Netgedichten

netgedicht (nr. 79.899):

Witte vredesduif.

Ze spuigt haar letters
door een trechter,
Chaotisch vormen woorden
niet te begrijpen zinnen
in een wereld waar alleen structuur wordt (h)erkent...

Ze giet ze op witte vleugels
van een vredesduif
die door de verholen klankzwaarte
van elk bedacht fragment
het luchtruim niet haalt
en verslagen onbegrepen
aan de grond kleeft...

Heeft het zin van te spreken?

Wanneer een vreemde verdweesdheid
als een mistige nevel
geknecht in donkere knopen
rond haar lijf hangt...

Haar hart schreeuwt
haar hoofd roept
haar lijf brandt
haar mond dichtgenaaid

Woorden bulken
tegen haar binnenwand.
Als bliksemschichten
zoeken ze een uitweg
voor een scherpende snijdende pijn

Dit...

Neen...

Ze spreekt niet
Ze zwijgt
Ze slikt elke letter,
elk woord,
elke zin
in...

En streelt zachtjes
haar witte vredesduif.