Alle inzendingen over geluiden

Er is een droom, adiafaan: Ik ben nog klein, een kind en ik sta voor het raam - over de vensterbank geleund, hoor ik een smal geluid. Spreekt iemand in de diepte daar iets uit? Mijn vader, hij staat hele- maal beneden en hij wenkt zonder een woord. Ik weet: Ik ben bedrogen, hij is dood, er is geen stem.…

wordt een dag nog steeds herboren als ik in jouw tranen de nacht verlies hoor ik een lied in verdwenen geluiden waar de nachtegaal stil jouw stem niet meer hoort vraag ik mijzelf wanneer het ontwaken de vreugde hervind naar morgen toe zoek ik nog steeds de juiste woorden die een afscheidskus vergezellen moet…

De wereld draait maar door Spint om mijn lichaam heen Geluiden suizen in mijn oor Wolken spatten uiteen De wereld draait maar door Laat het tollen in mijn hoofd De wereld gaat er voor Zelfs als levens worden weggeroofd De wereld draait maar door Ik doe niet mee aan die aanstellerij Heb er geen woorden voor Het leven gaat veel te snel…

Het satijn van jouw warme huid wil gestreeld worden door zachte toppen van vingers met voelbaar geluid De onneembare muren geslecht met één intieme zoen die jouw trillende hand knoopjes open laat doen Ik huiver in extase Een tedere tongzoen Zo zuiver deze fase Laten we het samen doen…

en altijd zal de nacht alle zijden omringen van het open raam ik fluister enkel een waaiende ruimte dieper dan geluid mijn handen zijn immers te klein om je toe te dekken vergeef me het onmogelijke ik ben niet groot genoeg ik had zo graag naast je willen liggen nachtenlang dagenlang en willen waken vergeef me mijn…

vanavond zal ik het afscheid niet schrijven want alles wat jouw adem heeft huilt overal met me mee ik snijd het slapen uit mijn armen, donker en doorheen de nacht houd je vast, tot dicht bij mij elk geluid laat vlinders liggen, wit en stil van schaduw sta op, mijn lief en kijk naar de maan ik heb je licht zo lief…

mijn kamer kruipt norsig het sprookjesbos uit vier stoelen leunen weer zonder geluid en de tafel slaapt suffig haar berenslaap uit in lapjes en slabjes snoezelt babygeur na je stemmetje kirt in mijn hoofd dadaa dadaa…

in de verte, waar het trilt een langzaam wezen geen haast, geen spoed maar moed om te durven kijken naar het geluid van de stilte die zich hier verborgen houdt aan mensenregels door de tijd zelf opgesteld het is koud, ondanks de hitte van een machine in overdrive give me five en laat ons gaan naar het einde aan alles een ontmoeting met…

Laat me nog even naast je zitten op het bankje voor ons huis luisterend naar de geluiden van een naderende nacht hoor je hoe de uil ons roept zoals hij elke avond doet? hoe vaak hebben we gezegd zo elke dag te willen sluiten tot we beiden buigen voor de tijd hoor je hoe de uil ons groet?…

Achter glas verscholen, het zeurende geluid. Het raam staat niet open, maar maakt in dit geval niets uit. Ramen zijn geen hinder, en muren even min. Ik zit achter mijn boeken, maar heb nu echt geen zin. Ik kom niet verder dan regel 1, en denk ook niet dat ik het halen ga. Door dat ontzettende rotgeluid van die vreselijke WVK.…

nabijheid en ik glimlach het beeld zo broos in je gelaat of in dagenverte wanneer, zo licht, ik naar buiten kijken mag heel even zonder geluid vond de tijd de zee in jou en herkende ik het huilen om al het beminnen wanneer is liefde eindeloos, vroeg je, aan het eind van de dag ik wist het antwoord en stierf opnieuw…

De hemel is met muizenhuid bespannen en insecten zitten met lood gevuld op straat als het geluid van brekend glas verbaast. Men ziet een hand die fles na fles de hand is van een prototypische bedelares! Ze ademt in en uit en dan vallen er woorden (het, is, roestig) naast de glasbak uit haar mond. Muizenhuid.…

ga maar fluistert mijn innerlijke stem had je niet meer moeten roepen je bent door de verstreken tijd gekropen aldoor een mengeling ademend van afstoten en hopen mijn handen raken nog even aan jouw huid de ziel ervaart met tegenzin een afwezig geluid ga maar zwijgen mijn lippen * ik heb niet geleerd een…

Ik heb gewacht tot het geluid jouw hartslag overtrof gekeken door de kruinen naar de wolken Ik vond het zachte van je boezem terug in de contouren van het mos waar ik je heb genomen in de horizont van het groen Minnen was de deugd die onze zielen deed spreken in de gang die deurloos leek te zijn maar die aan het eind de trede was…

