Alle inzendingen over dronk

Het prachtige haar van Renoir Met die zweem van rood De lichtval van van Rhijn Alles doofde en ging dood Ook Toulouse-de Lautrec Quassimodo van het penseel Die liet weinig van Parijs En van haar liefdes heel Henri Matisse ruziede met Seurat Signac’s tranen druppelden op het linnen Wie dronk er van ‘Buffets’ cognac?…

Op een zwoele zomeravond Schoot het me te binnen Had er nooit zo over nagedacht Begon allemaal in de tuin We dronken er wijn En praatten er de hele nacht Koetjes met kalfjes, van alles door elkaar Niets waar we niet over praatten Elk onderwerp kwam aan bod Hoe pijnlijk of plezierig het ook was Kijkend naar de tuinstoelkussens Waar we samen…

Nu moet zijn kerk' altijds (want hij z' int kruis wil stichten) Drinken de eerste dronk met bitterheid vermengd Maar tgoddeloze volk dwelk vrij te wezen denkt, De droessem drinken uit, en zo de bodem lichten. Wat willen wij dan doen Lucas in tegenspoed Zullen wij treurig zijn, en geven op de moed?…

Je hebt de melkbus geopend en in de bron gestaard van je dorst; het deksel paste precies op je hoofd; zo zwom je met je tong in het witste dat je waste; je dronk het mooiste vlies, doordrenkt van lucht, opgespaard uit de bus, deed je het wonder dicht; je hoorde hoe de melk getild werd naar de avond toe; op het schelpenpad stond je, zonder handen…

God, wat is de liefde duur he ik ben geen jongen van fatsoen ik heb een sociale kater ik ben dronken van 't verkeerde doen met nooit een zorg voor later het is nu al weer bijna winter herfst -voor dit jaar- voorbij één boom laat nog wat blaadjes vallen en zingt héél zacht voor mij het is kwart voor vier en donker hier en ik loop nog…

pasgeboren, je leven nu al bijna afgelopen je groeide op onder mijn tedere zorgen in mijn huis, tot die bijzondere morgen ik je met andere ogen bezag je werd 18 die dag je nam mijn juwelen en mijn liefhebbend hart brak het zorgeloos; vol pijn en onpeilbare smart zag ik je je kostbare jaren vergooien schaamteloos temidden van lichtekooien dronken…

De koning lokt de leugen uit Zoeter dan de taart die hij uit de oven haalt Ze sloven zich uit in eeuwige beloftes Nog voor de taart versneden is Stampen ze dronken van macht Grof scheldend Met hun naaldhakken in zijn hart Hoe kan het ook anders?…

Ook de dag toont nu Haar schaduwzijde Alles is bloot De huizen, slapend Een handje vol profeten Dronken (de waarheid naar hun lippen) Het licht van lantaarns moet nog eerst een jaar of duizend reizen wees niet ongerust voor iets je ziet ben je dood heb je je lichaam aan de aarde zoals straks aan het bed gegeven en goed je mag iets…

geest, downloadt m'n energie passief wacht ik op zijn vertrek hij neuzelt eindeloos, zuigt zuurstof uit de kamer en blaast er kooldioxide in de mens verstikt, de plant floreert strekt z'n groene bladeren naar hem uit buigt naar voren om geen zucht te missen beroofd van geest schort mijn leven op als tenslotte 't symbool van zinloosheid dronken…

poreus Aderen in het blad kalende reus apoptotisch Als spinnenweb vertakt Bladeren sterven af necrotisch Het park wordt chaotisch Skelet van een vogel Glinsterend web Ochtendkou morgendouw en lippenblauw Zwarte kauwtjes, christenoudjes De toren laat klokken horen Kristallen glas ochtenddauw Jenever tegen kou Zingende kelk, kristal Dronken…

Elke dag dronken elke dag teveel elke dag een fles elke dag bezopen elke dag een kater elke dag hoofdpijn elke dag zuipen, elke dag… dezelfde ellende elke dag de fles nodig elke dag beneveld elke dag geschommeld lopen, geen controle over woorden, lijf en leven elke dag, tot die fatale laatste….…

Toen is mijn zon gezonken Voor goed en onverwacht, De bleke sterren dronken Het hemellicht en blonken En bloeiden in de nacht. Ik zag het vreemd gebeuren, De handen in de schoot, En even moest ik treuren, Om 't sterven en verkleuren Van 't gloeiend avondrood.…

De windstille nacht met zijn gordijn van stille schemer verkeert nog in rust, en wacht nog dronken van slaap, op Haar. Zii, die sluimert in haar gouden bed gehuld in een luchtig golvende sluier ontwaakt, rekt zich uit, en opent haar armen naar de dageraad die in warme gloed wordt gezet.…

Dronken als twee apen naar de kroeg nog -van tevoren ingedronken- jij bent mijn zon en ik jouw maan, jij fel licht en ik een baken in de lucht, een vasthouden waar je vroeger voor vluchtte. Twee dromenden en zingenden vallend van de kruk van de lach.…

ligt in stuitligging onder de witte sluier klampt zich vast aan de vliezen van misschien kauwt even op de zwoerden van het neen maar de bruidegom wil eieren voor zijn geld plukt met de verlostang de redding van haar huig schoonmama zwaait met haar zakdoek de eerste manche af en onder de luifel gispt de wijn het salve mater voor de dronken…

