Alle inzendingen over Nachtelijke wals

de zwart-wit standaard rukt dreigend op cultuurverworvenheden als verdraagzaamheid vreedzaam samen leven wederzijds begrip worden razendsnel vervangen door varkenskop bomaanslag brandstichting een horrorstrip gegooide eieren naar een Turkse supermarkt zijn ridicuul slecht getekende zelfportretten van zwijnen op een moskee idioot maar de nachtelijke…

Onmetelijk prachtig is de betovering van het nachtelijk gestoei. Bomen pronken met hun witte winterbloei , Op het raam kleeft een schitterende kristallen ruiker en de slapende weiden zijn bestrooid met poedersuiker.…

De stenen klinken hol onder de aandacht van de regen stappen plassen druppels kaatsen leven onder nachtelijk gezang het licht van een lantaarn het maanlijk toeziend oog weet het woord te vinden weet een lege plek waar het werkelijk stil is.…

ochtend vroeg het is nu avondstond de klanken janken door mijn hoofd en ziel dat nu eindelijk eens het kwartje viel ik zit te piekeren tobben en te zweten ik had het allang en grondig moeten weten de horizon huivert me tegemoet de zon wordt kleiner het moet vandaag nu echt gebeuren gevoelens mag je niet mee leuren nu duik ik in mijn nachtelijk…

haat hartstocht moord in ruige riddertijden een sombere burcht in dichte donkere wouden de wenende zwarte weduwe verteerd door liefdessmart en ruw gedoofde hartstocht dolend langs de duistere slotgracht nauw verhuld door nachtelijke nevels tussen statige eeuwenoude eiken zacht snikkend verdwijnt ze elke nacht in het zwarte water…

contact maar jij ondeugend weert het losjes af ik weet de lichtheid van je zorgeloze tred bewonder het vertrouwen dat jij in anderen hebt maar zie handen in gebed te vaak ben jij afwezig in vergetelheid dan drukken zorgen een te grote stempel op de dagelijkse realiteit niemand kent het labyrint waarin jij loopt te dwalen alleen de nachtelijke…

Dus, denk ik even, voor het slapen gaan, aan die mensen, met een nachtelijke baan. Vlak voor ik m'n ogen sluit; Wees voorzichtig, en kijk goed uit! En als iedereen ontwaakt, en een laatste geeuwtje slaakt, Zegt de nachtvlinder: Ik ben zo moe! En langzaam vallen de oogjes toe!…

Groene kamers van verdriet het eindeloze wachten in angst en onzekerheid leven, hangt daar aan draden het eentonig piepen machines met lichten blauw, rood waar pijn in kreunen de werkelijkheid benaderen bleke gezichten, blauwe lippen weg van licht in nachtelijke schijn gedempte stemmen vol van rust waar tijd en plaats niets…

Mijn reis gaat door uitgestrekte velden, nachtelijke wijdte zonder maneschijn. Vragend duister doet zich dreigend gelden. Slechts een klein, eenzaam sterrenbeeld glanst rein om onvatbare tijding te melden: de hemelse bloem spreekt, zal altijd zijn.…

Mijn reis gaat door uitgestrekte velden, nachtelijke wijdte zonder maneschijn. Vragend duister doet zich dreigend gelden. Slechts een klein, eenzaam sterrenbeeld glanst rein om onvatbare tijding te melden: de hemelse bloem spreekt, zal altijd zijn.…

hart koperkleurig doen voortstuwen verhinderen de aftakeling naar een noodlottig leven en verbazen vriend en vijand Door kracht en zegen, een Herculeske daad in deze Titanenstrijd zal op het scherpst van de snede het hart aan beminnelijkheid winnen als dansend licht wiens ziel doet kleuren en neigen naar ultramarijn zoals het nachtelijk…

Houd mijn geheim diep in de kern verborgen en verlies het niet aan de zondvloed op het nachtelijk uur die grilliger is dan het kronkelen van de rups Het is een geeuw der natuur die de waarheid in een zee van liefde dompelt dat schreeuwt en overrompelt en dan weer heelt Houd mijn vlam wakend in de geisers van de geest en smeed…

Achter haar maskermuur huisden de droeve tranen Bij ’t stille nachtelijk uur openden zich hun kranen Onder ‘t lachend gezicht woonde er treurnis alleen Ze huilde via een gedicht onder ogen kreeg ’t geen Achter de muur van lach verbleef de eenzaamheid Ogen betaalden het gelag van de grote onzekerheid Onder ‘t zwart der nacht zakte…

Ik zag het gat van de Hallen waar ik ooit bijna een perzik jatte waar een hoer me aansprak als chéri waar ik geld moest lenen om thuis te komen pijn had in mijn voeten dorst mijn denken overheerste omdat ik zo nodig naar Parijs moest Vanwaar ik door kronkelende straten in een nachtelijke file terechtkwam en langzaam uit de stad vertrok…

