Alle inzendingen over waarheid zoeken blind

als de zomer te warm is de winter te koud de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik het vijfde seizoen…

twee stenen leeuwen - tandeloos en blind - zien liggend toe hoe jij de naam beitelt in steen de klok slaat loden uren wolken hullen zich in leigrijze kleuren de zon weet wat afscheid is takken buigen diep voor het ademen van donkere aarde in een droomloze tijd de naam in marmer laat zich niet benoemen blinde wachters snoeren…

ik ben een heks zie zei ze iedereen is waarheid en draag leugens met je mee waarachter wij staan achter een waarheid scherp de zeis verborgen waarheden ontsprongen iedereen een ster de kring wordt alsmaar groter O.T.O zei ze sikkel snijdt groeven in de oudheid oogst het graan omcirkelt de Melkweg in een nacht waar wij in één lijn…

Om dichter bij jouw waarheid te komen gebruik je uitsluitend de leugen, daar schaam jij je niet voor, omdat ik net zo goed als jij weet dat de waarheid alles kan zijn.…

Ik had een kouwe neus en kouwe handen, Dus zette ik een bloempot op z’n kop, Al vrij gauw warmde heel de ruimte op, Dankzij de lichtjes die daaronder brandden. De gloed werd heel intens, zo merkte ik… Te laat! m’n hele huis stond in de fik!…

Blind ben ik gekomen naar de gele heuvels een leeuw ijlt voorbij. Adem zucht omlaag tot in eindeloze diepten ik wervel rond. Kantelend in de sterke rover wil ik jagen door het glinsterende land.…

Er ligt een dag te wachten voorlopig blind en koud ’t is ruim voor achten en nog droog ten zuiden van het oosten scheurt de hemel open toont het vermoeden van een dag tot zover is het droog er komt wat kleur in ‘t leven de dag komt er echt aan de eerste zonnestralen priemen net voor er pijpenstelen staan…

'Ik wil niet dood!' Schreeuwde de druppel nog voor hij op mijn hoofd uiteen spatte En ik liep door alsof ik niks had gehoord Want zo ben ik Soms ben ik doof…

enkel de zoute zeewind proeft nog van de lagen ooit nog witte verfdagen en maakt haar onbemind hij slaat haar nog af en toe de blinden in het aangezicht ze huivert dan de vensters open tot alles in haar voegen kraakt anders is er niets dat haar nog raakt haar jaren zijn al lang verlopen…

Een roestige spijker, een verloren jas zonder knopen en met één mouw de kraag vol stoffige splinters glas en ergens dwaalt een verwonde vrouw Ze ziet slechts ruimte voor één stap voor elk gevoel en richting blind verstijft bij weer een vallend schap wanhopig tastend naar haar kind Een zilveren helm glanst in de middagzon hij lacht en glijdt…

Het schijnt zelfs dat er nu al honden zijn Met meer dan twintig blinden aan één lijn.…

Zeg dat zwart eigenlijk wit is Zeg dat vogels sinds kort blaffen En dat één plus één drie is Ik wil het graag geloven Zeg dat de aarde eigenlijk plat is Zeg dat mensen niet meer zullen sterven En dat vuur werkelijk ijskoud is Ik wil het graag geloven Zeg dat het liefde is Dat gebruiken niet je bedoeling is En dat het voor eeuwig en altijd…

Daar hoort een tijd van jaren Om d'eerste blinde Min die de geboorte gaf Haar ogen t' openen met alle vliezen af. Wij moeten ons elk, en niet eer, zijn eigen rechter wezen.…

En ik, ik drink zijn woorden Manna, honing van de goden want ik ben ziende blind en wil blind zijn zoals hij.…

Ze keek me aan met een dove blik Haar schreeuw om aandacht Ik wilde het niet zien Haar vuistslagen kon ik niet horen Ik voelde niets van haar tranen Ik proefde niets van het zout op mijn huid Zij was de blinde vlek in mijn ogen…

elk woord, geluid en beeld past bespeeld door een minister en de pastoor onscherp en dwars voor ieders oor Het gedempte ruisen van harp en fluit langs wolkenbogen en heuvelranden als strelend water tegen zilverstranden echoot over de geur van tropisch fruit Een instrumentenstoet raast voor ons uit we splitsen het vuil in groen en grijs blind…

ik was de lichtdeeltjes kwijt kon hun weerkaatsing niet ontvangen want zij bleven ergens hangen geen kleur zond mij uitbundigheid in onderscheid en ook vorm en grootte sloot ik in kennismaken uit ik kon nog wel de intensheid van straling beleven zoals warmte in koestering door zon was blij dat dit nog kon toch was mijn wereld…

hij onderbouwde goede raden die doorregen lagen eer we later bemiddeld waren rijk als het water ons kon begroeten langs de kaden zichtbaar verholen kleuren schonken glazen zwartwit wonder van de tijd wij naakten als er dialogen waaiden oh vreugde als de haantjes draaiden en wij omsingeld de rotte vis ten spijt op de zegeningen van blinden…

