Alle inzendingen over Niet ver van ons van

Eigenlijk was jij te ver weg in het verlangen naar iets van liefde voordat het dromen begon om de dag te begroeten slechts met mogen niet met moeten bleef je een bezoeker met niets te verliezen.…

de reden voor zinloosheid is ver te zoeken het verdriet immens te groot om te bevatten een kogelregen ontnam kleine zielen de kans op een toekomst die tot dan toe aan hun voeten had gelegen…

Sterren zo ver in het zwart, her en der. Wat is de wereld klein en het Rijk der Hemelen groot, oneindig. In ieder wezen brandt het vuur, doch het leven dooft op den duur...…

Dichtbij en toch ver weg. Heerlijk geluidsdecor. Om bij te mijmeren. Over mensenlevens. Over dingen die voorbij gaan. Ideaal geluidsdecor. Om naar te luisteren. Meer is er niet te doen. Op dit terras in de zon.…

wat ik met jou deel maakt van verscheidenheid een leefbaar geheel soms splijt het hart, is ver even in de einder * ik reik de hand als mijn schaduw toch weer is geland…

Hun rollen zijn doorlopend populair Met filmavonturen van piraten Van seriemoordenaars en psychopaten Zijn kassuccessen vaak niet al te ver Het misdaadduo mist de prijzenlijst Voor een Oscar is verfilming eerst vereist…

Het zal niet eng of vreemd zijn maar een veilig en vertrouwd Licht, zo licht als een veer, zal tot mij schijnen en ik zal tot de hemel met het lichtste Licht weer verdwijnen.…

Dat finale vers, bereikt nooit ons wit papier. Wat ware liefde is, kan geen dichter ons vertellen. Wat liefde niet is, weet iedereen.…

Nog voor ik dichten kon van licht en lief, vlinderzucht, van zoete hartenzee, Nog voor ik zingen kon met zware adem, traanogen, met veel heisa en amok, Ja nog ver daarvoor, was je al verdwenen. En ik. Ja, ik wilde met je mee.…

Zo blijkt maar weer eens dat het snelsonnet Ook door onze artiesten wordt gelezen En heeft het eens te meer zijn kracht bewezen Ik heb dus een finaleplaats gered Want na mijn vers heeft Trijntje zonder mokken Meteen een keurig jurkje aangetrokken.…

Het verleden wil ik niet afsluiten door terug te kijken zo ver als ik kan zal ik misschien moe gestreden mijn doel bereiken door elke dag die komt verwachtingsvol tegemoet te gaan zien…

Naar binnen gericht schrijft hij een teder gedicht, verwoord in een brief, aan zijn dierbare lief Naar binnen gericht leest zij zijn bericht antwoordt sensitief in een vers aan haar hartendief…

schaduw prijkt in kleur voor nieuw geboren geluk niet dat zij eerder zo fragiel aanvoelde toch is het vers net uit het ei gekropen danst de zon nog altijd daar waar zij geboren werd…

Soms wil ze haar vleugels uitslaan ver weg, ...hier vandaan trachtend zich nog uniek te voelen liefde zonder doelen iemand die van haar houdt, puur en naakt zoals eens de wereld werd gemaakt.…

Zo zijn we ver van huis.…

Ik mag het zeggen zonder arrogantie: Gedichten.nl is uw garantie voor verse verzen zonder redundantie met lyrisch optimale resonantie. Maar heden wijk ik af van de usantie: Geen snelsonnet, want ik ben op vakantie.…

als dief in de nacht bestormt water slapend land steelt mensen uit hun leven oevers verdwijnen rivieren vechten zich vrij de wanhoop golft ver…

in duisternis en nevelnacht staat een engelenwacht voor wie het Woord geloven met de taal in ‘t hart gaat de trooster in pijn en smart de dompige geur ver te boven…

Wat dichtbij gewoon bijzonder is, kun je ver van huis niet vinden. Hier, vind je duurzaamheid. Maar ook gezelligheid. Hier voel je je uit. Maar ook thuis. Bijzonder is hier heel normaal. In Het Lokaal van Amersfoort.…

Ver kun je hier kijken je ogen wijd open De lijnen van voet-en fietspad tussen Gelderland en Brabant Het Maaswater binnen oever en wal waarop de dunne populieren Bakens die -zichtbaar- herfst vieren een afscheidsfeest van lang daglicht Hier, fietsend op de dijk verliest leven z'n gewicht zie ik zon in 't water schijnen…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

Die middagson brand op die koppe, gebuk in hul beurende krag; hul swaai heen en weer in die stroppe - en ver is die tog van die dag. Dit kraak deur die brekende brokke: die opdraans is ver en is swaar; die knars in die knakkende knokke, maar hul beur, en die vrag bring hul daar.…

van dromen op het eind Begint vaak opnieuw als je telkens weer schijnt Hier ver vandaan van mij Een lichtpunt ben jij, schitterend, aan mij voorbij Een vonk die warmte geeft, een ander aansteekt In vuur en vlam zet met je eindeloze weg Zodat je geen donkere dag hebt omdat je zo vecht Als het licht van ver, elke dag weer vind ik jou een ster…

schuiven met in de bochten het kenmerkend overhuiven wielen rolden en wat grint spatte kletterend op de diepe plas maakte alles modderig en nat ook naast het pad onrust trok wat schichtig weer de kar bespannen met twee paarden waarvan de kleinste draalde stil was de horizon toen jij verdween alleen de sporen in de verse…

doorstak de kurk en vele harten het droes bleef hangen in de ziel elke zon opkomst blijft minuscuul de voorraad werd te gering om alle tegenslagen te bedekken van de relativering te proeven maar in onmin te verdrinken in een bodemloze droom, en het moeras van droesem naast het geluid van een zware storm als ondertoon, waarin ik woon ver…

prikkelende ogen van vers groen gras in februari hooikoorts weet nog hoe het zonder was genietend van bloemen bloesems in de wei nu almaar een loopneus is de pret snel voorbij steeds maar weer niezen wanneer houdt het op het hebben van hooikoorts wat een vreselijke strop…

neemt zijn tijd onder de hollandse wolken van mauve en jan voerman tussen bebloemde boorden met daarachter trage koeien wegdromend naar de einder fluistert de zilveren ijssel verslingert even het veer met daarop slechts de onthaasten bijna teder zet hij ze af wacht rustig op de verre fietser verlangend naar het onbekende hij weet…

Wat doe ik hier, dicht bij gevoel dat mij totaal vervreemd verlamt willoos laat ik de boel de boel door droge tranen ingedamd blind voor waar wij ooit voor kozen moet de oude bloem verdrogen rozen wil ik, verse rozen op de stelen van mijn ogen toon mij tuinen om te wonen waar ik mezelf nooit meer beperk vrij om zwakte te bekronen alleen…

De berk treurt naast de wilg beroofd van hun laatste bladeren die langzaam liggen te vergaan tot humus voor het nieuwe jaar dat teert op oude resten Maar het gloren van het begin van wellicht een nieuwe lente ligt nog ver in het verschiet terwijl de ene bijna-dode voorrang vraagt boven de andere Niemand zei dat het makkelijk was maar…