanen doch die waan was rap voorbij Onder de waas van vele tranen probeerde ik haar te overreden Ik zag haar de ogen opslaan…

Hoe de herinnering het lichaam achterlaat in staat van verbinding met dingen nooit voltooid En hoe mijn tranen landen in het navelmeer dat keer op keer uitdroogt denkend aan jou straks streef ik je voorbij word ik net zo oud als jij haal ik je in en loop je voorbij zie je niet en jij mijn verdriet…

dat zoiets simpels -de geur van een bus de leren stoelen, grijs-groen chromen stangen, waaraan een lus, het stopknopje de hoedjes voorin die kletsten met de chauffeur het tsjjjj-geluid van de dubbele deur- je zo lang bij kan blijven…

Op vijf december in een heel ver verleden zou Sinterklaas persoonlijk bij ons komen Op zijn knol moest hij komen aangereden edoch kennelijk had hij zijn auto genomen Later en alsmaar later werd het die avond wij de kinderen zongen ons de kelen rauw We vreesden al dat hij het adres niet vond en we wachtten buiten in de snijdende kou Zeven…

Nevelverscheurend kraait een haan vanuit onzichtbare tuin achter vage huizen, het rozerood van de dageraad al in top. In een andere tuin voerde ik grootmoeders kippen nadat een andere haan mij had gewekt op de donkere vliering die geurde naar appels. Ik hoor dit nu, ik zie dat nog. Het blijft bij me en ik kan het niet vasthouden…

Herinner je dit als niemand meer weet waar de weg van liefde is. Herinner je dit als niemand meer weet waar de weg van leven is. We lopen samen, een allerlaatste keer, bij maanlicht, om middernacht. Niets is voor eeuwig, nog niet. Zelfs het sterrenlicht, zelfs het maanlicht niet.…

‘Gevloden zijn de dromen eens bemind, Verdord de wondre bloemen der gedachten, De lach der dagen en de lust der nachten Zij zijn verwaaid als klanken op de wind. Ik vraag niet meer, mij kan geen vreugd meer wachten Mijn lijf is wond, mijn ogen zijn verblind, - Ik dwaal nu tot mijn leed de vrede vindt Wiens teêre streling alles zal verzachten…

Ik zag haar groene mantelpakje hangen in de kast zag haar bijpassende schoenen met natuurlijk een klein hakje dat was haar hele leven geen foto, dat wilde ze nooit ik voelde me toch wat berooid alleen met wat kleding die ze had gedragen we hebben haar niet uitgestrooid ik mag niet klagen zou ik ook nooit doen ik heb haar urn in de…

nooit was het hemelruim zo doorschijnend helder geluid zo stil nooit eerder was er zo gelukzalig niets dan het klapwieken van jouw vleugels en de mijne…

Omgeslagen blad bevatte kleur pagina lege bladzijde.…

Gevleugelde mooie woorden als stemmingsbeeld een herinnering die ik onbewust levend wil houden. Misschien nog als pijn om jou te voelen.…

Ik vind een foto hier doet mamma vast plezier ik sta met zus erop papa weer niet Waar was hij toen toch heen kinderherinnering doe hem de groeten maar als je hem ziet…

soms zie ik in je ogen de schemerende einder als grens van het heelal waarachter woorden vallen al mateloos matig in getal traag verdampend in een onzichtbare meander en kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren…

De herinnering van geluiden, van geuren, van bezinning op het betoverde bestel en het bestaan van rode bloemen. De geur van mos, van denkende moerassen. Allicht de kleuren van het geschut, naar hartelust de geur en geuren van het verlaten plein.…

Oud-leerlingendag. De lentebloesems geuren. Stralende ogen. Een gordijn schuift voor het nu. Mannen worden weer jongens.…

Om jou huil ik al lang niet meer dat ben jij waarachtig niet waard Van jou kreeg ik een maagzweer dus liggen je brieven in de haard Mijn tranen zijn nu opgedroogd ik schrapte je naam uit mijn hart Verdriet dat zich had opgehoogd kleurde mijn dagen louter zwart In al je brieven leek je de schat die voor mij ‘t einde moest zijn Een mooi…

