Alle inzendingen over emoties

Poorten, die steeds gesloten worden. Muren, waartegen bange woorden, woedend te pletter slaan. Wie open is en blijven wil, laat zich in de ogen kijken. Wie angstig woedend wordt, wil moedig in het leven staan. Kijk! Hoe alles weer nieuw wordt. Zie! Hoe totaal gesloten deuren, liefdevol weer open gaan.…

dit vormt mijn uitkijk over gedachten, aldoor in wazige beelden die om aandacht vragen en wel zo dat zij herinneringen zullen verzachten ik zie ze in schemerig groen, in wezen doorheen de brede hoge heg, waarin ik het verhaal kan lezen vaak nog door een rozenboog onderbroken alwaar het niets een blinde ruimte schept die mij verstilt, of…

Ik ben Chaotisch Dat weet ik maar al te goed Soms is dat lastig om te begrijpen Ik ga het ook niet vergelijken Ik ga wel naar mezelf kijken Als je dat kunt beseffen Kun je veel meer verleggen.....…

Eens was ik pelgrim Toen ik op weg was naar het verpleeghuis als een pelgrim met een boodschap van opbeurende troost en liefde in een klankvolle symfonie gevat als een sprankelend lied dat ik zong alleen voor hem die ik zo liefhad de klanken klonken zoet en sereen hij proefde het als bitter water die zijn vergetelheid onderdompelde…

En toen ik thuis kwam na die mooie dag, we hadden gereden langs weilanden met ergens molens, langs dat kanaal met die huisjes van Koedijk en hun puntige gevels, door het groen van Groet, het platte land bij Camperduin, we over het strand hadden gelopen, gezwommen in de zee die uitgediept en daardoor niet vlak meer maar met veel muien…

Dat jij driekwart eeuw leven mocht en mag het lijkt niet veel maar is het wel vandaag de dag, in deze tijd vol spijt en gekkigheid, liefde, nijd en kwijt. Dat klokslag middernacht één van de vrienden schrijft samen te willen komen Dat 's morgens héél vroeg een héél vroegere vriendin van ver feliciteert Dat als je de deur uitstapt daar een…

Er zijn momenten, waarop ik dood wil Waarop ik niet eens kan denken aan wat nog komen gaat Verlangend naar het moment dat mijn gedachten eindelijk stil Zullen onderzoeken of het hiernamaals echt bestaat Op andere momenten wil ik leven Leven alsof er geen dag meer zal komen Dan zou ik alles geven Om te krijgen waar ik zo van kan dromen…

Bij sommige mensen denk je vol overtuiging ze zijn onaanraakbaar voor onheil ook al ken je ze niet persoonlijk het geeft ergens een veilig gevoel Jij was zo iemand iemand met een missie: de vergetenen in de spotlights zetten Nu ben je toch geraakt Jij zult evenmin worden vergeten je hebt het leven van veel gekwetsten een stukje…

n blauwe lucht waarin ‘n berglandschap van lobbig geklopte room aan de horizon een eiland van grijs zand voor het eiland helderblauw water en daarin een stoel een stoel in het water niets meer niets minder en toch is de stoel zoals hij daar in het water onder de blauwe lucht met wollig witte wolken meer dan een stoel veel meer…

Ik voel jouw huid onder mijn handen en volg met mijn vinger op de foto, de vorm van jouw gezicht. Ik mis je zo! Nee, het valt niet licht. Ik ken toch jouw gedachten. Ja, lach me nu maar uit, ‘k Weet nog de woorden die je zei. Hoor nog jouw stemgeluid: “Ik kan niet altijd bij je blijven, begrijp dat toch een keer.” Ja, jij moest werken…

ik vraag me af hoe zal het gaan hoe zullen we ons voelen en zal het goed komen we weten het antwoord niet en ik stel me maar gerust met een het zal wel goed komen het zal wel goed gaan we hebben ons er al in berust sluiten mekaars ogen en zinken hand in hand vredig weg in zoete dromen…

Als de dagen grijs als lijsteen of nat en zwart als de nacht de wind bomen geselt hun takken nederigheid leert vult zij zichzelf met vurige oranjerode warmgedachten die grasgroene blijbloemen toveren in haar honinggele haar…

Het mag geen enkel nut hebben dit leven, dit denken, dit schrijven alleen dan wanneer er vrijheid zonder woorden is. Ik herinner me de liefde uit een andere stad waar je woont, ergens in de verte en je weet dat mijn naakte ziel zich zorgen maakt je spreekt voor onze waarheid samen voor vrijheid zorgen dronken vlinders op weg naar…

Grijze splinters glas strooien as rond in de woestijn. Ze weerspiegelen de ruimte van de kapotte krater van vroeger. Pas veel later slaat alles wat kapot ging in. Wat het losse zand had kunnen lijmen, vormt een vaste substantie onder de druk van de inslag. Ver weg verstopt glas onder woestijnzand. Soms is iets dat…

