Alle inzendingen over Mijn enige wapen

Die intocht van de stoet van Sinterklaas, Waarin ik met de beste wil geen kwaad zie, Het leek een militaire operatie, Maar nauwelijks protest, laat staan geraas. Het lijkt warempel wel het Wilde Westen, Een Hollands feest met kogelvrije vesten.…

Wie wil nou sterven in een kogelregen Als Bonnie met haar zo geliefde Clyde, Die, nadat beiden werden neergemaaid De anonimiteit voorgoed ontstegen. Die zijn destijds én dodelijk geraakt Én juist daardoor onsterfelijk gemaakt.…

Ook kleine meisjes wanen zich soms groot. Het meisje-met-de-uzi van net negen -De poppenleeftijd nog niet eens ontstegen- Schoot per abuis haar schietlesleraar dood. Wie nog zo jong al veel om uzi ’s geeft…. Geheid dat zij een uzi-album heeft.…

Chapeau hoe in de Thalys naar het zuiden Gehandeld werd toen 'klik - klak' werd gehoord, Wat mij deed denken aan Kees Schilperoort En dus aan het herkennen van geluiden. Gelukkig was de 'kandidaat' een vent, Geen huisvrouw die kalasjnikovs herkent.…

Aanstaande verandering van Amsterdams wapen. De stad spreekt. I Vraagt iemand, waarom ik drie kruisen voere in 't schild? 'k Rep niet van 't koggeschip, dat ze eertijds placht te dragen, Noch breng de charters bij, die van Persijn gewagen. De aloudheid schuilt in mist, - 't waar' moeite en tijd verspild.…

zo'n puntenslijper op je eigen bureau u weet wel met slinger daar kon ik van dromen hoe mijn potloden scherp werden geslepen tot wapens bijna maar altijd onschuldig want ik doe er niets anders mee dan een versje schrijven in klad…

Menig diefje doet het om de aandacht Er gaat een apparaat naar je op zoek Je stal in menig winkel op de hoek Tot een biologisch wapen je tot staan bracht Je masker vol synthetisch DNA Een kwestie van 'ik steel dus ik besta'…

De wereld om je heen wordt elke dag weer groter wapen je tegen alles dat je ziet en bespaar je het eigen verdriet.…

De agent raakt eigen ordetekens kwijt Tattoo’s en piercings worden nu geweerd Want je moet wel kunnen zien wie demonstreert En wie de stoet in goede banen leidt Geen symbool meer dat de burger aan kan gapen Een politieman draagt immers al een wapen…

Er is geen zekerheid Niets is de enige zekerheid die eens komen zal Wanneer het Zijn er niet meer is…

Terwijl we ruim om Rotterdam heenreden Vanwege een vermeende handgranaat Werden we door de speakers bijgepraat: Prins Bernhard was zoëven overleden Terwijl vergeefs gezocht werd naar het wapen Was een der taaiste strijders ingeslapen…

Een wapen + agent + wat frustratie + jong. Een dodelijke combinatie.…

Werk.nl van UWV ligt plat Al is een pauze ambtenaren eigen De site lijkt niet meer aan het werk te krijgen Terwijl die club juist dat als kerntaak had Dat vraagt om inzet van hun eigen wapen: Met looninhouding wordt weer drive geschapen…

Sterk te blijven en te blijven stralen da's wat je op de been houdt als je weer eens loopt te balen Bij onrecht of bij een gebroken hart is lachen blijven de beste nieuwe start Weet dat positiviteit het sterkste wapen is in een strijd…

De trein stopt met een schok in open veld - Een terrorist stormt binnen met een wapen. Hij is er in geslaagd de trein te kapen En dreigt de passagiers met grof geweld. Tevreden knikt de hele spoorwagon. Joechei, denkt men, alweer een boekenbon.…

ik zei nog ik ben geen soldaat ik ben boer, kijk mijn handen zijn niet om een wapen vast te houden maar op een doodsveld waar de wind woei als op het kerkhof verdween ik in de kleigrond jaren later kwam een boer met zijn ploeg en verscheen er eindelijk lentelicht op mijn beenderen…

de dichter heeft als “wapen” enkel woorden waarmee hij haat - en “molens” ook - bestrijdt het woord (zijn slagveld) vindt hem steeds bereid in zelfs de landen waar ze hem vermoorden daar is zijn woordenstrijd een gruweltest waar slechts ons diep respect hem dan nog rest…

