Alle inzendingen over overlijden

Speel, kinderen, huppel lustig ende blij Over der doden sode, U lachet dat jonge jaargetij, Mi sietet ter nauwer node. Speel, kinderen, laat u niet storen die vreugd, Huppel ende dans maar wakker, U groeit ende bloeit die lieve jeugd Tot op de godesakker. Sijt gi later eens moedegespeeld, Hebt gi genoeg der lusten, Dan komt een…

de glinsterende sterretjes gaan jou verlichten jij warmt je onder de gloeiende zon de volle maan maakt jou licht in gewicht wat jij hier niet meer kon zwevend rondom de aarde bijna nabij handkusjes zend jij roept ik ben eindelijk vrij eeuwig geen pijn meer noch zorgen angsten verdriet 't verlangen naar elders was…

ik heb je vingers gevouwen met het gebed in je handen nog warm van vertrouwen wij kenden je diepste verlangen naar liefde en rust na een emotievol leven waarin jij alles hebt gegeven je ogen zijn niet gebroken je bent mee gegaan met je ziel na afscheid van ieder waarvan jij hield je bewaarde je lach als het laatste dat jij…

Ik zie het leven door heel andere ogen Je afscheidsrede vond ik prachtig hoor Het ne me quitte pas, het jongenskoor Abide with me, het was heel ingetogen Ik zou mijn lief je tranen willen drogen Ontsluit je hart en ziel, leen me je oor Nu ik het voertuig van mijn geest verloor Kom ik in vlinders op je toegevlogen Dans ik in goudvonk boven…

rustakker mijn leven ging voorbij ik heb het al gehad en legde langzaam af een prachtig kronkelpad achter mij hoorde ik de snelle tijd nog razen jij blijft mijn hart stond stil zij sloot mijn ogen het avondlicht verdween en nam zwaar afscheid ik ging rusten jij beweegt ik blies de adem uit de kaars mocht aan het gewaad hing om…

we hielden jouw hand vast in de onze kusten jouw koorts we streelden jouw wangen en we lieten onze tranen los in vrije loop je mocht gaan – we wilden het niet – het verdriet was groot toen je ons verliet maar toch zijn we blij voor jou, jouw pijn is weg de koorts gesust, jouw rustige slapen zacht gekust in dankbaarheid, in…

We konden ons wel voorbereiden op het moment van overlijden maar niet op hoe het voelt nu jij er niet meer bent Het afscheid was een momentopname maar de leegte die daarna ontstond die diepe afgrond die blijft altijd Ooit waren we samen nu leven we in verschillende lagen van ruimte en tijd fysiek gescheiden maar zielsverbonden…

Donkere regenwolken en kille duisternis na alle tegenslagen die't bestaan je gaf Verdwaalde jij in louter aardse wildernis daarom zet ik zwarte bloemen op je graf Moegestreden en ook compleet versleten rust jij onder het kil monument van steen Wie jij was, het werd gisteren al vergeten het hindert je niet, al dat hout om je heen Donderslagen…

Ik loop wel mee naar je graf ik wil je kist wel zien zakken ik wil voor jou m´n hoofd buigen dan zal ik mijn tranen laten lopen want wat heb ik van jou gehouden wat heb ik om jou gegeven wat hebben wij elkaar lief gehad in goede, slechte en slechtste tijden Maar ik kom niet in de aula, kerk ik wil echt niets, niets horen van wat anderen…

Hier sta ik dan en heb geen woorden meer met leeg gehuilde ogen heb ik geen tranen meer. Mijn bloemen heb ik bij je neergelegd en met lege handen sta ik hier.…

Als er Nog wat komt Hierna, Waarna Jij gegaan bent Kom je dan terug Gedragen Door de dagen En de niet bestaande tijd Wanneer het zonlicht Door de takken breekt En de zere plek Op je huid verbleekt Mag ik dan Weer van je houden Om je geven En we lopen samen opnieuw en telkens Over jouw levenspad En wanneer…

jouw nummer staat nog altijd in mijn mobiel evenals onze berichten zul je eten tot straks love you love you more ik kan ze niet verwijderen en lees ze soms weer door om even te ervaren hoe het was die laatste dagen een liefde puur en zo intens…

Ons bereikte het bericht dat een regelmatige inzender van gedichten op onze site helaas is overleden. Aan zijn nagedachtenis wijden we vandaag een gedicht van hem dat hij vorig jaar op onze site publiceerde. Wij geven zijn familieleden en vrienden onze gevoelens van medeleven mee. ------------------------------------------------ zen ik…

Oh ik weet, elk persoon die sterft is teveel net als ik weet, dat steeds de verkeerde als eerste gaat net als ik besef dat we allemaal een keer gaan oh ja, ik weet, elk verlies doet voelbaar pijn. Maar er zijn mensen die sterven waarvan je denkt moet dit nou, er zijn van die geliefde, lieve personen die niet zouden mogen sterven, net als lady…

opnieuw zullen er bladeren groeien de bomen vol groen en statig staan bloemen kleurrijker weer bloeien jonge lammeren de wei ingaan een lucht zo wolkeloos en blauw de zon die laat haar stralen schijnen en ik denk enkel maar aan jou geen warmte laat de kou verdwijnen dit prille geluk drukt mij op de feiten dat jouw sterven niet te keren…

