Alle inzendingen over liefde

Ik ben de zonnestraal breng warmte en licht in je leven zodat je niet meer in duisternis leeft opdat je het niet meer koud hebt dus laat me binnen binnen in je hart Ik ben als de zee breng verkoeling en nieuwe hoop nieuwe hoop over wat gaat komen geef verkoeling als je het nodig hebt dus laat me binnen binnen in je hart Ik…

De nacht strekt zich voor me uit, En de sterren lijken leeg, Ik droom je verlangend bij me, Toen werkelijkheid nog zweeg. Waar mijn hart het huilen bezong, En ik barstte maar niet brak, Liet ik me gaan en kwam jij terug, Maakte kracht me nog niet zwak. Maar zelfs gebroken en verwond, Blijft mijn hart je teder trouw, Want in die waanzin…

wat is er toch gebeurd in mijn leven ik was immers toch zo sterk toen huilde ik slapeloze nachten in pijnlijke onmacht om de zware dag van morgen weer te moeten doorstaan niet wetend hoe nu verder.. en was de prijs van liefde zo allesomvattend in omslag van leven toen ik inzag wat jij werkelijk voor mij betekende besefte ik dat ware…

zoek geen schuilplaats in de mantels van bizarre clowns die het hakken van letters uit het stenen alfabet tot poëzie verheffen zonder dat hun volgelingen dat beseffen viert narcisme hoogtij in ijdeltuiterij de vreemde eend wordt weggejaagd het zwarte schaap is afgemaakt gij wilt het kaf niet zijn onder hun koren alleen de clowns…

M’n lief, op dagen dat het leven zoet is en wij als in het pril begin, sluipt soms een weemoed bij me binnen en wordt het nu herinnering van wat wij zijn, van wat we waren en wat er voor ons komen moet laat zich al raden: je zult m’n kussen in je armen nemen, het wiegen en me grenzeloos bewenen. Of zal ik bidden…

Een nieuwe waslijn uitgehangen. Ik houd van je. Twintigduizend nieuwe manieren van voelen. Een schreeuwend kind in het vooronder. Ik houd van je. Je bent gekomen. Je bent mijn tentamen van het leven. En ik zal slagen. Ik zal. Veeg je voeten. Doe het licht uit. En kom bij me. ------------------------------ uit: 'Men zegt liefde', 2003.…

donker daagt jouw schaduw op het bankje bij de dijk je wiegt met de meeuwen en fluit de golven voor je uit de geur van pijptabak trekt wolkjes in mijn hoofd ik lees de omrande woorden laverend boven zee blijf ik je ontmoeten ik heb jou mijn naam beloofd…

Mag ik even naar je kijken of heb je liever niet dat ik in je ogen zie wat niemand anders ziet Mag ik aan je vragen waarom je muren bouwt en hoe het is gekomen dat je geen mens vertrouwt Mag ik met je praten wil je zeggen wat je voelt of ben je bang dat ik niet snap wat je daarmee bedoelt Mag ik naast je liggen zomaar even, zonder…

De vorst aan de grond doet pijn aan mijn voeten Mijn lichaam staat sterk doch stram en verlegen naast jou in de regen Verdragen de krachten de machten der liefde ons ongekend zacht Integer vervagen de nachten, de dagen Gedachten die vragen om springbron te worden Van innerlijk weten en uiterlijk schijnen Van ongeremd leven…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

het lijkt nog kort gelee' dat ik niet raakte uitgekeken op hommelvlucht en vlinderdans hun luchtverkeer ligt stil de zomer is passé het groene gras verdwijnt gestaag onder een bladerdeken in vlammend goudbruinrood ik vond vanmorgen in de tuin de laatste vlinder, dood de tuin bederft wordt stil en sterft en iets in mij sterft mee…

je bent de weg wat kwijt in deze laatste uren een woord je hand de oogopslag dat in de verte turen de ferme stappen zijn vergeten net als drinken en het eten verbazing en verwondering als je weer even bij ons komt in herkenning om je mond we weten dat je los moet laten om alleen te gaan maar met onze handen vast kun jij die…

Tranen zijn vertrokken jij ben gegaan en mij hier alleen laten staan het leven gaat door maar het mijne is voorbij gegaan het leven heeft zin zolang je de letters ziet maar schat kom terug want zonder jou leef ik niet ben ik een steen zonder zorg en gebrek maar leef ik niet echt tot mijn spijt ben ik je toch kwijt je woorden je…

ik bouw een droomkasteel op hen die mij zijn voorgegaan hun graven zijn mijn fundament ik heb ze allemaal gekend mannen kinderen en vrouwen hun handen geven mij vertrouwen zij helpen met het bouwen als de werelden zijn stilgezet zij beeldhouwen de lucht uit godvergeten dagen de slotgracht wordt gegraven en in de heuvels groeit het bos…

