Alle inzendingen over Drempel

.' Samen trekken ze de gevoelloze toeschouwer over de drempel van hun blikveld de dove hoort de stomme spreekt van een wonder.…

Knokkeltenen die drempels zoeken en vallen over horizon; zij zijn als paarden die aan dode mensen trekken, bizar. Nog voor zij volledig de andere kant op kijkt, voel ik me al verlaten, verloren als manke in een lopersland. Mijn handen uren uitgestrekt, maar uiteindelijk op mijn rug geslagen.…

[fragment] Een stilstaande auto een lamp een doosje lucifers dat op tafel ligt een klok die stilstaat een standbeeld een schilderij een kleur een vliegtuig dat buiten gehoorsafstand is een speld een rebus een postzegel een oog een chocolaatje een weiland een drempel een getekend poppetje een vingerafdruk een plafond ----------…

verras me eens decolleteer je ronde vormen laat ze maar zien en heb lak aan opgedrongen normen bruin tepels in hun zonnehof en laat het zachte wit verkleuren in steun en separatie opgesloten kunnen zij alleen nog functioneel hun melk en honing geuren maar in ons paradijs zijn drempels overbodig is jouw passie zichtbaar nodig…

Meestal liggen zijn handen vastgespijkerd aan de drempel waar hij thuis is trekt en scheurt het soms voor kort dan denkt hij aan afgeleide zaken hoe de bliksem langzaam insloeg er ramen dicht vriezen als helemaal de natuur om verlies niet treurt slaap kan het vallen verzinnen als troost of het dagelijkse breuklijnen markeren de grens…

Meestal liggen zijn handen vastgespijkerd aan de drempel waar hij thuis is trekt en scheurt het soms voor kort dan denkt hij aan afgeleide zaken hoe de bliksem langzaam insloeg er ramen dicht vriezen als helemaal de natuur om verlies niet treurt slaap kan het vallen verzinnen als troost of het dagelijkse breuklijnen markeren de grens…

er was altijd die glazen wand de andere kant van leven je kon het voelen bruisen zag de intense emoties huizen maar het beleven werd niet meegegeven zij spiegelden naar jou hun zakelijke kou er was geen drempel om te overschrijden hen mijden is realiteit geweest generaties zijn gegaan het glas is nu verdwenen er is een naast…

moet de onderste steen echt boven komen om het fundament stevig te laten zijn is het de hemel en aarde bewegen wel waard voor die pijn ik graaf niet zo diep maar laat gods water niet zomaar over de akkers lopen kom laten we samen over die drempel stappen en zonder omzien nog gouden jaren pakken…

je draalde draaide op één voet en klopte op de deur die als in uitnodiging half open stond verwondering in je ogen een bijna niet geloven de bravoure van een impuls die drempels overschreed toen je naar me keek weg waren gedachten over grendels en sloten in een ongewenst entree ik nam je uitgestoken hand jij ging stralend mee…

Antennedraden tegen het plafond dood als een pier de kristalontvanger ijsbloemen op het zolderraam - ik tel de tijd afkomstig van de toren en moeder maar soebatten op de drempel om een groet voor de nacht. Ik sla mijn ogen niet op ik sla met stomheid.…

I heerlijke geurtjes zweven over de drempel voor de rollator bij de oude rijn zwem je in een warm kuurbad de kou voorbij - alle gekken gaan naakt zwemmen in de singel het is hoog zomer je wordt wakker belast met wat je draagt een lieve glimlach lage winterzon op zoek naar saharageel boven onze stad…

Aan deur of raam dorpel of drempel Onder ons zijn halve woorden genoeg Je hoeft slechts met een oog te wenken knipperen zou zelfs volstaan Het antwoord waarom ik nog niet vroeg Daarom... wil ik je deze roos schenken.…

mijn gedicht bouw ik vol met gevlagde woorden volubel scheren ze over het papier herkauwend een mondvol lichtzinnige woorden in purperen lichtgroen knipoogjes werpend en kleverig grijnzend verheffend in de geneugten van de literaire wereld toffe liefkozende zinnen op de drempel van het onbekende in al mijn nietigheid en zwart-wit…

Schaduwen tussen bomen fluisteren hun woorden in akkoorden van zachte bries groeien in mosstille geluiden door zonlicht gestrekt tot drempels over zanderige paden. Sluipend door en over elkaar geven elkander geen ruimte vormen zacht licht van de dag om tot nevelige schemer tussen verduisterend eikenhout tot nacht elk zicht ontneemt.…

schaduw zijden voel het lijden dat geen licht meer kan verdragen stop de pijnen die om meer verdoving vragen breng rust en stilte terug dan ontvlamt de geest zij weet het lichaam is al veel te lang geweest wil naar het warme licht vliegt in paradijselijk bereiken uit de tunnel zonder zicht schaduw heb ik meegenomen maar op de drempel…