Och dat ik ook in deze droeve dagen mag zingen van het blijde feest in de eenzaamheid van dagen als ‘t verdriet blijft knagen vervult mag worden met de adem van het licht geloof hoop en liefde weerspiegelt op mijn gezicht…

bijna ga ik of ben ik al weg nee, zoals ik zeg er is nog een reis te gaan langer dan de lange lindelaan het is meer vliegen over bomen geen oceanen, doch brede stromen wel te verstaan op weg naar de andere taal de mooiste maar niet te verstaan dat is een dubbel verhaal merk ik al doende ik schrijf mezelf weg de toekomst in, die ook achter…

ga nooit terug naar daar dat en wat ooit was een vorige huis waar je hebt gewoond je werk van toen het is vals die heimwee die nostalgie dat sentiment je kunt het toch niet overdoen doe weg die oude jas wat moet je ermee … niemand die je er nog in herkent de tijd is door gelopen nieuwe inzichten en veranderingen worden getoond…

Stil valt de avond om mij heen. Het daglicht taant nog om te gaan. De huizen aan de overkant tekenen zich, zodat ze zwart in de schemeravond staan. Net zoals ik nog weifel om naar bed te gaan. Iets doet mij daar voor het venster staan. Een onbestemd verlangen... naar iets dat voorbij is gegaan. Het verlangen zo dichtbij, alsof ik het zou…

Zwart ontleent zijn kracht aan een duistere macht Het ontbreken van helder licht heeft mij naar binnen gericht De avond is zeer nabij de geest van de nacht aan zijn zij…

ik ben vaak vroeg wakker heerlijk eerlijk Ik ga dan vaak al schrijven of lezen Precies dat wezen Ik heb er geen last van.....om dat te ervaren dat komt mede door de jaren Ik ben nu inmiddels 45 jaar Dat voelt helemaal niet raar Hoe ik dat ook wil bekijken Geen enkel mens is te vergelijken…

Kijk naar mij, alsjeblieft. Alleen naar mij, mijn lief. Blijf bij mij, heel dichtbij, hou van mij, maak me blij. Neem mijn handen, zoals vroeger, leg jouw hand om mijn gezicht. Geef me het gevoel van “toen.” Zwevend met mijn ogen dicht. Het is slechts een illusie, alleen een oude foto, jouw portret. Door mijn nog zo groot verlangen, zijn…

Een nieuwe zomer gooit haar weidse deuren open je ademt lieve woorden op lichte sluimerwolken dansend ritme van de uren zomers licht ontluikend naar het troostlandschap droomloos zwijgen een nieuwe gedachte sluit de gordijnen verschijnt een avond in stilte hoor het geluid van jouw hart.…

Mijn leven over boeken Een ander over koeken Duisternis in mijn hart Alles wordt zwart Weinig geleerd veel gelezen Ik zou verdrietig moeten wezen Ben bang, sta niet op Anders krijg ik op mijn kop 'Niet naar de bieb, weg ermee! Anders verdink je in de zee!' Ja, denk ik luidop Ik recht mijn nek en kijk op Ik verdrink in woorden en zinnen…

Je nadert aan het eind van een doormijmerde middag het drinkgelagenplein en knoopt nog een uurtje zonneschijn los uit je bandana. Rond een tafel dicht bij elkaar praten drie vrouwen over hun welwillend voorbijgaan aan het punt dat de nacht hen doorgaans scheidt - je voorziet de halfzachte punten waarop ze haveloos in de morgenschemering zich…

Boos mag je zijn als er geen bloeiende rozen bestaan op de maan van jouw dromen geen blauwe hemellucht of heldere zon die het naaktstrand kust in de zon aan de oevers ontevreden kun je worden als je de lentelucht niet ruikt geen deelgenoot bent van het genot de bloesem te zien bloeien de bloeiende lente te zien met al die bloesemgeur…

Ik ben donker in de nacht Maar geef licht overdag Wanneer ik lach met mijn stralende lach…

Verdriet dat is een spoor, is een spoor, is een spoor. Verdriet dat is een spoor, is een spoor, is een ellenlang spoor, is een uitgesleten spoor, is een paadje of een tunnel of een glijbaan, is een spoor, is een spoor, is een spoor, is een lijntje, is een treintje, is geen geintje, is een spoor, is een krom, kringel kronkelspoor, is een spoor…

Ik ben een rots in de branding van de zon Ik ben een rots in de woeste golven van de zee Ik ben een rots met een stenen mantel om me heen voor tegen de pijn Toch kan ik niet de rots zijn die ik wil zijn…

Herinneringen vallen, als regen op het land. Verlangens stijgen op, tot voorbij de horizon, alwaar ze verdampen. Mensen kunnen stromen. Zijn levendig als stoom. Schijnbaar dood als ijs. We zijn levend water. We zijn druppels. Zijn oceanen. Jij en ik. We komen en we gaan weer. We zijn zeer veranderlijk. Tesamen zijn we één. Zijn voortbestaan…

Alles is neder onder het sterren gefemel dromen beschaduwen de bijzondere zomer nu de woeste rivier in stilte naar een waarheid zoekt in de beginne smaakt de bezinning zoet door wat daar gaat, heel ongerept een bloemengeur ruikt naar de dood Nachtschaduw maakt de bomen groot.…