We willen openbaringen in een zuivere speeltijd, het licht is het verlangen naar een nachtelijke bruid die mij opslokt.…

Wellicht houden de kikkers mij uit wraak nu wakker met hun nachtelijk gekwaak.…

Ik zoek ginder mijn nachtelijk gemoed. Groet mijzelf de avond met een avondgroet. Hoe simpel kan de dag voor een eenling zijn. Kwelt ieder dagdeel een ego met gevoelde pijn. Ik vergeet het andere maar blijf mijzelf trouw. Ik wil niet weten hoe het anders wezen zou.…

Die snerpen en die fluiten Door 't nachtelijke buiten En gonzen in de wind, Gespannen, doof en blind . . . De snaren zijn 't, de snaren, Waar langs de stemmen varen Van velen, doof en blind En wetend niet de wind. De wind die aan de snaren, Die aan 't metalen garen, Hun nachtlijkheid ontwringt En voor hen klaagt en zingt.…

Daar waar het eerder nog nachtelijk donker was.…

in het waarom de wolken drijven, de aarde nat van het nachtelijk verschijnen tuur ik versmalt naar de woorden die voor me opdoemen zoals de mist van staar zich opnieuw lenst naar het werkelijk ervaren mede-dichters, velerlei namen samen op weg, zoals het tuig het zeil en mast gebeuren het roer beminnen naar de vrijheid die we dán toch…

Ze verbergt zich in de stilte waarin de dag haar blijft schaduwen zoals de zon die leert haar donkerte te omarmen in de maan die stilletjes in haar nachtelijk zijn haar dingetje doet en zich niets aantrekt van het aardse bestaan..…

hoog in de linden klinkt een nieuw gefluit merels en lijsters hebben nestjongen gekregen en beschutten hun warm nestje zorgzaam tegen nachtelijke kapers die nog loeren op hun buit meikoningin werpt sierlijk haar rijke sluier uit…

Ik danste een brede wals om de rouw te vergeten. Haar staart wiegde over mijn buik. Vroeger rende ze door een dof paradijs waar ze de merel begluurde onder een doornhaag waar fruitbomen gloeiden in de ochtend. Zij klom door een wirwar van takken, haar fluwelen poten, haar haastige klauw.…

Yellema Willem Kloos en Egmond van Herendael Martinus Nijhoff en Anneke Brasinga Gerard Graudiaan en Geert van Istendael Willem de Merode, Redbad Fokkema J.J. de Stoppelaar en Henk van der Waal Esther Jansma, Adama van scheltema Theodoor van Rijswijck en Albert Verwey Gerrit Kouwenaar en Anton van der Stok J.C.…

Het vloerkleed draagt de stille getuigen van vertrapte illusies en een geheime wens van de hardleersheid en het minzaam buigen van knieën en het hoofd op een begerig mens langs de wand fluistert verlaat zijn stem de ontwaakte spiegel knipoogt nog naar hem Bewegende lippen over een onzekere zee zijn zacht geluid draag, nu ik gestrand aan wal…

Aan wal. Bezorgde moeder met kind. Neeltje Jacoba. Wier heldendaden gelijk Homerische Gezangen, wier naam gegrift in verweerde zeegezichten. Neeltje Jacoba. Plots besmuikt. Omhooggevallen proleten, bloeddorstige persmuskieten, machtverslaafde wichten. Neeltje Jacoba. Ik smeek U.…

De dode kat ligt onder in de wal van de sloot, roerloos, kop half in het water, voorafgegaan door gierende remmen. De chauffeur stapt uit, dropt de dode kat vlot aan de slootkant, gaat er vandoor in zijn terreinwagen.…

Verandering van blik oude en nieuwe angsten duizelen haar tegemoet elke stap naar een ander ik lijkt het wankel evenwicht weer te verstoren Hoe leidt inzicht samen met boosheid tot passie in plaats van passiviteit Danst zij solo de stijldans van de hoop: twee stappen vooruit één stap weer terug soms retour naar af Beheerst zij die wals…

Mijn handen om haar ranke hals Haar heupen licht aanrakend Lach ik, flirt ik, dans mijn wals Volle lippen, zaligmakend Een spoor, waar ik haar juist kuste Haar lieve buik, oh, warme dijen Ik mag mijn hand daar even laten rusten Terwijl zachte lijven zich nader vlijen Ons ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen Mijn genot is hoorbaar, zo is…

Geen oceaan kan zwemmen zonder kijker, geen zeeman drijven zonder schip, en in de mist der zeeën, de dode mannen aan de wal. De wezenloze vrouwen op het schip, de barre winden en het niets, het nooit-geziene of gedachte al.…