Alle inzendingen over liefde

ogen breien knus als een warm zittende trui liefde om ons heen…

Heel vaag komen herinneringen boven aan een ander leven, toekomst of verleden waar duidelijk de strijd aanvangt naar geestelijk verrijkt leven doordringend kijken spiegelbeelden neer weerkaatsen de boodschappen in slierten mist uitstraling is geen ijdelheid maar verwarmende heerlijkheid de ontvanger staat stil in niet begrijpen probeert…

Altijd weer die verrekte vlinders in de buik het ligt aan de kleur van de ogen het opflakkeren van het blonde haar raar maar waar aan breekbaarheid herkennen van dezelfde eenzaamheid Alsof eens de goden ons kloofden uit een gevoel van jaloerzigheid met onbegrip voor menselijk geluk Op volmaaktheid lopen mensen stuk…

heb je de hand gedrukt voelde warmte en geluk van mensenliefde een tikje masculien misschien de speelse ondeugd in je ogen heb ik zonder onderscheid genoten jij raakt alle snaren in aantrekkelijk zijn zonder te lopen op de vrouwelijke lijn herken mezelf in jou zie alle vlinders vliegen aan man en vrouw geef jij je mensenliefde…

Gitzwarte haren met wat grijs Ogen, erg bruin, soms ook wijs. Lachend zeg ik:je komt met uit een film, acteren kan je ook Je blijft nederig en doet niet uit de hoogte, al héb je de ' look '. Vriendelijk voor ieder maar je laat niet over je lopen Plichtsbewust, wel op tijd ontspanning, hobby's met hopen. Als echte levensgenieter zie je mooie…

Je Lach als blikseminslag je gezicht het zonlicht je vormen als visuele woorden je ogen als een pad naar mijn hart mijn woorden zonder effect geen woord genoeg impact de omschrijving slechts een omlijsting als een deken zo warmt de gedachte aan haar armen voor haar dit verlangen oneindig het gevoel als ik haar in mij oproep ik…

Tranen rollen over mijn gezicht ik kan er niet meer tegen doe mijn ogen dicht was jij maar hier en niet bij haar waren we maar samen, alleen met elkaar dan zou ik zeggen hoeveel ik van je hou en hoe gek ik ben op jou achter mijn ogen prikkelt weer een traan waarom mag deze liefde niet bestaan…

Een klein signaal van mij naar jou slechts kort duurt bij jou verbazing Je begreep al gauw mijn liefdesnood zag in mijn ogen die verglazing Voegde jij je snel en lenig aan mijn zij en onze daad werkelijk bij je woord Wat zou ik toch zonder jou mijn lief was ik vast in mezelf al lang vermoord…

het marmerwit gezicht kleurt langzaam rood de kruisiging en dood ontheven de zon schijnt door het glas in lood brengt zijne heiligheid tot leven met vinger wijzend in het groen het testament onder de arm geklemd in geel en bruin bewegen in orgelspel en korenzang ziet hij de generaties gaan op zijn voetstuk is hij blijven staan…

ik ben geen vuurzee maar fonkelende vlammetjes dicht bij het water een rode gloed waar de passanten in de nacht zich warmen kunnen…

De vlinder spreidt z'n vleugels in de zon vliegt langs struiken en ik geloof weer even in de liefde, als een licht en kleurrijk en vrolijk cirkelend en de lichte wind en de zon! O, hoe hij daalt en klimt en niet in een spinnenweb terechtkomt, en dit moment op- genomen in mijn hart en hoofd....voor even. Dan komt mijn lief weer stampvoetend…

Wanneer je mij met je ogen raakt, word ik licht, vloeibare bovenaardse regenbogen, zo volkomen waarbij de laatste zilveren druppels stromen in de palmen van het hart, met tederheid bespeeld het smachtend water, waaruit de lichamen van de wereld zijn gedeeld, weerspiegeld verlangen hemelsbreed, toch aarzelen je lippen te drinken…

zag de zon dalen om in de tuin der poëzie langs bladeren de vruchten van de zomer te halen met gefluisterde woorden op de middagwarme wind in accenten met rood op wat eens lentegroen is geweest bevlogen door tekst reikten handen plukgraag naar boven maar de oogst blijkt niet rijp ze wijkt om tot wasdom te komen zoals een gedicht…

zag je gezicht in de gepoetste roodkoperen olielamp je ogen van groot naar klein in de zwaai van de kajuit je lach deinde op de golven buitengaats voor de wind het zeegat uit maar op de valreep wendde je het steven jij zocht de ruimte niet het avontuurlijke van alles op te geven voor jou geen schippersvrouwverdriet…

ben je al vergeten hoe je heette uit welk nest je kwam je lach de eerste stap aan handen die je koesterden de anderen die jou het leven leerden met respect voor zelf proberen ben jij geworden zoals zij of heeft het eigene zijn kans genomen leef jij in deze maatschappij gelukkig en met eigen dromen…

handen strelen verstoren het zwart dat omhult vergeten het hart dat zich verschuilt zoekend naar de woorden naar de maan laat me los streel mijn lichaam in het licht maar laat mij gaan je handen vergeten mijn gezicht streel mijn ogen doe ze dicht laat me zien zodat ik voel en alles zie zoals het is…