Je bent als een schim in de mist zoals je daar ligt in de kist ben jij het wel jouw huid strak gespannen en gezicht zo anders kom, praat met me , stel me gerust zeg me " ik ben het, ik rust" ik laat je dan even maar daarna toch zeker ben je niet meer dood braak je het uit ga je leven volgens afspraak.…

hij staat op zichzelf de terpentijnboom ik moet naar hem kijken iets verderop vind ik altijd jou en het ondoorgrondelijke graf dat beschutting zou bieden een rusteloze plek waar ik jou en onze verscholen verhalen steeds opnieuw zoeken wil het gaat hier over alles hier komt alles samen met jou ik schrob tot je naam helder…

De doodsklok galmt met doffe slagen, een naar gelui, dat dorp en gouw de droeve mare melden zou: een dode wordt ter kerk gedragen. Traag volgt de stoet van vriend en magen, in 't zwart gekleed, de ziel vol rouw om hem die heenging, plichtgetrouw des levens last droeg en zijn plagen. De boetpsalm jammert... smekend teer hoort men…

Een dag vóór je 50e verjaardag Je hebt het niet gehaald Met lood in mijn schoenen Voorop lopend in de kleine stoet treurende mensen Zonneschijn en vrolijk fluitende vogels Vergezelde jou in je laatste reis Mijn voeten wilden niet meer verder Maar ik kon je nog niet alleen laten We bereikten jou bestemming Langzaam werd je daar neer gelegd…

Afscheid nemen bestaat niet En toch kunnen wij samen nooit meer lachen Ik kon het niet geloven Zo vredig als je daar lag Mooie en minder mooie herinneringen werden uitgesproken Jou lievelingsmuziek bracht me tranen In gedachten hield ik je stevig vast Terwijl ik een witte roos naast je neer legde Met tegenzin sloot ik je laatste slaapplaats…

Het telefoongeluid wekte me ruw De mededeling was schokkend Mezelf afvragend hoe en waarom? Zo snel als ik kon een lange weg afgelegd naar jou Levensecht maar toch ook weer niet lag je daar Slapend onder witte lakens Overal slangen en meetapparatuur om je heen Een zelf niets vermoedend gevecht Minuten werden uren En jij lag daar maar…

zo'n ontroerend afscheid van jouw geliefde bewaar dit dankbaar in je hart jij wilde hem/haar niet afstaan het leven is mooi maar soms ook heel hard onderweg naar jouw vertrouwde omgeving kijk je even om naar de met bloemen overladen kist verwerkend wat jij nu al enorm mist vervul de wensen die nog achter zijn gebleven…

Rust zacht Ik vang die woorden en strooi zachtjes andere uit Je bent nu vrij Je energie in beweging los van de aardse last Zonder verdriet en pijn Misschien wel verenigd met hen die je miste, ben je niet eenzaam meer Een beetje hoger nog dan de vogels Als ik omhoog tuur naar de hemel…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd. en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

Als het licht het leven dooft van het eens zo artistieke hart; dat van woorden vlinders vormde; vervlochten bloemen rond het eens zo groene blad. Als het licht het leven dooft van het ooit zo waarachtig hopen op dat sprankje eeuwig licht, dat de duisternis voor geluk moest kopen. Dan doet soms het onrecht verdrietig pijn; en huilt het…

Wat zijn dagen Wat zijn uren Wat is iets breekbaars Dat ik vast blijf houden Wat zijn tranen van verdriet En wat vertel je me niet? Wanneer liep ik voor het laatst Met jou Door de groene velden Langs het levenspad En toen enkel vergat Waarom eindig ik niet Ik kon je toen al beter horen Waarom is dat wat je riep Niet meer te verwoorden…

in deze zwijgzaamheid probeer ik jou te vinden de stilte past mij als een tweede huid wij zijn weer kinderen en delen ons verleden dragen elkaar in groot verdriet ook hier toont ons gezicht de droefenis en wederom is er niemand die het ziet…

• voor lenie klein maar dapper - groot van stuk was ze niet - maar een persoonlijkheid groter dan groot want waar zij is - ook al zie je haar niet - daar juicht een toon daar klinkt een stem “ thuis” was en gaf ze aan haar grote liefde en wat zij samen hadden kinderen en kleinkinderen en waar zij is - weten wij - daar juicht een…

Vertel je het een ander? Wanneer ik je dit zeg Wanneer ik zachtjes fluister in je oor Vertel je het dan door Of misschien zeg ik wel niets Heb je dan Aan een blik al genoeg? Met al die mensen om ons heen En ik heel stilletjes Opsta Vertel ik het je dan Vertel ik, dat ik ga…

er is een aarde die doordraait mijn god hoe kan hij nog bewegen terwijl mijn wereld zoveel stiller lijkt kom ik jou in alles tegen…