Alle inzendingen over muziek

Waar de maan soms meer dan maan was maar een ster - die hij deed lichten als een koning die haar danste door een ademloze nacht daar huilt zij nu de sterrenzee waarin hij viel om te verdichten er met duizenden - die anders waren anders dan hij dacht Zij was de maan - meer dan de maan nog keek omhoog met hem en zwichtte voor zijn zachte voetenlicht…

Zoals muziek in mijn oorschelp woont zoals de gezichten in het veld onzichtbaar in het echt maar levensecht in mijn droom de bladeren vormen een portret de lucht de zee het land pret ogen in mijn oogkast geen kasten alleen maar droomkastelen de gasten zijn wedergekeerd de vertalers van het genootschap de boodschap wake up wake up awake…

Zijn we gezoken in de Donau zijn we als een pas op de plaats Wat hier allemaal meespeelt twaalf vibrafonisten die een liefde delen voor plaatstaal Hier kan niets gebeuren want het anker hangt als een bel aan het oor we luisteren het af Achter die boom heb ik je gekust je mond gaf mee Wat we verwachten van harmonie wat van de vuurpijl…

Kom, Stilte fluisterde Klank wegstervend ... Adembenemende stilte ... Kom, Klank klonk Stilte verwachtingsvol…

Hij blaast blaast zijn partijtje mee Hij staat nooit aan het slot te slapen Hij zoekt vriendschap zoekt zich harmonie Hij leest van blad leest zijn noten Hij is de contrabas onder de instrumenten Is meer van herfst dan van lente Zijn tonen aards en zelfs bronsgroen Het is hem om muziek te doen niet om noten van de grond…

(libertango) stemmig als de cello van Yo-Yo Ma te merken hoe het gevoel wordt overrompeld door wat melancholie zoal losmaakt... een brok wegslikken en weten dat het leven om je geeft Lejo van Kuijeren…

hart van piano breekt open in klanken van streling bleke vingers beroeren wit zwarte toetsen het is een speeldrift in duivels genoegen waarin wij samen tuimelen in onze dans van verlangen…

niksvermoedend ging ik zitten naast het net geklede gezelschap op een houten stoel in de halfronde zaal, de muziek begon: het leek alsof ik door een vloedgolf werd geraakt, ik kon nog net op tijd mijn benen schrap op de grond zetten, mijn handen versteend op mijn knieën, jammer ik werd toch weggeblazen de ruimte in en onder mij bewogen…

pas als ik niet oplet hoor ik een brommer die voorbijgaat zo verschrikkelijk hard, hoor ik uit een raam een melodie zo- veel mooier soms dan wat ik ooit heb gehoord- bij allebei blijf ik bevroren staan.…

Een muzikale vriendin is als een -Prachtige ETUDE... Zij blijft steeds in je geheugen hangen...…

Soli Deo Gloria schreef Bach als christencomponist boven al zijn muziek, zo beluisterd en bewonderd door al die mensen Veel van hen zijn agnost of overtuigd atheïst Maar met hun tranen van ontroering in hun ogen voel ik me toch door hen bedrogen en bedonderd…

al luisterend en genietend hoor je uit de radio liedjes van de jaren tachtig en daarvoor ik glimlachte ontspannend op het geluid van child in time maar daarna die prachtige melodie van het dorp oké, het is misschien heel cliché zijn twee echte topnummers meesterlijk meeslepend het ontroert me nog steeds wordt vermengd met vleugjes…

duetten huiveren in strakke spanning van vellen en haren secondanten en meelopers staan gretig klaar met kruisbogen van notenhout de tijd verstrijkt haar eigen rol hoog aangeblazen in stille gaten dirigeert doofheid de weeromstuit weg met ingevallen stukken bekoring springt stemmig uit banden vangt horigen in diepe gangen met een stok…

Gregorianen, terecht fier als een gieter, zingen Gode lof in de mini-Sint-Pieter van het stadje Oudenbosch.…

Er was eens een jongen in Dongen die had niet twee maar vier longen eerst wat onwennig toen heus tweestemmig heeft hij solo duet gezongen…

Hij weet van toeten en ook blazen Bespeelt zijn trompet van kindsbeen af Zijn instrument kreeg hij van 'Sinterklazen' Zijn partituren van korps,fanfare en harmonie Hij kende alle straten van z'n woonplaats Groeide op met marsen serenades en aubades Het zal u zeker niet verbazen: Geen noot te spelen... was de ergste straf…

vlak voor ik wakker werd heb ik een droom gevangen zij draaide richting het dak om mijn venster te verlaten ik groef een gat in mijn geheugen vond een koffer met oude geluiden over holland en molens aan de vliet ik kende het lied van vreemde hand het walste onder een scherpe nagel maakte geregeld rare sprongen over tussenliggend land…

