Alle inzendingen over VERLEDEN

maar uiteindelijk wordt het wel weer overlopen door het heden zo schenkt de herfst het verleden in het heden een verbond en brengt ons duidelijk weer met beide benen op de grond een boom van een vent…

een mooi stukje verleden tijd dat langzaam door de vingers glijdt…

gister herleeft in elke dag met telkens de vraag of ik ooit eens “morgen” als zuiver beleven mag iedere keer opnieuw plak ik de verscheurde krant om te zien of oud nieuws eens zal verjaren of het verleden een keer verzandt al was het maar dat zwarte inkt in een grijze tint op zou klaren als ik op mijn kussen de ogen…

Als ik kijk naar mezelf in de spiegel dan kan ik niet ontkennen dat wat ik zie geschiedenis kent. Ja, het is waar mijn ogen liegen niet.…

Ik ontwaak met mijn ogen dicht Ik zie een levensgroot licht Omgeven door heerlijkheden Mensen en herinneringen uit het verleden Ik weet niet wat ik zie, alles is zo onecht Maar het komt hier allemaal tot zijn recht Hierboven, hierboven hoog in de lucht Waar alles straalt en geen mens zucht Ik zie eindelijk de dingen Die ik op aarde…

ik weet niet wanneer het ijs gebroken is maar je verwarmt mijn hart na een kille start je woorden strelen met mijn vleugen mee de lichte kanten komen langzaam boven met verlegen ogen kijk ik naar jouw gezicht je betreedt het ongebaande pad omdat je weet hoe ik vroeger was samen zijn we opgestaan de rekening voldaan het verleden…

De overgebleven losse eindjes slurpen de laatste restanten energie conditioneel en emotioneel wrakhout blikken verwonderd naar elkaar blijven drijven alles eruit op tijd klaar overbodige woorden zouden nu dubbel hol klinken in het nu lege huis hoor ik de stemmen van negentwintig jaar leven galmend in mijn hoofd opkijkend vanaf de…

De dichter van een lach en een traan dat was de wens van mijn leven en zo zou het ook gaan het ging anders en op die manier beschreven lijkt het op dat vreselijke ding dat boven de schoorsteenmantel van mijn oude tante hing maar goed, dit wilde ik zijn een gekweld en eenzaam schrijver achter een vies en versleten gordijn maar nu ben…

Dát kan mij vaak weemoedig maken, Dat ons de tijd zó snel ontvaart, Dat, eer zij 't Heden recht mocht smaken, De ziel reeds in 't Verleden staart. Het zaligst uur, sinds lange jaren Verwacht en vurig afgebeên, Het komt gelijk een klank van snaren: Hij ruist, verrukt, en—vliegt daarheen!…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was uit hemelse bron er was een schaduw zonder verlangen er kwam zonneschijn zonder schaduw en in de stilte hoorde ik jouw naam onuitspreekbaar alsof er niemand jou kende was je alleen soeverein teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden.…

zou willen dromen nooit meer bij willen komen fantasie de hoofdrol laten spelen niet meer de wonden hebben die maar niet helen zou willen weten hoe verder het verleden te vergeten een stap vooruit en niet constant blijven staan niet meer dolend maar daadwerkelijk ergens heen te gaan…

Heb ik wel genoeg woorden op stal staan om onze vrijheid te vieren het kan nooit genoeg zijn heb ik wel voldoende gevoel om iets te vieren waarvan ik het waarom niet weet ik heb immers altijd in vrijheid geleefd of juist daarom moet ik de vrijheid vieren omdat ik niet beter weet of omdat mijn vader altijd zei vier het voordat je het…

De keuze is aan jou en dat maakt je bang of je vooruit gaat waar je het verleden achterlaat of dan toch terug waar treurnis geen onbekende is de keuze is aan jou hij wacht al zo lang.…

.' Haar rimpels betoveren haar glimlach, het verleden staat op een kier. Heel even kijkt een meisje naar een oude meisje in een hof van Eden. ------------------------------------------- uit: 'Het geduld van de dingen', 1996.…

Mijn leven in een notendop Wat spullen in een doos.. Pandora stond er bovenop En nooit was er iets loos Totdat ik em dus opentrok Gretig, achteloos... Ikzelf was nu de zondebok Op mij was ik nu boos! Veertig lange jaren Keken van onder op mij neer Van ongeboren haren Naar biddend tot den Heer Van liefdesbrief tot noden Elke kerst…

De wilde zee met haar woeste golven ik zwem maar word er bijna onder bedolven ik bereik het land, maar zelfs het zand proeft zilt de zee, zij blijft wild eenmaal rustig op het land ver ver weg van het zoute strand zie ik die stormachtige zee en ik besef, bijna nam zij mij mee.…