Opgesloten in het huis van mijn geest knellen van vragen hoe en waarom zie ik zelf niet meer ziende blind hoor niet of slecht luisteren alleen de wind rondom draaiend laat nog enkel woorden toe licht verdwijnt zacht naar beneden neer donker wordt het duister geluid heel stil gesloten wie was ik waarom niet blij contact verstild…

Twee gidsen, die hem voort doen streven, En beurtlings wenk en spoorslag geven, Fortuin en Min, zijn beiden blind.…

'k ben nergens goed voor' swingt in zijn band de blinde man. 'maar ik kan van je houden, zoals niemand anders kan.' Samen trekken ze de gevoelloze toeschouwer over de drempel van hun blikveld de dove hoort de stomme spreekt van een wonder.…

ik leg mijn handen op het water, voor jou bega ik sneeuw, die naderhand gevlogen, snijdt tot op de huid, de riem van wind, aangetrokken en smal het bed van slakken, de natte voeten onderin, de lucht die warm en zwart, vol van ijzer, aanbreekt - als - weleer. ------------------------------------- uit: 'Vlammend Marmer', 1984.…

men raast door de wereld medemensen zijn spoken voorbijgillend in de nacht godvergeten gezichten gemaskeerde lege tronies effen emoties glijden glad en ongrijpbaar te mooi om waar te zijn de draaimolen verslingert en verkrampt de krijsende massa dronken en blind het eeuwenoude verhaal komt soms heel even en ook zo wonderlijk bij…

De definitie van een kleur is nooit juist. Als niemand weet wat een menselijk oog echt ziet, dan is kleurenblindheid misschien wel juist?…

Ze wil de stad bekijken zonder dat de stad haar ziet wandelend in de schaduw van de brugpijlers voetstappen in en nabij de goot ze struikelt over hobbelige kasseien,wurmt zich tussen struiken door steekt donkere straten over met blinde dove ogen ze fluistert zich een weg onbespied en ongezien haar voetstappen zonder spoor achter…

het is koud vandaag verdorie die blaffende hond schiet eens op tekort aan diploma’s voor klagen onze buren hebben weer een nieuwe wagen zij gaat elke week naar de kapper zeg weet je al…. priemende ogen slachtoffergepraat de spelende kinderen hebben ze niet gezien…

Na ingreep kan de blind geboren Fleur nu voor het eerst het levenslicht aanschouwen. Naar mannen kijkt ze liever dan naar vrouwen. De aanblik van een dame stelt teleur. De heren wenst ze gaarne aan te trekken en als ze kritisch voor de spiegel staat, dan ziet ze daar een welgevormd gelaat, maar wél ontsierd door vele moedervlekken.…

Leg de ketting klaar en hark mij tegen draad van kokkelgeur, het ganzeëi moet stuk voor stuk gezwellen. Toe maar, bekakkelei wat bokbederft, jij stropop volle maan. Je lazerij nu pruimsteen en dan vellen speelt geen rol, maar hou van mij. Knip mijn oren, snij die staart. Dat kindschap zweet in appeltaart vol hoededoos en razernij? En dat octaven…

laat me voelen dat je bent voer mij langs het kraterpad, voorbij doornstruiken en ribbenblad ik wil water zonder landers schuimvlokken vegen met mijn handen klappende vleugels horen gekrijs boven helmkruinen draai je niet om laat me voelen dat je bent bloeiend geurt de zee ik draai me om neem blind mijn stok en neurie tevree…

Lange zwarte dagen Mijn masker wordt zwakker Mijn pijn sterker Pijn dat het doet Als alles gewoon doorgaat Pijn dat het doet Als ik ze hoor Als ik ze hoor lachen Lachen alsof er niks aan de hand is Ze missen niks Ze zien niks Met de dag worden ze blinder Blinder voor die lange zwarte dagen…