Alle inzendingen over kunst

Het is niet persoonlijk bedoeld iedereen heeft het recht te gooien met kasseien en ze cassaven te noemen Ik hoor geen bal aan over wat ik zag en schreef ben de zoete aardappel waarin smakelijk wordt gesneden - geprikt zonder te proeven Maar dan stuiten zij toch op een stinkend steentje een poepie dat zich wapent met tranen en…

er is wat afgeschreven vette enveloppen vlogen uit mijn hand tussen de tanden van overige bestemmingen ik heb het niet meer zoek een nieuw verband niet meer dan vloeipapier in stukken gescheurd bijeengehouden met handgaren van ongelijke lengte…

het krijgt een naam een gezicht en een baard wat was het je waard je naam te vereeuwigen was het de macht een schreeuw op te wekken probeerde je een kwart van de bekken tot sluiten te dwingen of was het de betovering van de Madonna die toekeek met half gesloten ogen hoe de olie werd bedrogen in doeken zonder herinnering -------…

Deze fase is het zagen van stukken uit steen Zweet valt op de wolk in wording Poeder sneeuwt wit op sandalen Buiten waaien zaden golvend door de straten Vragen over een vervolg drijven mee naar een smetteloos huis…

ze kuste me ’s nachts legde woorden op mijn lippen die ik ’s morgens als ontbijt genoot en met liefde toevertrouwde aan mijn nog maagdelijk wit papier ze fluisterde zonder geluid maar met zachte strelingen expressie in mijn zuchten nee, ik had nooit honger mijn enige trek werd gevoed door de zinnen van een vrijgevige Griekse schone…

Dat kan je kleine zussie niet! Als zij groot is, tekent ze stijve puberpoppen met trutjurken Niet als deze jongen, die verf kapt, zwart uit rood haalt tubes opensnijdt om de inhoud te bekijken en tegen het doek te kwakken, krult, kamt en weer door de war gooit Die jongen die een bloem zag en zei: Af! Daar blijf ik met mijn poten van…

in schuine banen schijnt de middagzon door de jaloezieën jouw luie lijf ligt loom gestrekt op mijn versleten canapé -perfect gearceerd- met houtskool veeg ik plagerig wat grijze strepen in je ravenzwarte haar waar het zonlicht je raakt verzacht ik je met sepia in warme voorjaarstinten zo meng ik zomer en jou met langzame halen…

Bij Zwart vierkant van Kasimir Malevich (1913-1914) Van vierkant niets anders dan zwart. Van kaders niets anders dan wit. Van kijken niets anders dan niets. Van denken niets anders dan dit.…

zet ik mij om te schrijven roepen de ruiten: wis mij! dus spons en zeem ik, in- tussen dringen zinnen binnen in mijn hoofd ik moet weer schrappen, knippen en plakken; altijd wil ik ergens anders zijn zo ook vanavond loop ik voortdurend tussen klei en aanrecht, van wolk naar peer en terug; altijd ergens anders heen en als ik anders…

Wanneer kunst haar ogen kust traag lijnen tekent in beleven kleuren laat spreken hoger tilt dan verlangen wanneer beelden haar onmachtig naar adem laten snakken streelt zij duizelig verloren de laatste lijn hoe mooi kun je zijn…

Pastelstippels regenen overvloedig chaos van inspiratie verwekt actie op doek Eén voor één met duizend tegelijk vegen spatten met ’n nostalgische pennenstreek een verslagen parasol de zwalpende beek in Dames speculazen ogen besterven ‘t wak accessoire smelt voor opgehaalde neuzen van neerbuigende elite Afgestorven traan treurt…

leere ich kam heute zu nichts machen sie sich keine sorgen es soll wahrhaftig wieder besser gehen morgen es gibt so eine art von tagen heute mehr als jemals hier die keine antwort erfragen und mich machen zu einem nutzlosen arbeitstier der mut sinkt mir in die schuhe ein bestürzter märtyrer von geisttötendem bestand brütet hier…

Gekomen, terwijl bommen Vielen. Raasden jagers Door het ruim Gebleven, terwijl oorlog Woedde. Gonsde 't idee Door zijn hoofd Expressieve, kubistische Beelden. Oorlogsmonument Voor Rotterdam Verwoeste stad. 'La ville Détruite'. Ontzetting en Wezenlijke angst Uitgebeeld in een mens Met weggereten hart Armen omhoog In wanhoop…

Kan dat? dacht ik toen hij binnen stapte jong, lang en knap eigenlijk, zou moeten schrijven zoals testamenten geschreven worden voor de laatste maal biechten laatste sprankel van de vrije wil de laatste alomvattende gedachte het laatste oordeel van het geweten en de laatste ronde uit het hart en zintuigen zingen zou moeten iedere…

Iemand speelt gitaar. Niks bijzonders? Jawel, hij kan niet spelen. Hoe bedoel je? Kijk, hij heeft maar één arm. Wat een geluk dat hij met één arm: een hele kunst. Ja, maar het klinkt niet. Dat zeg jij. Toch, vergeleken met mijn spel. Speel jij dan gitaar? Nee, maar ik heb wel twee armen. ----------------------------------------…

