Alle inzendingen over Mieren

Van alle dieren de gelede, de potige, de insecten, de mieren - heb ik het liefst de vormeloze de weke - eencellig, oneindig, veelvormig. Eenvoud in hun liefde die wiskunde lijkt: delen door twee is gelijk aan voortplanten, is vermenigvuldigen. Zo wil ik ook wel wiskunde.…

levende ets de bladerloze berk in tegenlicht waar de sapstroom stopt en takken niet meer wringen het licht licht ook de fijnste twijgjes schitterend uit geen spoor meer van een mier op de natte berkenbast gaandeweg ontwaar ik om mij heen het lijnenspel meer doorzicht brengt wellicht de inbraak van de winter…

ze waren zeldzaam kort vermoed ik nu de zorgeloze zomers te plotseling verschenen ze als mieren vliegend uit hun nest verbazend snel en met een felle schittering is het mijn falende herinnering die mij doet denken dat een onbekommerd leven te maken heeft met achteloos het laat me maar niet los sinds ik las over moeiteloos en liefde…

Als een mier alleen loopt dan is dat beest verdwaald hij is dan op de weg terug en hoopt dat hij het haalt. Misschien loopt hij te huilen van heel intens verdriet hij wil zijn vrienden zoeken maar ach hij vind ze niet. Denk dan kleine jongen “zit jij zo in de nood.” zet dan niet je voet op hem trap hem dan niet dood.…

Onderaards krioelen, gericht op sjouwen van immense korrels zand, rotsblokken, mieren, bladluizen, honderdpoten. Dit is de tweeledigheid der schepping, op en om, vervolgens op en nogmaals om. Zandberg, zanddal, stoffelijkkheid migreert.…

wie maakt me wat riep de schijtluis bij de broodmasjien ik ben geen meelmijt laat staan een valkuil die zich laat malen in de vliegmasjien om fijn te dalen op de hudson rivier zeker ook geen mier al ga ik vaak schuil in een grote hoop en duik retevlug terug in het gat zeg mijn biotoop zo gauw ze me zien…

Criticasters ziften muggen, of neuken mieren. Critici die zichzelf kennen, ontmaskeren criticasters. Teksten blijven ze schrijven. Meningen blijven ze delen. Oordelen slikken ze in. Dichters ziften hun gedichten, liever zelf.…

langdurend oordeel over een verloren vriend - zijn klagende gedicht ik benijd je rust onder de maartse buien groeiend onrust weg met levenstucht ik hou wel van wat krenten in de rijstebrij perfecte pagina er loopt een witte mier over de bladzij vissen en vogels en wandelende takken komt allen -…

zie de bergtop tegen de lucht afsteken daar wil ik zijn in de stilte bij de blauwe lucht steeds verder steeds hoger van het geraas weg van oorlog het steile pad omhoog tussen scherpe rotsen door naar de vrede in de witte sneeuw waar het woeden ver beneden krioelend als woedende mieren achterbleef.…

Volle, grauwe wolken luchten wriemelende witte mieren. Ze feesten en vieren de vlokkendans der zuchten. Miljoenen piepschuimbrokken verliezen het Noorden en landen als klankloze woorden op een grenzeloos kussen van vlokken.…

weinig zo moeilijk als lezen in de tuin de vogels zingen kwetteren schetteren de vlinders fladderen de mieren kruipen her en der uit de voegen een slak heeft een wereldreis voor de boeg en wat er op de bladzijde stond die ik net omsloeg ben ik al weer vergeten de natuur heeft dit op zijn geweten ik leg het boek maar neer en ben de…

mystificatie en verheldering samen ooglid in hand een licht conflict en over het witte blad gaat de witte mier de ware jacob met een zucht van vermoeidheid heet geen Jacques bal van energie met scrotale compressie voor jonge vrouwen de koe in de kerststal laat zich de eerste tijd gewillig lijden…

sprekend van stilte ik heb daar beslist nog veel weet van het was doorgaans zo dat alleen de natuur aan stond vooral de mieren mij niet koud lieten als het regende waren er ramen van glas om door naar buiten te kijken naar de regen liefde was er volop iedereen zei dan ook dat ik vooral heel lief moest wezen aannemelijk zodat…

Verwarder dan de mieren, in dit bijzijn van de tuin, waarin begrepen: deze wildernis. Wat er aarzelt, water valt erover, stort en wordt van kracht.…

Het hout is hard de klink verroest mijn haar verward in mij kookt het woest De sleutel verdwenen ik kan duwen wat ik wil mijn ogen wenen in mij is het stil Krakende scharnieren en dubbele glazen ik zeg gedag tegen mieren niets kan me meer verbazen Een nieuw geschilderd kozijn walmen verse verfgeur alleen op een groot plein ik sta…

