Alle inzendingen over tijd

en als ik dan mijn stad zo zie skyline flats kantoren voel ik mij even als verdwaald verleden is verloren geen school of straat waar ik ooit heb gespeeld groenteboer of kruidenier mijn stad nooit meer zoals het was alleen herinneringen hier…

Ik geloof dat het mijn onderkin was die het eerst wat uit ging hangen Mijn borsten zijn ook niet meer van die fiere staande prangen. Mijn billen voldoen niet aan de norm mooi en rond van vorm Mijn leeftijd is mij aan te zien Oh, was ik nog maar negentien.…

iets dat ogenschijnlijk zo onbelangrijk lijkt kan zich zomaar vasthechten in jouw herinnering dat hebben wij inmiddels allemaal wel eens aan de lijve ondervonden daarvoor hoef je echt geen Marcel Proust te zijn zo'n madeleine kan op zich best goed te verteren zijn maar je kunt ook overdrijven…

Meegaan en acceptatie Of vechten, actie en verzet. Kiezen voor de ander Of eindelijk eens voor jezelf. Volg ik m'n hart Of een keer mijn verstand. Maar alles heeft meerdere kanten en lastige dilemma's. Wat je doet, het is nooit goed. Er is altijd iemand tegen. Je altijd en eeuwig moet verantwoorden Maar aan wie moet dat echt? Liep je op…

in de woelingen van een tijd waarin nog niets vastligt rijgen we momenten aaneen tot een bestaan op zachtmoedige dagen zoeken we woorden om te zeggen wat we misschien bedoelen niets nog staat vast de dingen lopen zo schitterend uit onze handen zachte briesjes verstoren de schijnbaar strakke oppervlakte alles nog doorstaan we met glans…

Een stapel dagboekjes bladzijden ritselen de jaren aan mijn oog voorbij. Ik glimlach om de tijd dat ik gisteren nog ‘achterdag’ noemde en de inrichting van de speelhut mijn enige zorg was. De brok herinneringen vloeit in tranen, want alles gaat voorbij; Morgen is vandaag achterdag.…

Tussen mijn vingers door glijden je haren, als ik ze streel met langzame gebaren; en als ze zachtjes vallen uit mijn hand, denk ik aan het verglijden van de jaren. ------------------------------ uit: Meisjesgenade (1980)…

De zon is brandend aan het ondergaan. De avond is vredig aan het vallen. En ik? Ik ben hier mijmerend neergestreken. Hier, aan deze tafel, onder een oude beuk, maak ik de balans op van de dag. De toekomst wil ik hier vergeten. Het verleden heeft al afgedaan. Wat bleef zijn mijn sigaren, een glas met koffie en Keizer. Een vogel zingt een…

Verdrinken kun je in water. Omkomen in de chaos. Sterven van angst. Verdwalen kun je in de toekomst. Zoekraken in het verre verleden. Doodgaan in de overleden tijd. Verdrinken kun je in het moment. Dat is de énige, Goddelijke weg, die tot ons ware leven leidt.…

In het donker van de nacht, als de slaap maar steeds blijft wijken... lig ik met gesloten ogen, diep in mijzelf terug te kijken. Mijn herinnering brengt mij terug, heel ver, tot wel een jaar of zes. Op klompjes, heel alleen zwierf ik daar door de hei. en ruik de geur van kamperfoelie, en zie... het felle geel van brem, wat was ik zorgeloos…

er is nog tijd zachte woorden te kneden tot papier letters te stapelen tot oorden ver weg van hier te krassen in werkelijkheid bejubeld of beweend er is nog tijd - voordat alle stilte is versteend…

Hoe plotseling is zij zo broos geworden zonder dat ik wist wat heb ik reeds gemist door in de sneltrein van de tijd aan haar voorbij te reizen hoe lang nog zal zij moeder blijven en naar mij uitzien langs de sporen hoe plotseling is zij zo broos geworden?…

Ineens is het teruggekomen die geur uit een voorbije tijd een zondagmiddag in de zomer terwijl ik door de polder rijd de geur van hooi, herinneringen veel ouder dan het verse gras die warme prikkelende dingen die ik al haast vergeten was dan in een vlaag ruik ik de koeien de lucht van mest en van het kuil ik hoor het rammelen en loeien…

Hoe moet dat nu straks met mijn stoel en die van jou als ik de tijd uit loop en struikel over die grijze haar, die waar mijn ogen over al die maanden, uren, over je je hebt nog twee minuten en jij gewoon je boeltje en mij. De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart…

Alles van voorbij reist mee in je tas de dagen van geluk de dagen dat je verdrietig was Alle herinneringen zijn deel van je bagage vormen je basis worden je talent een deel van je entourage Je reis wordt steeds completer het reisdoel bijgesteld geen belemmering die nog beknelt De dagen van voorbij vormen…