Zoals die pad, verstopt tussen de lelies: op- gesprongen, pissend, op het geluid van je schaar. Een kleine, grauwe. Stil tegen de grond en stiller tegen de muur daarna, gevlucht voor je hand of daarvan de schaduw.…

de echte stilte is nog vol geluid als ik de ogen sluit hoor ik mijn gedachten in een trage stroom van bloed onder mijn huid in variaties rood verhalen zij wijdlopig in meanderen en geladen met emoties over licht en leven schaduwen en dood onophoudelijk trekt de carrousel van beelden en gebeurtenissen aan mijn geest voorbij de…

Kijkend naar links en rechts maar geen enkel geluid. Helemaal alleen beseft ze voor de laatste keer die avond. Langzaam laat ze zich vallen en eindigt op de grond.…

Het is een levensecht geluid, dat ik herken. Dan is het net of je heel even heel dicht weer bij me bent. Dan voel ik weer jouw warmte en ruik ik weer jouw geur. Maar gaan mijn ogen open ... dan staat de realiteit weer voor de deur.…

Onder de bomen die het plein omzomen valt de sneeuw nog onverwachts op de wandelaars teruggekomen van een lange reis door de nacht Misschien zijn zij engelen trillingen van geluid en licht kijken zij naar wat een mens is hoe of zij het heeft volbracht Bij een brug zoekt een Heilssoldate naar wie beschutting nodig heeft waarschuwt voor…

Ik overweeg de stilte, dat is dat ik alleen wil horen, met al wat daar binnen is, zonder geluid wordt geboren daarin is het bijzonder dat het maar niet donker wordt, waar de nacht in moest vallen, en het zwart wordt opgeschort had ik stille intimiteit verwacht in een summum van getallen, verglijden nu de magere vieren opgevuld tot zessen…

In een bos met naaldbomengeur gevuld verlies ik al mijn spanning en ongeduld Een kabbelend beekje met koel helder water legt mijn zorgen opzij voor een weekje later Geen stadse herrie of verbouwende buur maar de simpele geluiden van moeder natuur even leven als in een utopische droom door een weekje vakantie op de Veluwezoom…

Dagen beginnen in schemer zachte bries van lentegeur in verfrissende koelte met gedempte geluiden zang van vogels, ruisende waterval door zonlicht beschenen al pracht, tot de avond vallen zal.…

toen de dag ontwaakte, in wat kleine mussenkelen luid en duidelijk verkondigde, dat opstaan ook een optie was vergat ik, dat mijn benen zelf niet gingen als mijn stuur zo anders dacht na de sluiers van de nacht was ochtend slechts één stapje verder maar ik bleef en luisterde hoe bulderend geluid beschreef dat wind ook zwaar de bas…

Letters schrijven op je rug, met mijn vingers op je huid, ik wil je zoenen, niet te vlug, nachtenlang zonder geluid. Als je slaapt wil ik je strelen, je ademhaling horen, raken, met je vingers wil ik spelen, steeds proeven hoe je lippen smaken.…

En vanuit verre oorden wordt geen geluid gehoord dat is veel te ver voor begripvolle woorden.…

Geur prikt in mijn ogen Geluid drijft op de wind De kleuren zijn onzichtbaar Ik voel me een klein kind Zwart- witte levensstijl Eentonig in de nacht Ik proef de herfst op mijn tong Ik had hem niet zo vroeg verwacht Een blad valt op mijn haren Gevangen in een droom Maar als ik morgen wakker word Is alles weer gewoon…

het was stil in het lawaai van afwezige ogen geluiden van hun ziel beroerden ons aller hart toch brak het ijs toen na klanken van gedeelde smart ‘t licht zich af kon stemmen op het heden ieder werd op zijn unieke wijze verder vrijelijk in eigentijdse cadans medegezogen opdat zo weer de toekomst kon worden beleden…

het waren niet alleen je hand en ogen die me wenkten ook die wolk kastanje gebruind haar dat ongeordend krulde in de late avondzon van een eindeloos lange zomerdag je lach had nog dat zinderende van de middaghitte in een trillend zwoel geluid jij pakte volledig uit na jouw weergaloze presentatie koesterde ik vol liefde je warmrode…

ik streel je rimpels tot ontspanning vlak scherpe plooien af strijk het karakteristieke zachter geef ruimte aan je lach de stilte is verbroken je ogen zijn al in gesprek je stem bezingt met warm geluid de eigen plek jouw geluk komt onderhuids tot leven groeit weer naar buiten uit…

met koude vingers kneep kille mist het leven uit de dag wolkte langzaam omsluitend hield met valse intimiteit de herkenbaarheid buiten alleen op een eiland zonder zicht en geluid kroop beklemming van binnenuit eindelijk in opluchting thuis de angst is voorbij en geeft in dwalen de wildste verhalen…