, om lammetjes, geitjes, mieren. .…

Verwarder dan de mieren, in dit bijzijn van de tuin, waarin begrepen: deze wildernis. Wat er aarzelt, water valt erover, stort en wordt van kracht. ------------------------------- uit: 'Niets dat zegt', 2002.…

deuren op slot ramen met gordijnen gesloten mensen als mieren in hopen wij mijden de ogen lopen gebogen zonder te zien alleen thuis lukt ontspannen misschien wonen naast buren zonder gezicht en zijn blij met geluidsisolatie door muren ik ga spelen met dromen in vergezichten een nieuwe wereld belichten maar zij willen niet komen…

marcherende mieren over een weerloos vogellijf begerige vliegen gonzen er omheen de laatste veertjes de ragfijne botjes de wind zij neemt alles met zich mee roerloos ligt een fragiele vogelschedel naast die van vis en ree einde van de angst voor boze mensenogen onwetend nu van ons gestaar in de glazen kast dag voorbije…

Spinnende poezen Op zonovergoten muren De eerste mieren onder mijn deur Ik weet ik ben wellicht te oud Maar in een zotte bui Koop ik een jeans met designerscheur Flanneer door stadsparken Met intense geuren Vind mezelf weer uit Op een laat terras Veracht de nacht Die straks Alles weer verdrijft In aanzwellende duisternis En ik, ik proef…

naar een flat in de verte, zie de wolken tussen toppen van een zelfgebouwde stad roze bergen imiteren op de kussens van hun tenen voor een lieflijk silhouetje in een paarse wollen vlag Ik draai naar de zon in mijn ogen, leg mijn schouders op de koepel van een grote glazen lach Diep daar beneden produceren / consumeren de geprogrammeerde mieren…

Een zonnige dag in mei vogels die vrolijk kwinkeleren geritsel van een bamboeplant mieren met kruimels jongleren. Even wordt de rust verstoord door het blaffen van een hond zit 'n lieveheersbeest op m'n hand er fladdert een vlinder rond.…

leen de woorden van de hemel schrijf de wolken met de wind wil weer heerlijk touwtje springen als een onbekommerd kind verf de bloemen op de heuvel tel de mieren in het gras lekker rollen naar beneden brullen kikkers in de plas zoemen bijen om de oren vliegen wilde eenden op worden vlinders weer geboren vrouwe lente loopt voorop…

Buddha zegt te verdragen Onguur weer, lauwe groente Tegenwind en de grote woeste Vlakte van gematigdheid Buddha zegt te bestaan Als een twijg in lente De mieren voelen lopen Buigen voor de vogel En vooral zon aanbiddend zitten De buddha zegt stil Nu maar Troostrijk zijn de waterdruppels De vingers roeren, ontroeren En duizend vogels…

e-bike spartamed gazelle dieren voerde hem langs panden aan de gracht hij waande zich een schrijver zonder macht batavus droogstoppel, met pak papieren op een vélocipède halve kracht een carrousel van namen deed hem zwieren batavus 'heeren'veen gazelle dieren als 'n negentiende-eeuwer die nu lacht om de koyaanisquatsi van de mieren…

In feite zijn er meer vragen dan antwoorden in feite zijn er meer doornen dan rozen in feite zijn er meer mieren dan hopen en in feite is er meer verbijstering dan geloof in feite heeft een aap meer haren dan tanden in feite heeft een mens meer vingers dan handen in feite zijn er meer spijkers dan hamers en in feite zijn er meer slachtoffers…

vandaag ben ik een paard nee eerder toch of morgen nog een mier nu ben ik een insect, amoebe tot ik vlinder wordt ik ben het gras nee morgen pas een boom die in de aarde groeit het water dat naar zee toevloeit ik ben een vis in de woestijn een vogel kan ik ook wel zijn een zwijn ik ben in storm en in wind ik ben een kind…

Lekker wandelen, fietsen of tuinieren en bestrijden van wespen, bijen en mieren. Maar het belangrijkste van dit gedicht, het is gelukkig weer langer licht.…

ze reiken en kijken vragend omhoog de wilde bloemen in mijn wei hun muziek die altijd gelijk loopt met de zon verstomt in het gras nadert langzaam een massaal gebrom chitine knispert in duizenden doorzichtige vleugels op poten zij vliegen op tot grote hoogte in hun paringsdrang meeuwen zeilen door de lucht met de mier als…

We zitten binnen, 't is prachtig weer, maar buiten is de héle lucht, zwart van vliegende mieren. Van die grote vieze beesten. Overal zitten ze op en in, maar natuurlijk komen de meesten, précies in mijn beker en op mijn lijf terecht.…