Alle inzendingen over emoties

Ze kocht een nieuwe winterjas en laarzen en een mooie das en even leek het of de pijn er met het geld vandoor was…

wat dan als alle sneeuw gesmolten is er geen verbergen meer is onder het schuim van magnolia’s mijn winter enkel nog nageurt als een opgeloste vlucht…

’s Nachts staat er iemand anders uit haar op die overdag steeds sluimert onder haar gedachten. Wanneer zij inslaapt, slaat hij traag de ogen op en laadt zich met een spinsel van verborgen krachten. Hij danst en krijst en roept formules door het open raam, hij kent geheime spreuken uit een zinderend verleden. Hij schreeuwt druïdenwoorden naar…

Je mag wel woedend worden maar toch liefst niet teveel. Er zijn zo van die dagen dat je iedereen wel kan omhelzen maar op andere momenten is iedere vraag je een kruis. Is zo dit leven opgebouwd dat je constant moet zoeken? Je vindt het niet, je kent geen rust en vrede is er helemaal niet bij, maar juist dàn moet je blijven, niet lopen gaan…

door stille straten dool ik rond jagend achter een blind verlangen op zoek naar wat ik nimmer vond in mijn prille kindergezangen: dansen naar morgen lachen naar vogels slechts hemelse zorgen ik hoefde alleen maar mooie dromen te vangen deuren ga ik voorbij tel ze allen één voor één daarachter zie ik gezichten rondom een tafel gezeten…

zo breekbaar als je schoonheid was zo teer het ogenblik het is niet de tijd van rozen tracht ik in je ogen zonder woorden wat mededogen een beetje troost te strooien al was het maar een vleugje hoop.…

een groene gloed grijpt om zich heen zonlicht schenkt een nieuw tapijt takken, schuchter gras en drassig veen hebben de geboorte opnieuw te leen ook mij raakt het voorjaar de huid telkens denk ik vooraf schenkt de natuur mij opnieuw haar bruid als de winter voortgaat in koude draf vandaag slingeren mijn wegen langs omploegde, gestreepte…

Bovenaan de dijk zit het leven rustig wachtend op wat komen gaat de groene bank geeft geen krimp biedt plaats aan herinneringen maar wijkt niet meer voor gewicht over zijn schouder kijk ik mee en door jarenogen ziet alles er schielijk heel anders uit rimpels tekenen hoofdstuk na hoofdstuk mijn hoofd stuk was ik adem ik zou schreeuwen…

het regende toen ik afdaalde langs het pad met wilde bramen het was al lang geleden dat wij hier kwamen heb het lang gemeden ik was hetzelf die deze weg als het ware vergat ik ruik nog de zomer van toen de zoemende muggen en de stilte tussen ons beiden je vertelde met sprankelende blikken over jouw onzichtbare dromen ik dwaalde…

Ik luisterde zogenaamd aandachtig maar je woorden gingen aan mij voorbij ik zag alleen je mond bewegen, maar hoorde geen woord van wat je zei. Ik was met mijn gedachten ergens anders waar, dat weet ik echt niet meer het zal wel niks bijzonders zijn geweest maar terug komen doet het wel een keer. 'k Ben zo vaak met mijn gedachten elders…

Het zit zo diep van binnen Kan er niet omheen Elk klein dingetje Gaat door merg en been Bij elk stukje spanning Knapt het in mijn hoofd Pijn die blijft kwellen Totdat het is verdoofd Door te bellen Door te roken Door niet op te staan Door gewoon heel lekker te koken Door de tijd te laten gaan En de dag nacht te zien worden De zon de…

Eerder dan eer ouder dan oer is mijn verlangen naar mij je bent mij zo na zo verder dan ver mijn andere ik mijn zoektocht naar haar stil blijf ik wachten op het signaal ooit zal het komen als begin van `t verhaal…

Rustig willen zijn als onrust je meeneemt naar bergen emotie naar heuvels verlangen. Rustig willen zijn onverschillig voor lof of blaam, voor succes of mislukking. Rustig maar niet onbewogen, geraakt door de ander, bewoond door liefde, uitgedaagd tot vertrouwen.…

zoals een schilder in kleurige beelden woont met licht en donker zijn eigen wereld schept zo voel ik me thuis in kleine, sobere zinnen dompel mijn pen in weemoed en verwondering…

Toon Hermans hangt hier aan de muur: natuurlijk niet hijzelf, maar in papier en hoe hij lacht: de dagen gaan nu niet meer echt voor hem voorbij! Maar wat beklaag ik mij want ik kijk treurig, ernstig en ik til heel zwaar aan zoveel dingen. Hoe leer ik van dit leven toch een lied te zingen? Hoe kan ik ooit de zorgen laten wat ze zijn? Maar…

haar sierende kleur was beurs in tinten blauw tot paars niet haar voorkeur voor omslag zij prefereerde gebroken wit de inhoud boeide hem meer dan haar lief was in zijn aandacht gevangen verstilden haar zinnen zorgvuldig werd ze gespeld terwijl zij verlangde naar de epiloog zodat ze eindelijk kon vervagen tussen nog onbeschreven vellen…

