Herinnering

In het verzorgingstehuis
van mijn vader
zag zij mij staan.
Ze zei mijn naam.
Verbaasd keek ik haar aan:
zo blij was zij dat bijna
ze me zoende,
maar ik zag niets
dat ik herkende.
Ze liet me raden,
maar niets dat me te binnenschoot.
Ze noemde namen…….
vaag, pas bij de naam Thaborschool
begon mij wat te dagen.

Sindsdien zit ik me af te vragen
waarom ik niet de gezichten
van mijn klasgenoten zag,
maar alleen
die verre hemel uit dat raam
die altijd was zo zomers blauw,
en de meeuwen wit.
Ze losten elkaar af
op de vlaggestok.

tijd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 222