Alle inzendingen over GLANZEN

Laagstaande zon bespeelt het kleurende lover die het laat glanzen met haar diffuse gouden licht Nog even, dan gaat ze onder en trekken grijze wolken het blauw van de hemel dicht haar stralen nog nagloeiend in roze en oranje tint Een schouwspel dat nooit verveelt als de dag zich met de nacht verbindt Zonsondergang het blijft bijzonder…

je waart rond en raakt me terwijl ik weet dat jij niet vliegen kan licht mijn woorden uit een donker perspectief en maakt ze transparant ze glanzen in je hand bekijkt realiteit met andere ogen wat gewoontjes was heeft nu een gouden kant ik heb die hand gepakt jou teruggevonden in mijn wereld jij waart niet rond je kussen voel…

Rode en witte vierkantjes glanzen vrolijk in rijen op de zwaaiende doek van het land aan de Maas dat trotse aanzien vol rechte lijnen en hoeken lijkt enigszins in strijd met de aard van dit gebied waar men ongaarne denkt aan straffe tucht ongedwongen uitkijkt naar wachtend avondrood of het volgende ochtendgloren.…

Voor wat me 't diepste raakt vind ik geen woorden; ik kan de rimpels van mijn ziel niet zien noch ook haar glanzen óp doen lichten door een lied; het stil verdriet dat me ook nu weer vergezelt wordt wel getemperd door een lieve najaarszon; maar hoe de vreugde ooit begon, ik heb er 't raden naar en schilderen kan ik niet, noch dansen doen…

je jasje is te knap kantwerk siert strogeel je bloesje je boezem wipt een beetje speels blauwgroen glanzen je ogen als fluweel ringen op je vingers twinkelen goudgeel je stem klinkt hel het puntje van je tong een rozenknopje als je lacht ik kom je stelen kenner gauwdief heel charmant mijn kleine diamant…

ik zou zo graag u overweldigen onder uw protest met luid lawaai zoeken naar uw glanzen dat straks mij zal omvatten kneden tot de grens van pijn uw handen leid ik naar mijn kruis dat ik zal dragen als een man uw zilte geuren zal ik ademen uw mond en tempel vullen tot u de adem mist om door te gaan dan leidt u mij naar binnen…

Haar ogen die mij aankijken waar veel in valt te lezen haar ogen vol met sterren die glanzen als de zon haar ogen vol vertrouwen het voelt toch super goed haar ogen vol hoop met altijd nieuwe kracht haar ogen vol vuur vol met pure walging haar ogen vol met woede waar het einde ligt…

Hij zoekt mij om den brode als ik wat ga eten en verrast mij van nabij met die grijze kap, wat vleugjes wit en veren die mahonie glanzen. sober met het vogeltje de communie…

een tijger ontploft in mijn hoofd klauwen grauwen in het denken katrollen worden aangetrokken hersenspinsels rafelen uiteen wilde spinazie wordt geserveerd met dwarsgebakken frietknispers het vuur brandt eeuwenlang in het zwartgeblakerd fornuis knekels en schedels glanzen op het vierkante aanrechtkastje de tijd verpulvert mensenlevens…

de zon schijnt in kristal breekt in duizend kleuren je ogen lichten op een twinkeling glijdt over je gezicht lippen glanzen en je lach straalt warmte woorden gaan in lentevlucht cirkelen naar mij terug bloemen geuren wiegen in de sprankelende voorjaarslucht kom maar zonnefee neem in je verschijnen de voorboden van zomer…

de lach heeft jou nooit verlaten vaak schieten tijdens het praten de tonen omhoog beginnen je ogen te glanzen en dansen je wangen iets ingehouden na een licht proestend betoog jouw lach is als het golven van de dag in kleine rimpelingen zie je lieflijke loopjes beginnen die zich krullend vergroten om later in rust te…

Mijn lichaam vol verlangen, liefkozend glanzend in de zon, Verschijning van de waarheid, vlees en botten, mijn lichaam, De waarheid van botten, oorspronkelijk verborgen, achter katoen, linnen of satijn Nee, dat naakte glanzen, dat is fijn Waarom zo haten naar de kleuren?…

Het zachte schijnsel van de haard bloost de wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in haar schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor mij als…

Zou kunnen dat alles trilling is licht, lucht, water en land teruggebracht tot atomen wij kijken naar het land op deze morgen in de Cévennes zeggen niet hoe de wind met de wolken speelt zich verbaast we frituren de zoete uien in kikkererwtenmeel voeren elkaar goudgeel verwonderen ons over het glanzen de dingen zijn niet wat ze lijken…

in de kringloop op het water ijverde mijn tijd in langgerekt spiralen draaien licht verwaaid met niet veel meer dan kleine blaadjes, op de spiegel van een kind nu zijn oogjes glanzen, door de lichtval van vandaag geeft hij zijn jonge hart aan ganzen in de roze bovenlaag van roepend langs de hemel vegen och… slechts daar laat ik…

adembenemend als je bent verstommen wij bij jouw oevers een overdaad aan dubbele glazen glanzen het water rafelig uiteen, zo stroomt de aloude Maas licht beneveld en gestaag verder, ons voorbij met weemoed naar het havenleven dat verdween.…

je ogen waren vroeger parels ze glanzen nog niet meer voor mij ze draaien weg als ik je aankijk het is voorbij maar ik weet niet wat je hand vertrouwde als geen ander mijne je stem was thuis een warme plek ik luister naar je hoor je nog maar ik weet niet wat we aten dronken sliepen samen maakten van ons…