Ik keek uit het raam vannacht ik zag allemaal vlekken (noir et noir) In mijn tas zat een fles rode wijn (vin rouge) en een gebroken peuk (cigarette caché) Vol as zaten mijn vingers, het was een keer of tien dat ik aan je dacht met mijn wimpers knipogend in de wind. Ik deed mijn haren voor mijn gezicht, maar dat kon niet (het was…

Ik mis de scherpte van mijn woord de spitsvondigheid in 't schrijven waar er ooit gevoel lag in poëzie kan ik nu slechts twijfelen over hoe ik er nog één draai aan kan geven -zonder driehonderdzestig graden te draaien- Trouw blijvend aan mijn gedachten wil ik mijn gevoel niet dichten doch openen als een ontluikende vlinder in een passioneel…

De hete zon Tart brandend De geteisterde geest. De eenzame ziel Verteert rusteloos De impressie der dorre natuur. De roerende hand Bestrijkt in ijle trekken Het droge paneel. De vaste verf wekt In gulden beeld Het tafereel der gouden bloem. De zonnebloem Tast de eeuwigheid.…

bijna geheel bedekt onder talloze tatoeages vindt hij zichzelf een levend kunstwerk op zijn lid staat zelfs een afbeelding van een kronkelende boa constrictor die door schaamhaar omgeven niet meer is dan slechts een addertje onder het gras…

klein is mijn gedicht in alle eenvoud zonder gewicht immers wat men schrijft of maakt slechts het uiterlijk van het wezen wordt aangeraakt…

in de muren van mijn tuin zijn zichtbare penanten als waren zij de lijsten van stenen beelden uitpuilend aan weerskanten tussen deze staande pilaren uit bakstenen opgetrokken zie ik strakke ogen staren uit groen verweerde betonnen koppen elk hun eigen wereld verklaren het verre oosten en mijn westen zijn er te vinden bezinning…

in het donker van de hartstocht licht wervelende passie op dansers kleuren verstild de zwartheid van de nacht liefdevol voegen wezens zich naar elkaar op vergankelijke tonen zij smelten samen in een vertrouwde thuiskomst we voelen warmte onder een adembenemend verlichte paraplu wanneer de doorschijnende ruimte ons confronteert met de verbonden…

de wereld noemt hem zwakbegaafd maar als de muze hem raakt en streelt kleurt hij het doek vol sierlijke vogels en vissen herleeft in vurige tinten de stijl van Appel en Corneille schuilt in bevlogen schilderijen de ziel van een pure kunstenaar…

Schilderen is kleuren geven en talent tonen. Hemelse gevoelens door God in liefde gegeven. Spreken met kleuren een aardse beeldspraak. Meer dan een plaatje in vrolijkheid of treuren. Een hemel op deze aarde. Kleuren gaan leven. Liefde aan de wand een gekleurde meerwaarde.…

rijm die op de daken van de auto's ligt licht knisperen van woorden als ijspegel vallend, het kraakt van jou en mij, bliksemt dondert de hamer van Donar op een donker gezicht dan het een worden en deel van het al zwijg jij zenuwen gespitst, te gevoelig geworden voor aanraken door ademhaling, strijken van zijde, kijken naar aura's verglijden…

Is het kunst als ik wegloop maar toch blijf waar ik ben. Is het kunst als ik vragen stel maar geen antwoorden wil horen. Is het kunst als ik een lege kamer overhoop kan halen. Is het kunst als ik nee zeg en ja bedoel. Is het kunst als ik een mooie vrouw beschrijf alleen maar met wat ik voel. Is het kunst waarvan men zegt…

in Leiden’s Lakenhal is De Nachtwacht nu ontdoekt dan besneeuwd en ingevroren naast de Groenoordhal bezoekers kunnen unverfroren - mits tijdig gebeurd geboekt - vastgelegd op de gevoelige plaat in eeuwig rembrandteske staat in de Nachtwacht kaltgestellt dient wel vroeg tijdig uitgestapt want stel de uiltjes zijn geknapt ze worden na afloop…

Jij spreekt in witte schaduwkleden en omarmt zoals een gordijn het laken van het leven een vleugje trots gedeeld door een decemberregen verbergt zo als in jouw melancholiek gedicht een jaargetijde dat vergeelt wanneer de lente alle dood weer doet herleven…

als schaduwen achter een wit decor verschijnen zwijgzaam ranke ambachtslieden de wayangs die ons hun geheim verrieden zij geven gul de kunde aan ons door ze volgen nederig het oude spoor en laten eeuwen door hun handen vlieden aanvaarden wat het leven heeft te bieden want niets wordt gewonnen, niets gaat teloor ze voelen vormen, scheppen…

Proporties Groots is de wereld, zonder vergelijk In het heelal krioelen sterspiralen waarin je tijdloos glorieus kunt dwalen Wij zweven rond in 't ruime hemelrijk Hier in de winter, plaatselijke tijd op onze schaal van mensen, merels, mezen een miniscule cel van 't wereldwezen weerklinkt de echo van oneindigheid In poezie, het hemelstormend…