De toekomst, is verleden tijd geworden. Het verleden, is in het heden opgegaan. Vandaag, wordt de oogst van gisteren. Vandaag al, kiemen de zaden voor morgen. Wanneer we van ganser harte, onze fouten kunnen áchterlaten. Wanneer we, vooral vandaag, het goede hebben vóórgedaan.…

we keren terug naar de dingen die voorbij gingen het hart in lood geklonken de boeken met ezelsoren het hanenpoten-briefje van het kind we leggen zoveel terzijde foto's van een vergeten vakantie hoe onbeschrijflijk jong we waren het geboetseerde vaasje van het andere kind dingen die ons herinneren aan wie en hoe we waren wie we dachten…

't Verlangen van de Jeugd Is vreugd En woelig tijd verdrijven; Moede Ouderdom schept lust In rust; De mijne in werkzaam blijven. Zolang de Hoogste macht Mij kracht Naar lijf en ziel blijft gunnen, Is 't mij niet enkel goed, Maar zoet Te doen wat Zij doet kunnen. Dit zij, min leven lang, De dank Aan die 't mij gaf en rekte…

Ja, daar daar ligt de veste Grave aan de Maas Voorbij de bakenbomen de scheepswerf failliet gegaan Het kostte een zestigtal werkers hun zekere baan daarover nu gezwegen Ja, daar ligt Grave je komt geen muur geen soldaat er tegen Maar 't blijft -tot op heden- een vestingstad alleen een poort en Het Arsenaal spreken nog…

Wilde lichaam met ziel erbij maar had genoeg aan een huis een loopbaan met toekomst en allerschattigste baby’s Zij kreeg het allemaal wilde nog meer dan dat want het huis werd ouder evenals lichaam en ziel De baan bleek beperkt houdbaar de baby’s werden volwassen haar lege plekken gevuld met een troostende botoxspuit…

ik hou een slag om de arm om het verleden voor te zijn en het heden te herroepen voordat de tijd gebeiteld is er gaan stemmen op om alle woorden te herschrijven alle klokken te verzetten, een voorbije smart te zwachtelen ik ben gaande te voltooien indien, dan, in ochtendlicht wanneer het uur zal stollen…

We kunnen niet slapen, mijn oude kater en ik. Hij zit op, ik aan tafel. De tulpen worden wakker. Het is midden in de nacht. Hij spint dat het een lieve lust is. Ik geniet van stille bloemenpracht.…

verder van het rumoer blijft de oude tijd meer alleen over sommige tijd blijft altijd vandaag intact maar gehavend voelen we zoveel dieper het diffuse zonlicht dat zich aan ons hecht op niet gemeten dagen aan de grond geklonken badend in het licht het vage krassen van voorbijgaande trams op de achtergrond de bergtoppen onzichtbaar…

teruggeworpen in de tijd zie ik haar weer als kleine meid een meisje pakweg zeven met ietwat blond en hangend haar daar stond ze nog aan het begin nu zit ze er al midden in de tijd van leven razendsnel 't is aanklampen zegt u dat wel…

Met haar moeder heeft ze een vogelhuisje gemaakt, een schuilplaats van triplex, een overdekt donker nest Haar vader heeft het in een boom gehangen en nu ziet ze dat een vogel takjes aan- voert – Volgens haar zus is het een koolmees, volgens haar broer een mus, volgens haar vader een merel – Haar moeder mengt zich wijselijk niet in…

In de vaargeul achter mij De brokken van Vroeger Voor mij de Zee van Tijd Vol Later Op de voorplecht Buig ik mij voorover – De boeg splijt In een ondeelbaar moment Het Nu…

In een witte sloep in de haven lig ik te soezen in de lome stilte van het late zonlicht, de nazomer legt haar vermeende onschuld af, trilt in mij na, de zoele wind die boven het brakke water waait, kleeft mijn gedachten aan de vlindervleugels van een langsfietsend meisje vast…

Je halswervels draaien, een fractie van een seconde zoeken, je ogen vinden de wijzerplaat, rond en wit, blauw de cijfers, de rand. Het is toch een wonder, dat email, geërfd, afgesopt, al negentig jaar, en heel die tijd heeft geen enkele kras het geschonden. Hoeveel keer per dag kijk ik op, keek een voormoeder op naar de zwarte wijzers daarboven…

Wellicht dient het zich aan zonder inhoud, vandaag of morgen, op een andere wijze wellicht, vroeg of laat, bij wijze van tijd tot tijd Wellicht is er niets, ook daarna niet, wat blijft is een huid van marsepein, een leeg harnas, misschien iets van liefde, een herinnering zo je wilt Wellicht is er een vooraf, wat het ook is, waar…

wie belt er op dit late uur de oorlog is hier al vandaan morgen woont niemand meer voorbij het laatste huis later zijn de ramen toegedekt op een zeker moment valt toekomst steeds verder in de straat, nu zonder mij ooit, achter de tijd in een open veld…