Aan 't einde van de dag raakt die muziek mij andermaal en spoelt zij de sintels uit mijn hoofd. Voor even weer voert Mahler 4, mijn geest langs juichende pieken en inktzwarte ravijnen. Om tenslotte, onder 't goudgeel bladerdak ver van de furie van ons bestaan, de wind fluisterend.. voorbij te horen gaan.…

zo verloren de weg kwijt als ik toen nog was zo wil ik hier blijven hoe vreemd ik ook deed die liefde mij blind maakte zo heb ik nog steeds alles aan jou zo lief waarom, vraag jij je net als ik af kunnen we niet stoppen met denken in onze slapeloze nachten niet blussen het vuur dat het daglicht verstoort en iedere dag weer vloeien…

Profetie Ik zeg u dat de toren van Babel Onafgebouwd staat op het gladde ijs Van vele zeeën, omgeven door een Windwerk van geheimzinnige tuba’s De vrouwen van Sodom en Gamorra Worden zoutzuilen, orgelpijpen, kijkend Naar het beloofde land der klavieren Zij vormen een nieuwe toren Een zoute symfonie voor violen Lot mag zijn vrouw bespelen…

Tere melodieën welven zich naar de einder. Daar ligt het ideaal dat de gedachte voedt en impulsen schenkt. Trage golfslag in viool en orkest. Maar ook doedelzak en virtuoze schittering geven mij dromen van eindeloze einders.…

Gelijk een kaartenhuis is de Boléro een opeenstapeling van gelijken, zichzelf overtreffend in het waagstuk van de durf. Monotonie wordt steeds profetischer. Hoe plotseling, onontkoombaar en desastreus zal haar val zijn.…

haar rauwe strot krauwt dwars door de huid tot op het bot barrevoets tijgert the rockbitch als een krolse kat die heftig uithalend lagen oud vuil wegkrabt het rotte leven blauw vibreert water giet over haar verhitte lijf met sensuele dansrituelen haar publiek bandeloos begeert groots draagt haar stem Bottle of Jesus ik zuip me niet meer…

Tere man, wiens portret in verschillende boeken altijd hetzelfde is: ik heb je altijd bemind om je eenvoud en natuurlijkheid. Je gaat naar Liszt en naar Parijs. Je wordt gevierd maar je beleeft in jouw beslotenheid het geluk van een "Lyrisch Stück".…

bij iedere toets wordt mijn muziek weer zwaarder de toon weer dieper het verdriet weer zo dat er geen mens is die ook maar bevatten kan waar in mijn instrument de pijn verborgen zit…

Bewijs van afgedraaid verleden, verbannen op schreden tot de zolder, verslaat de grammofoon de kolder, van oude blijdschap in treurige toon, zwijgt de doorgezaagde boodschap en gekraste trappen van de tijd, gekerfde groeven in geschonden staat, zwart geverfd in geperst vinyl, draaft en zwoegt door in ziel en zaligheid, vergrijsd,…

Youssou N´Dour: I Bring What I Love - New Africa -- Wat liefde is en vermag laat deze man zien met zijn stem. Change your thinking Work together Keep on working Simpele woorden als een gebed so let´s get ready En dan de beat die het doet voor hij de armen heft en Afrika herrijst.…

donkere wolken zon op de kerk kolkende bomen dansend op Mozart hemelse hel helse hemel blij dat ik zie van achter het raam…

Moonlicht sonata Muziek als een gedicht In het maanlicht De tranen van verdrietig geluk biggelde over mijn wangen Wat kan ik nog meer verlangen Zo emotioneel mooi Vervangen de blikken Vervagen in mijn beeld Strelen de woorden Die ik heb geleerd Liefde is mijn leven Liefde, dat ben ik Liefde voor de ander Liefde geven Dat kan ik Geniet…

Kop als uit graniet, gelijkend op een Romeins Imperator Zeven Symfonieën zijn in gestrengheid en volmaakte architectuur daarbinnen ontstaan. Donkere muziek in leisteen kleuren. Ook verwondering als van een kind in een sprookje. Bossen, feeën, trollen. "Tapiola".…