Het is zo vreemd dat juist datgene waarvan ik zoveel had verwacht mij zelden maar voldoening bracht alsof verwachten en verlangen te sterk geweest zijn te gespannen 't is altijd minder dan ik dacht heb ik dan steeds te veel verwacht? Nooit kan ik het volmaakte raken, en nooit de droom ten einde maken....…

Stil staat de magnolia te wachten tot er wat zonnestralen trachten door de wolken heen te breken en kleur en licht doen bloeien. Stil staat de magnolia te dromen tot er wat lieve mensen komen, die door hun glimlach lente worden en vrede en hoop doen bloeien.…

Vier handen zag ik ja vier geen twee geen twee paar nee gewoon vier handen zij lieten zich ongezien zien ik keek naar links en zag je op mijn schouder zitten, elke lijn elke rimpel zelfs de sterretjes in jouw ooit zo levendige ogen kon ik heel gewoon tellen zacht fluisterde ik hoi, alleen maar hoi horen kon jij me niet…

Zacht stop ik vertrouwen in toegedekt door een winterdeken gekleurd en wel onder de warme wol verstrengeld, opgewonden maar tegelijkertijd geknot wachten twee breinaalden geduldig tot de eerste steek valt en het ophalen kan beginnen ik sla mijn sjaal nogmaals rond mijn ranke hals om elke kou buiten te sluiten en vraag me af wanneer…

licht danste op het plafond ik proefde het gouden schijnsel dat mijn gezicht bewoog zacht als de muzieknoten die dwarrelend als een ragfijne sluier mijn huid beroerden, zich schikten naar de contouren van mijn lichaam tot ik de kleuren hoorde van jouw onverwachte komst je voetstappen, grijs en koud doorkliefden mijn ruimte ik probeerde…

's Zomers sta ik soms onder dat open raam In februari, maan en sterren schaatsen langzaam Door de bocht van de rivier, het blauwe ijs In brand weerkaatst de kus, het huis, de winterreis Van twee wier levens aan elkaar zijn vastgevroren. Het is ondraaglijk heet. Ik hoor ze beiden boven Strelen, hijgen, namen krijgen, zwellen groot En vochtig…

In mij zie ik wilde baren, diepe meren, felle stralen. In mij knippen gouden scharen, vertellen kleermakers elkaar verhalen. Over hoge bergen en ook dalen, prinsessen, draken en gevaren. Ze werken met goedkope kralen, opzetstukken en halve garen. Met gedeelde mantels en gestopte sokken, allegaart men mijn kledij. Ik probeer geen reactie…

Als we samen onze gedeelde cellen vernietigen, Als het ware een gedeelde vijand, Komt het dan goed? Ben jij dan terug jij en wij terug jij? wij, die niets delen behalve wat we 'liefde' noemen.…

Voor jou was er na schooltijd geen thee met een koekje erbij of een moeder die vroeg hoe het ging jouw leven was anders dan dat van mij. Jouw moeder las geen verhaaltjes voor of speelde een spelletje met jou ze was vaak weer de hort op en voelde zich een vrije vrouw. Voor jou was er na schooltijd nooit eens een luisterend oor ik daarentegen…

Onder mijn huid kroop jij niet zacht en teder maar woest en wild nachten scheurden lieten dagen rauw naar adem happen de lucht licht bezwangerd verdonkeremaande het eerste voorjaarszonnetje…

aan schotsen van wangen hangen pegels bevroren verlangen gegijzeld uit grijs loden ogen zichtbaar bedrogen ontdooien verboden…

starend naar vluchtige wolken net als toen zie ik mijn oude luchtkastelen weer te voorschijn komen nog altijd met dezelfde ogen in het gras waar ik ooit lag nog even zo zacht en groen .…

Ik zaag zonder zorgen, zweet in de zon. Bel vast naar morgen, vraag hoe het begon. Ik sla zonder slapen, het einde in zicht. Hout is mijn wapen, touw mijn gedicht. Ik leun achterover, bewonder mijn werk. Het helt wat over, hangt naar de kerk. Ik ben het licht, niks kan me raken. Heb niemand nodig om me los te maken…

Moest jou zeggen hoe ik verloren had de strijd. Maar in een gang vol koffers met gestold verdriet trok je even aan mijn broekspijp voordat ik je voorgoed verliet, nog even als altijd. O, in het weekend als het van je moeder mag kunnen we elkaar nog zien ook doordeweeks en anders steeds misschien.…