Je doet maar wat je leeft je leven en loopt over een onbevlekt pad het heeft een reden een ieder volgt zijn eigen weg en maakt zo zijn eigen verleden.…

Er zat niets anders op dan naar school te gaan met een schooltas vol met boeken en voor de zoveelste keer een plaats te zoeken in het wiskundelokaal dat ik zo haatte wiskunde was voor de apen ik zat daar volop te gapen totdat ik onoverkomelijk de beurt kreeg en ik er niets van bakte en ik uiteindelijk dan ook zweeg de hoofdaap stuurde…

Ons vertrekpunt behoort aan het heden, Het einde is toekomstig het verleden. Een reis door momenten, geen ogenblik rust. Puur en slechts overgave, De tel waarin jij mij kust. Geen verschil tussen oogwenk en uur, Het einde is aanvangend avontuur. Wij worden zijn en waren. De onderbreking lag al vast, Besloten in het eeuwig ongrijpbare.…

Gravend in het verborgen verleden, een zoektocht naar wat ooit was. Het vult hem van binnen, geen ruimte voor iets anders. Gedachten aan vroeger, toonbaar in emoties van nu, verleden verenigd in heden. Klimmend uit het dal, de tijd van toen, ooit verdrongen, maar niet uitgewist.…

Plekkend beschenen witte heerlijkheden van dag de morgen, en onbevreesd zich trekkend was daaraan op, 't hart dat nu is zich rekkend uit wanhopig naar de vreemde leegheden van de avond en zijn gemaskerd gezicht, - maar de dingen die hem zullen behoren houden hun ogen nog zo vragend gericht; en de verledenheden hebben verloren hun glans, en…

Wij bleven onveranderd trouw aan 't heden; Zij zijn het, die nu bij ons willen zijn, Zich redden uit hun donker en 't verleden In onze zaalge avondschijn.…

Ze keren langzaam terug naar onbehouwen staat en in verwering brengt zich iets ontzaglijkers aan het licht, dat ook in het gezicht van doden over een verleden leven triomfeert.…

Spijt van het verleden. Spijt op de achtergrond. Spijt moeilijk om te delen. Spijt dat ik ooit voor je stond. Het geluk staat geportretteerd. De eeuwige lach van mijn schat. Geluk op één foto geïllustreerd. Maar spijt heb ik nooit gehad.…

Een paar hoeken om en je staat in de stilte op een bodem, tussen oude muren, lagen metselwerk in zomaar een winter. Uit de tijd gestapt. Het vriest. Kinderen - theemutsjes op lompe beentjes - rapen takken en sneeuw van de grond net zoals zij eeuwen geleden deden tussen de stenen het gemetselde lapwerk in het zwijgen van het hof waar als je…

Het stuift… In mijn hoofd stuit het verstand op de greppel die ik als kind groef tussen stekelige kruisbessenstruiken en margrieten in, en waar een kruis een graf benoemt en nog een steen met eeuwige letters aan die kant waar bloemen zijn. En het waait takken tegen mijn blote benen en het schramt op de huid die groeven draagt… Nu al. Nog…

nu zoveel jaren later is er steeds meer wat jij niet weet van mij steeds meer wat ik vergeet van toen wij samen gingen kwamen je stem trilt haast niet meer in mij je gezicht wordt zacht en vader je glimlach wint het van de ruzies die we deelden overschaduwt het venijn van toen we samen speelden wat ik je vertellen moet wordt groter…

Stilte valt als regen tegen de ramen eens waren wij samen nu zijn er alleen nog de tranen stilte bloeit als onkruid in een slecht onderhouden tuin mijn leven ligt in puin ik moet mijn weg daarin weten te banen alles wat blijft is de stilte de oude stad draagt de regen en jouw kilte.…

ik spijker protesten aan behang dat al te lang draagmoeder is van tegelspreuken en goede wensen haar banen hebben generaties binnen lijnen van fatsoen gehouden de kleuren zijn vergeeld als eelt op religie en ervaring de muren zijn gestript een nieuwe spiegelwand kaatst enkel jou en voelt je aan de tand…

Dwalend langs de lanen van Het Leusveld waar de adem van het landhuis vertederend ritselt en de morgens bedauwt waar bij elke stap het stof van het verleden opdwarrelt en neerstrijkt op de dromerige dreven van Oeken die languit luieren tussen kanaal en rivier het jachthuis heeft zijn gevaren ingepakt verpulverd ligt het restant van vroegere…