Hoe groot is steeds weer mijn verlangen naar zomernachten van weleer toen wij ons vrij en onbevangen nog laafden aan het boezemmeer. Waar ik verhit aan knoopjes prutste de zomerzoete geuren snoof het zweet van onze lijven gutste een bloesje speelde met het loof. Dit minnelied, zo warm van kleur -in weemoed komt het binnen waaien doorheen…

David tegen Goliaths, over een jong meisje tot 2018 ondergedoken in een theater, over een wasmachine die me op de knieën dwong, over twee gelukseieren die ik vond naast een lege geldkist, over mijn dode vader die ook vandaag weer jarig is vandaag een gedicht over een nare man die door een vensterraam sprong, over nut en noodzaak van de herinnering…

het huis deelt zich mee aan zijn bewoners als van mens tot mens zo is die ene stoel nog steeds bezeten en het gapende gat van de brandende sigaret drukt jouw koppige hoofd voorgoed in de kostbare bank het zijn maar dingen- zei je tijd om te gaan zitten in de salon- zei je kom maar bij me leg je hoofd maar op mijn schoot goed zo…

Soms denk ik dat mijn eerste lief -die plompverloren binnen dreef- haar kroontjespen, die achterbleef vergat toen ze haar stem verhief. Die zomer lang, een nest gebouwd in zand waar meeuwen om ons lachten. Zij wisten wel van waterkrachten. Het kerend tij was hen vertrouwd. Soms denk ik aan die laatste dag toen woorden dropen van de regen…

Wij zaten samen in de zesde klas Zo’n jaar of twaalf, dus zestig jaar geleeën toen wij echt dachten dat we samen vreeën maar wat niet meer dan slechts een wangzoen was. Maar toen we, wat zal ’t zijn, zo’n veertien waren ik wist van weinig, zeg maar nog van niets jij stukken wijzer, leerde mij toen iets dat ik daarna nooit zó meer heb ervaren…

~Tomaten, pruimen, peren, mooie kersèè Ik denk dat lied nog af en toe te horen; na kersen volgde met een uithaal . . . ~Versèèèèè~ en dan begon het deuntje weer van voren. De groenteboer, hij hield van variatie, zong van zijn waar aan ‘t jaargetij getrouw. Des zomers over peultjes en spinazie en zuurkoolverzen hield hij voor de kou. Aan…

De herinnering vervaagt en met de wind verdwijnt het zicht.…

Het bos dat ik niet meer zie is het bos dat ik in de aarde van mijn geheugen bewaarde met varens tot aan de knie. Ik blijf wel de schoolknaap die in schuilhoeken van geblaarte onmetelijk moed vergaarde en longen vol poëzie. Ik ben om het even wie maar ik adem mijn eigen aarde.…

kruipt naar de maan alsof mijn man mij weer kan zien met appelwangen en perenbloesem in mijn hart dat nimmer blind was voor zijn liefde en genegenheid mijn lichaam kruipt naar de po ik kan niet zo goed meer lopen maar ik zal altijd blijven hopen dat hij mijn schrijven lezen zal met al die mooie jaren al heb ik grijze haren zo blij dat ik herinneren…

mijn hond vermist, briefje op een verwaterde boom kettingbreuk, wat nu toch niet weer smerige handen inpoldering, dijkbewaking beperkt weliswaar maar toch, stel je voor geheugen op sterk water een vertrouwd adres straatnaam in kleine letters gezichten die terugkeren als je je ogen sluit gras dat weer fris ruikt glooiend als…

een kopie van mijn paspoort van toen Voor ik de dozen open, draai ik het opschrift naar me toe Ja, ik weet het nog Het is er nog, stofvrij Keukengerei en serviesgoed lege lijsten en wat onderdelen voor het geval dat zich niet heeft voorgedaan Ik ken de verhalen die erbij horen en ik voel een tijdsverschil dat niet bestaat in mijn herinnering…

'waar denk je aan' ergens op de vloedlijn tussen waken en vergeten een moederstem die gebiedt, 'kom niet te laat voor 't eten' een geur, een kleur flarden uit losse herinnering een vloeibaar moment binnen omrankte muren van een doodstil ding stil, de klok is verjaard een doof beeld dat mij aanstaart…

Herinner jij je nog onze uitspattingen op het strand?…