Ontvouw je bloem, je lippenrood Wees roos, laaiend vuur, branding Naakte passie in een hete zomerdans De windharp streelt, zingt, verkoelt Ik zie de wolken in je spiegelmeren Hoor de roep van de oerwolf Aanschouw de dans van de kloppende cobra Op het ritme van loopse drift Bemin mij, zoetogig dier, albasten vlam Zalig versmolten, zinderend dronken…

Toen ik in een bloeiende tuin op Kreta een smakelijke maaltijd nuttigde en daarna heel wat wijn achterover sloeg, gedichten van Lucebert probeerde te begrijpen, mijn glas kapotsloeg op een rotssteen, de kelner de zaak vergoedde, mijn vriendschap met Rimbaud herenigde door nog meer te drinken, ineenstortte in mijn hotelkamer, mijn eigen bloed dronk…

Dronken van al die zoetigheid werd je mijn muze voor altijd, omdat we nooit verder gingen dan dat moment van eenheid, terwijl ik nu nog van je droom en jij niet meer te vinden bent, ik bedoel fysiek, want geestelijk ben je nog steeds zo nabij als toen je mij als enige bezocht in de kliniek.…

* * * Hij stierf in de nachtvorst van een te jong seizoen Daar het ritme van de dag geen pas meer gaf vroeg hij de dood ten dans in de salon van zijn onvermogen Zijn talent spon zich als een strop om zijn nek Dronken van verdriet maakte hij de knieval voor het kille doodsbed toen zijn lichaam er ontheemd…

Ik zat helemaal vast op een bed van steen zonder kussens meer, zonder dekens, zonder minnares, ik zag stenen vloer en ik zat opeens vast in een gevangeniscel, en ik dronk en voelde onvrijheid en hoe bitter was dat. Ik zocht mezelf en had alleen mijzelf lief, ik was zondig en onweerstaanbaar laf.…

En 'k zag hoe hare donkre stenglen dronken 't Leven van alles waar haar schaduw strekte... O, in dien teedre maannacht zacht ontblonken Die zwarte rozen zegloos somber vlekten! En 't werd me of ik in mense'-ontaarding staarde, Zijn zwarte zelfzucht vlekkend weerloze aarde.…

Lieve Caitlin, ik wil er mijn ziel om verwedden dat Thomas de eerste is geweest die je stevig omarmde en anders was hij nog steeds te dronken om eerlijk te zijn, dus geloof hem maar niet, het tegendeel is waar.…

Onder een dak van vals licht plaveit de nacht haar sinistere adem over verregende paden en lacht grimmig naar een dronken maan die het bloed uit hals en armen schudt Hij ligt er te stil om het vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam…

Vier carnaval met dronken bek in optocht naast een andere “ gek “ De paashaas die een geintje flikt als kindlief weer een eitje tikt en pinkstervuur dat nauwelijks brandt nu hemelvaart op Mars belandt Valentijn die harten wint omdat vrouwlief bonbons verslindt Van Moederdag naar Vaderdag Weet men wel wie dat heeft bedacht?…

Dronken kiezen ze in het gewoel van draaiende heupen, bonkend ritme er een met wie ze het straks eenzaam zullen doen. Voor hen is de nacht een oplichtend duister waarin je de ander moet smeden tot hij heet is. Maar 'the day after' is een nacht waarin de zon schijnt en slapend wild genot wordt herboren tot machteloze spijt.…

Godverdekanker…” of vunzig-gulzig smakkend gewoon voor de lol tegen het zere been van wie dan ook… Gelukkig maar is dit type mens antidotum tegen de groeipijnen der zuurpruimerij een beetje zaad op de tieten van de altijd maar correct mentaliteit We dronken en aten de camping een doodstrompet in zijn bloei verlaten droop…

zoals hij daar lag zo’n overbodige verfrommelde dag al vroeg in de avond in de prullenbak geworpen geheel in zichzelf gekeerd zoals ik hem vol deernis weer tevoorschijn haalde zorgvuldig wat gladder streek om de tijd die hij nog te gaan had wat op te vrolijken zoals we samen een koude overgebleven gehaktbal aten nog een wijntje dronken…

de krantenman op zijn racefiets groette de dokter de ogen der stad stonden wijd open in de avondzon omdat ik er was in een kom van asfalt omdat ik er was speelde het orgel gedempt in de verte in de nacht kwam mijn vader met een jas vol brandgeur hij liep op gummi bottines de trap op en af hij heeft op het balkon een cigarillo gerookt hij dronk…

Inmiddels was ik al niet veel groter dan een speldenpunt en innerlijk dronken de stoel zond mij zijn gedachten, vrij technisch maar gevolgd door het ruisen van bomen voor even, een seconde of drie werd ik stoel. Het was zalig, zalig dat hout in mijn wervels! De klop in mijn been, een bestaan zonder bloed of gedachten. En stil te staan eeuwig.…

Ik fantaseer, geniet, 'n laveloze dronken wijnproever, snoep, proef, keur, adoreer volop en gluur intens flexibel, naar mijn attractieve juffer. 'n Verlokster, deze fraaie libel.…