Maar blij, dat ben ik er wel mee, al moet 'k zeggen de drempel genomen te hebben, ben ik nog niet eerder zo nat geweest, als de afgelopen week!…

achter de drempel wachten een ontstoken blaas en aambeien - een prille lente tussen het verdroogde riet zwemt de zwarte alg misschien elektrisch maar jij wilde toch fietsen tot je jas wegvliegt ik lig op wacht in bed in verkrampte houding mijn hand voor het licht duiven en kraaien stijgen loodrecht de hemel in in de smalle steeg…

ik hoorde je stem vaag de woorden een wenk om mee te gaan was de drempel al voorbij gaf jou mijn vrijheid in je onvoorwaardelijk volgen jij ontsloot de wereld in een nieuw beleven enkel door jezelf te geven geen terughoudendheid met harde en zachte zijden zonder obstakels te vermijden mocht voluit genieten en dwalen in je lach…

Het oude hoofd, de draden losser spoken van vroeger scherper in beeld De benauwde tuin, onwetend struikgewas Als getuigen van een bevroren tijd de hoge drempel, een blok van hout met ogen die het niet zien de namen allemaal verhaspeld bordjes van zinloos verlangen vlakbij is de eeuwige muziek tien meter verder is de wereld vrij…

Naast huizen Van gebakken steen, Naast hofjes Met drempels En hinderpalen Steek ik dit Ene brugje over En kom langs Opspringende Fonteinen die Het leven, mijn Leven en dat van Jou bezingen, Terecht in een Onvermoede hof Van Eden - wuivend Riet, kwinkelerende Vogels van allerlei Soort en pluimage Die de vrijheid…

Deuren wil ik openen poorten wil ik ontsluiten Sleutels in het slot steken van buiten naar binnen Als woorden in zinnen die zich neerleggen of juist opstaan Wind en regen willen me achtervolgen tot aan de drempel Warempel..... het is de vraag of zon nog schijnsel heeft In voorraad? in kindermaat?…

De grap uit wanhoop valt in stilte warmte woekert om mij heen verliest van zeer angstige kilte verdrinkt in softwarematig steen Want hardware is het niet, mijn hart in zijn poging tot beton raakt niet alleen z'n baas verward maar ook zij die het won Zo groot kan het verlangen zijn dat drempels muren lijken met aan beide zijden pijn die…

Het Angelus klept in de verte in tonen zilverhel, Grootmoeder knielt op de drempel, de kinderen staken hun spel.…

Dan treedt op zijn drempel Een bloot beeld: onder ’t witte bedgordijn Glijden er blikken en een woordentrein. Dat’s om te wenen, want de mijmering Over een ding, is teerder dan het ding.…

Hoor de echo van mijn Hart Vingervlug jouw naam Schreeuwend de daad Naar de Drempel van ontzag 'k Hoor de naklank in jouw Ziel Ratelend mijn naam Juichend van Ware en Echt diep zittende Passie voor een lieve Vrouw Gehurkt aan d'vodka Genietend Kathedraal Zij en 't Rode Plein Moskou (1996, 1997 & 2001)…

Dan treedt op zijn drempel Een bloot beeld: onder ’t witte bedgordijn Glijden er blikken en een woordentrein. Dat’s om te wenen, want de mijmering Over een ding, is teerder dan het ding.…

Dan treedt op zijn drempel Een bloot beeld: onder 't witte bedgordijn Glijden er blikken en een woordentrein. Dat's om te wenen, want de mijmering Over een ding, is teerder dan het ding.…

je loopt met vleugels en je lacht de wereld is je vlinder die vliegt in al zijn kleurenpracht je voeten zijn wel zwaarder dan je dacht je zet ze niet verkeerd maar recht vooruit toch voelt het stroever het dansen is eruit soms ga je onderuit over de drempels van vroeger ik reik je de hand laat je weer vliegen ontplooi je maar, er…

Schuin valt de zon langs de schaduw van de uitbouw op de drempel van het huis op de vrouw in de deur Wat heeft haar gelokt naar deze voorpost van het oude?…

Daarachter licht het kerkhof Je ziet er niets Ook is er niets te merken Behalve een paar scheefgezakte zerken Als drempel voor de eeuwigheid. Een mollenvanger lacht naar mij In de nabijgelegen wei en zet zijn klem. Hij kijkt, lijkt het, dwars door mij heen Zijn stem gaat mij door merg en been Pas dan herken ik hem.…