De rede zwijgt wanneer het wapen spreekt, al zegevierden wapens steeds maar tijdelijk. Waarom gaat het toch telkens weer verkeerd ? Na hoeveel doden wordt er iets geleerd ?…

Ga niet slapen met boze gedachten met de rug toegekeerd verwijten als wapen tracht te verklaren poog te verzachten opnieuw geprobeerd... ondanks bezwaren Niet tot morgen de toorn laten woeden de bitterheid voeden Beter elkaar borgen…

Dan trek ik vlug mijn wapen, Ik sta met beide benen op de grond. Het laatste nieuws heeft mij dus zeer verdroten; Op één deel ben ik tòch tekortgeschoten.…

Hij leek eerst rustig pratend mee te gaan om plotseling het wapen weg te slaan. Die man was voor de dooie dood niet bang. Ik zal zijn koele moed niet gauw vergeten. Van mij mag hij “De Edelburger” heten.…

Ik moet en mag in mijn eigen kunnen en geloof geloven, ik kan me niet iets anders voorstellen: het is namelijk het fundament van mijn dagelijks voelen, denken en handelen; een andere weg kan ik niet bewandelen... .…

De enige die me gelukkig maakt met een lach. De enige die me goedemorgen wenst en good night. De enige die mijn tranen weg kan halen met een zoen. De enige die me liefde, vriendschap en vertrouwen geeft in een kus. De enige die ziet hoe ik me voel, als die me ziet. De enige waarvan ik hou. De enige met een hart van GOUD.…

Over de jonge sneeuw, De glinsterend reine, Schaduwt zijn fijne Wapen, wij geven geen schreeuw. Wij weten het, als een riet Zal hij ons plots afsnijden. Maar zaligen durven lijden En letten op hem niet.…

afschuwelijk toch het kind als wapen in de strijd zo nare scheidingsproblemen oplossen blijkbaar moeders beleid laten wij vurig hopen dat het voor hen spoedig aanbreekt het twaalfjarig verjaardagsfeest op naar een kindvriendelijke verstandige kinderrechter zij mogen eindelijk kiezen voor hem/haar verdriet angsten GEWEEST…

Dan zeggen mensen heel verbaasd, Er zijn toch ook nog anderen, die van je houden, om je geven? En niemand snapt of wil begrijpen Dat ik niet aan het zoeken ben, naar mensen die nog om mij geven. Ik ben nog maar een kind, een vrouw mag ik mij nog niet noemen. Misschien een losgelaten meisje, die zoveel van één jongen houdt.…

mijn haard daarginder werd kou tastbaar zeker niet minder kocht onderweg krans en kerstkaart laatste voor een hechte verre vriend eenmaal gepost voelde ik warmte herinner plots huis voor daklozen haastend naar het afzenderadres een plek om niet te verwaarlozen na twee dagen de post was op tijd nam verbazing mij mee naar het heden mijn enige…

maar één manier Praat met me Ik verdrink In de woorden Die voor jou bestemd zijn Laat me praten Ik kan niet meer ademen In de storm Van ongeordende zinnen En de regen van letters Open je mond En verlos me Van de zee Van rondtollende gedachten Die op mijn schouders rust Mijn hart verdrinkt En ik wil alleen maar praten Dat is de enige…

Thuiskomen, is plots zijn enige eis!!…

er werd gewuifd met uitgestoken hand in een breed lachend gebaar je losse haar verwaaide blond in wind en lentezon ogen die verrast ineens de mijne vinden uitbundigheid in lichaamstaal we kwamen samen in een zinderend omhelzen zonder enig woord pas later verhaalde jij je leven dat voor even was ontspoord ik wist nog van de…