Verstorven liefde weggeëbd door wederzijds verlangen De honger naar gemeenzaamheid door vrijheidsdrift vervangen Een kolkende stroom van weemoed maakt zich meester van gevoel Nachtelijk verdwalen in eindeloos gewoel Door hartenleed verslagen zonder route of kompas Zal ik mijn weg weer vinden zoals het altijd was…

een glimlach hotsebotselt door straten en stegen verandert door weerkaatsing van mens, plant en dier hij beroert de stervende bij zijn laatste zuchten een minnend paartje heeft slechts oog voor elkaar een boom ritselt even in zijn zacht voorbijgaan een kind pakt een krijtje tekent een grote zon…

Herinneringen die mij steeds in pijn doen verdwalen breng ik op een verdwaalde plek waar ik ze nooit zal ophalen ik wil er ook niet naar zoeken vooral als ik daar morgen voor moet opdoeken omdat hier en nu op ons pad is gekomen en vandaag ons weer totaal verrast jij pakt mijn hand samen op de tast kunnen we de weg wel…

tijdens de schaarse momenten waarin onze lichamen elkaar vinden is er geen maar ons vlees handelt doelgericht en schaamteloos zonder twijfel feilloos bereiken we het punt waarop ons brein op pauze gaat wat ons voelen puur maakt helder maar vrijwel meteen daarna vertroebeld wordt door gedachten waardoor twijfel weer de kop opsteekt…

Ik ben bedwelmd met liefde. Ik zie de liefde in de bomen, blaadjes, bloemen, zee, sterren en vogels. Ik zie overal de liefde in jou en mij, ja in iedereen. Ik zie waarachtig overal de aanwezigheid van liefde. Ik ben in vervoering en in een vuur van liefde. Zelfs mijn lichaam is niet mijn lichaam. Het is niet mijn lichaam maar…

Een ware vriend is iemand... Die EENMAAL... aan je denkt TWEEMAAL...om je geeft DRIEMAAL...met je beleeft…

ik trommel weer het ritme van de geesten in mijn hoofd de beer is los hun harmonie verstoord omdat de kleinste is vermoord ze bakkeleien zonder woorden over wie de macht heeft over de galeien geketend zijn de slaven gedachten die stom varen op het dreunen van de grootste trom ze jagen tot de waterval hen breekt en ik in de psychose…

Als dichteres was je groots en gevierd, ik mag wel zeggen meer waard dan je prominente vader, die prat ging op zijn politieke grootheid, maar jou intussen onderwaardeerde en geen aandacht schonk. Na je biografie en je biografische filmbeelden ben ik volop in je gaan geloven, zoals ik in vele literaire grootheden geloofde. Je had de zee uiteindelijk…

Gekruiste blikken omfloersen de daad Weigeren, weifelen, wachten terstond Geduld als schone zaak of ironische smaad Versmeltend gedacht wat je niet zei of vond "Beheerst beleid versus wettische macht" Gedane gedachten nemen geen wederkeer Verleidende zon, wat je wist, deed of dacht Gesloopte gebouwen lokken opbouw meer en meer Vervlochte…

als ik kon zou ik je stem uit de vijver vissen bemint op zachte snaren vol van klanken in vrouwenoren aan een stille blauwe hemel wil ik je toezingen jouw naam geeft poëzie aan ‘t leven dat laat mij geloven langs de dreven van flora en fauna van het seizoenbeeld, van adem in een stille ruimte en aan het kind in mijn ziel zal ik zeggen…

aan muren hangen bloed zweet en tranen ik wil ze weer wit de doeken waarop ik leven heb vormgegeven zijn nu te koop ze verhalen in lijnen en kleur mijn ziel en emoties met penseel en nieuwe pigmenten zal ik u op maagdelijk wit mijn toekomst vertellen…

daar waar wolken drijven over land waar gewassen groeien en vruchten bloeien daar leg ik mij neer ik wil niet meer…

hij dacht niet aan oeverloos water toen hij de zee zag verder dan dat dreef de chaos, het wrakhout druipend van taan en olie af en aan spraken vissen met open mond over volle netten zilte kaken, koraal en dronken land een windvlaag strijkt door zijn haar Caramba! Isabella even is daar het weten van dat, wat hij ooit heeft liefgehad…

mijn lief heeft ons een bed gespreid op glooiend zachte duizendschonen met de passie van zijn lippen in de dingen die hij sprak en de hartstocht in zijn ogen mij zachtjes naar mijzelf geleid ik werd weer vrouw en ook weer kind in het vuur van alle dingen het leven van voorbije dagen raakte verloren in de wind toen het maanlicht werd bezwangerd…