Ik ben nog nooit zo geweest: na een en dertig jaar zo klein als een schelp en zo moe als een oud huis, waarin spoken tekeer gaan, onvermoeibaar, Géén schelp, geen huis. Wel het vluchtend omhulsel van het sidderende dier, levensgroot verschrikt, dat mijn naam draagt. Maar de naam liefde? Zo dikwijls die naam en zo zelden die stilte. Ik heb…

Toen de geest levendigheid gaf, herinnering vormbaar gebroken was, toen stilte onstoffelijk rondzwierf, liefhebbende scheppende levenskracht. Toen betekenis opgaf, zonder de gloed van jouw vergeving ruimtelijk gecreëerde gedachten, geen levensmoed meer vonden en buiten jouw liefde stonden toen je ogen mij in stilte vonden.. toen herinneringen…

Kent u de gang van de liefde? van vlinders die u hoofd hebben bereikt en zo de lucht weer gaan verkennen? ik niet- of misschien een beetje. Want weet u, ik houd het liever bij mezelf en mijn eigen ik heb ik nog altijd het meeste lief.…

voor even toch die mond hervonden en de warmte was weer daar wij blijken nog innig verbonden al verblijven we niet bij elkaar jij bent een nieuw bestaan begonnen en op afstand kijk ik mee wij hebben aan ruimte gewonnen want we leven nu verder als twee gemis was slechts een donker denken en de knop is omgezet je gaf wat je mij had te schenken…

de mooiste woorden uit mijn schat fluister ik naar de sterren als het vuur van de dag kopje onder gaat aan het zwart fluweel mijn knipogen kushandjes naar jouw oorverdovende schoonheid…

een groene fles tussen het wrakhout van de oceaan nog niet kapot gegaan op hoge golven heb haar opgevist en wist de brief die rustte op haar ziel heb de letters niet gelezen haar zinnen nooit gezien mijn brief erbij gedaan ons lot verbonden de fles weer teruggeworpen in de oceaan…

Verwacht niet dat hij je aankijkt Of toenadering zoekt zoals een ieder dat herkend Verwacht geen sociale wedervraag Als je met hem in ‘gesprek’ bent Vergeef hem zijn drukke gedrag En zijn sociale onhandigheid Als hij weer een ‘dankjewel’ vergeet Of geobsedeerd blijft doorvragen naar de tijd En verbaas je niet als hij wegkruipt…

Vol liefde leg ik mijn handen weer in jouw geopende handen want niet alles is verloren gegaan. Hoop hoort bij het leven van nu af aan zullen wij ze samen vouwen in een diep eindeloos vertrouwen.…

In jouw ogen schijnt de zon vormeloos en machtig Ik verstevig mijn greep op jouw hand en neem je mee naar de zachtere kant van je gezichtsvermogen...…

Ik zou er nog maar eens over nadenken, als ik jou was over mijn aanbod, zo vorstelijk en genereus Het omhelst een kompleet nieuwe toekomst, met einders die we kunnen aanraken in de eerste schemering Met Blauwe gaaien, die in hun lavendelkleed boven ons in de lucht wervelen En onder de Paardenkastanjes zullen we de kievitsbloemen…

Je legt je benen op mijn schoot je bent ook deze keer weer bloot je lacht, je schatert van genot waar ben je mee bezig, ik schrik me rot hier had ik niet op gerekend ik dacht, ik word alleen getekend eerst aquarel en nu pastel wat dacht je met je potlood wel de tekening is voor mijn man bestemd ik wil, dat je je driften temt haal weg je…

ik zie je na de lange nacht het leven scheppen jij geeft groen aan gras en boom schemert blauw de lucht laat in wit de wolken komen dromend op hun vlucht opent bloemen in de kleur van het seizoen ontsluit het donkere van toen jij schenkt ziel aan alles om je heen zonder jou ben ik in kou alleen jij bent de godin die leven schept…

Je nadert me meer en meer, je betovert me meer en meer, je borsten wippen bijna uit je BH als je me ziet, ik spring bijna met mijn mond open op jouw open mond, onze aura's verkleven met elkaar als parende slakken, je oppert zinspelingen die er niet om liegen, het is zelfs God duidelijk dat we met elkaar willen vrijen, maar er liggen praktische…

Al pratend weef ik je tranen tot een geheel begeleid door jouw meesprekende ogen de gedachte hieraan brengt mijn twijfelen danig tot bedaren jouw tranen zorgen voor een speels schimmenspel adembenemend wat ik voor je voel jouw puurzijn ongelogen zo,n dierbaar gebaar sleept mij erdoor…

je puntig schrift deed pijn verloren zijn de ronde krullen voelbaar het venijn woorden sisten afgekort in zwarte zinnen eilanden op eenzaam wit de koude woordenstroom verpakt in envelop mijn naam er op vernietigde een droom…

ogen breien knus als een warm zittende trui liefde om ons heen…