Over de stenen van de bergbeek loopt Hiawatha met Morgendauw Ze passen op niet uit te glijden In hun blote voeten bijt de kou Hiawatha heeft twee staarten en een rechte veer Hij is parmantig en veel slimmer dan de sterke beer Morgendauw haar ogen als amandelen glanzen donker en groot Haar gladde haar gaaf als een hazelnoot beweegt niet…

glinsterende dauwdruppels als edelstenen door het weefsel van de nacht de maan werpt zilverstrepen op een zwevende spinragdraad verstrekkende spiralen glanzen zijdezacht een lichtstraal raakt de nevellinten tekent dansende kleuren beschijnt zijn zwart gelaat woorden in eeuwigheid van stil herinneren hij kan in gedachten de wereldtop…

Het zachte schijnsel van de haard bloost haar wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in d’r schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren haar ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor…

de schrijver staat aan het roer van zijn boek smeed woorden in een hevige hunkering van storm regels glanzen over de reling letters swingen op het dek het scheepsjournaal in mooie woorden het boek, het boegbeeld van het schip met luchtige verzen in de zon waarin zinnen kraken in zeekoorts adjectieven bungelend overboord…

toestel aan borst geklemd uit invalshoek van camera en haar ooghoogte legt zij talentvol de natuur bloot vanuit bewogen inspiratie etst zij het landschap in een totaalshot door fluitende wind pakt zij haar kansen in een onweerstaanbaar spel laat ze het licht glanzen als een engel in het struweel het bos bespeelt haar in juichende…

de stilte spreekt in de verwrongen armen van het ven; ik verzet mij niet het is een soort afscheid, een knetteren zonder geluid dat vuisten schept uit het water ik wil luisteren en laat de oever over zichzelf buigen herhaal mijn en jouw naam tot maanverloren vlecht en wacht, wegrimpelend, op een vonk waardoor zintuigen weer gaan glanzen…

zilver wilgenkatjes toeven wit en glanzen met donzig dansen uit bruine jasjes aan de kant van het roestrood waterlopen land langs de velden waar woorden over mij vertelden en diep frazelen waar mijn stemming ingetogen roert waar grote paardenhoofden gebogen grazen van gele resten tussen lentegroen waar ik…

Liefste nog levend gaatje zelfs als Het licht de kamer ontvlucht En lamp die het gooien Dat men mij in de mond wekt Blijft doorstaan Bloempje in mijn weide Dat zelfs als een dode zon De vruchtbaarheid ontrooft Die liefde blijft bloeien Luisterend, oor in een bloem Dat ik zelfs wat onder de tong Ligt te sterven of te glanzen Geheel…

streel zachte krullen speels warme handen doen twee olijke kijkers stralend glanzen liefde geeft blozende wangen zelfs na twaalf en een half jaar doet hartstocht nog immer branden zij is de bruid hij is de gom twee kleine meisjes volgen dansend 18-12-’97 18-06-2010…

Voor mijn dochter Zo verlaat nog En zo gewenst gekomen Sta jij daar In het volle Ochtendlicht te glanzen met Vlinders die jou omringen - Vlinder met de kleur Van vrijheid om je heen Die na pijn en verdriet Zo veel vreugde bracht En vrede voor iedereen In liefde opgedragen aan onze dochter Oetske Alke Frederiek, Casa…

het broeit de ogen glanzen weer mensen pikken het niet meer zij willen vogels horen fluiten zonder stress naar buiten het economisch groeien kan hen niet meer boeien geen jacht op geld en macht breken met afhankelijkheid van kapitaal en speculaties een eigen koers zonder hun malversaties de maatschappij zal in zijn voegen kraken…

ik heb witte eieren geraapt ze glansden in het gras, dat dronken van een lauwe dauw nog lichtgebogen was in ochtendkriekend grauw en blauw lag er de morgenstond heel stil voor alles uit te glanzen, wilde ganzen vlogen hoog en ver, ze gingen herwaarts naar die ene ster die hoog en waardevol door niets meer dan een rijk gewelf, oogverdovend…

je zag kans om cirkels te doorbreken die je boeiden maar je vrijheid snoeiden je hebt het goud dat in de verte blonk met beide handen aangegrepen het schitterde als wijn op dronk je jeugd deed pijn en is verweven met afhankelijk zijn, bouwen zonder enig stuk vertrouwen je ogen glanzen weer dagen lijken uren je nieuwe baan heeft…