Alle inzendingen over Oceaan

klompen leem grijze brokken klei persen samen tot moddersteen op de bodem van de oceaan als het leed dat jou ineengedrukt tot een versteende bloem onbeweeglijk achterliet…

Donker gat met blauwe randen ik kan alleen nog spartelen in deze oceaan; hulpeloos gemaakt door de warmte van de beweging voel ik mij opgeworpen op golven van verlegenheid, neergegleden in dalen van genegenheid…

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

Wij lieten deze wereld achter Met zijn regen en zonneschijn Wij doken samen onder water Om voor eeuwig alleen te zijn En in die grootse oceaan Besloot je mij te laten gaan Het was adembenemend…

De oceaan heeft zoveel te dragen evenveel betekenis heeft de nacht misschien kan ik je aanraken de dag onzichtbaar maken in deze onbestemde werkelijkheid zoek ik naar mijn stemgeluid omdat het zwijgen eindeloos lijkt.…

De maan kleurt blauw een wak in de wolken stilte woorden weerkaatsen in verdronken zinnen dit is de verkeerde haven wat kan ik nog doen ingehaald voor het ooit begonnen is aan het einde van de oceaan samen alleen…

Ze mag van mij zo om de wereld zeilen En overnachten op de oceaan Ze mag van mij zelfs reizen naar de maan En daar de diepte van een krater peilen. Ik vind het best. Maar ik verklaar bij dezen: Ik zal geen stuk meer over Laura lezen.…

Ik heb de stilte ontmoet die mij voerde naar de oevers van de stille oceaan.…

~ na gedane arbeid ~ Mijn harde schijf een megazee Een oceaan die niet meer stijgt Zodra mijn tekstverwerker zwijgt Perpetuum Immobile Een laatste woord van Zonnegod Adieu, gij kleine laptopzot.…

Wanneer wind en water weer in vrede verder gaan; dan wordt het sinister stil op de oceaan en bij zulk een rustig weer veranderd de oceaan in een paradijselijk meer…

en nog zoveel meer zodat het een echt vette oceaan voor Jochem wordt tenslotte vaart een zeilbootje met slapende Jochem, onder maan en sterren en zeemeeuwengekrijs, naar een wonderschoon eiland onbereikbaar voor Erik en Mirjam die altijd zullen hopen op een behouden terugkeer…

Jij bent niet meer bij ons Maar in ons hart blijven we je meedragen op moeilijke momenten je raad vragen jij blijft als een rots in een oceaan waar vogels even rusten en dan weer verdergaan…

Onder het zilver van de oceaan zingen ijverige vissen in hun scholen, terwijl de vingers van de wind zacht de snaren van de keerkring spelen.…

de maan at de zon kleurde de wereld blauw schuchter kwamen sterren uit en verfden het blauw geel wijselijk slokte de oceaan de nacht op en gaf de zon terug aan het ochtendgloren…

Een traan die eenzaam valt, in een oceaan van verdriet. Of op speenkruid langs de sloten.…

veel ligt verborgen onder het puin en onder het zand in versteende beelden onpeilbaar diep in de stille oceaan zoveel verborgen in stilte in woorden in hart en ziel zoveel onuitsprekelijk verborgen in jou in mij…

teleurstelden en ze zichzelf niet generen voor hun dierlijke driften en de zuigkracht van je mond gekmaakt, springen tegenwoordig meer vrouwen in de oceaan dan in de armen van het murwgeslagen manvolk dat met twee armen niet eens twee borsten kan paaien.…

De morgen wordt kouder en wij ouder de lucht is zout meer zout dan anders en die smaak van zoet is niets meer als roet op de bodem van de oceaan laat de woorden maar gaan ik zal verdwijnen zoals de donkere kant op de maan…

Voor jou zwem ik de oceaan over beklim ik de Mount Everest Ga ik door de diepste dalen kruip ik desnoods naar elk gewest Voor jou trotseer ik alle stormen wil ik verdwalen in de woestijn Alles wil ik doen zolang ik maar bij jou kan zijn…

gulzig beet je in het leven je appetijt zo groot en toen alles op was dronk je jezelf een oceaan om in te verdrinken en de uitgestoken handen werden vingers van verwijt wezen naar schuld en boete maar wisten geen woorden je had al zoveel duivels te bevechten…

Wanneer een druppel, slechts een leven is, ‘n kopje vol een aantal, ‘n emmer vol, een dorp en ‘n vijver een stad, enig idee hoeveel levens een zee of oceaan er had?…

Het vliegtuig was die ochtend opgestegen, Het vliegtuig vloog over de oceaan, Het vliegtuig landde op de landingsbaan, Het vliegtuig bleef nadien nog kort bewegen. Toen stond Hij voor de Nachtwacht en ik schrok: Hij maakte een gebaar als Banning Cocq.…

Mijn hersenen kraken ik weet niet hoe duidelijk te maken dat jij meer was dan de zee meer dan de hele oceaan jij was mijn adem, mijn lucht meer dan mijn brood, mijn alcoholzucht ik liet alles staan voor jou, voor jou alleen en nu weet ik niet waarheen.…

“Bedankt, dit was het mensen, ik moet gaan, Ik moet alweer het stokje overgeven, Een stuwraket als ik, heeft geen lang leven, Onzichtbaar plons ik in de oceaan.” Het is de Queen die weer historie schrijft, En vraagt waar toch die nieuwe Churchill blijft.…

Maar wat bezielde hem, de grote ziel De Dalai lama, oceaan der wijsheid Opeens door een faux pas zijn goede naam kwijt Brak toen zijn kinderhart dat voor hem viel? Was het maar bij een namasté gebleven Nu moet mahatma met een zonde leven...…

Je gezicht is als een doek van een schilder vol emoties je handen zijn zacht als frisse rozenbladen je mond oneindig als de horizon in de verte maar je ogen, dieper blauw dan de oceaan, nemen me mee naar een diepte waar ik verdrink……

Als het wateroppervlak Van een onmetelijke oceaan Glad als een spiegel Als ze het nodig vindt Een woeste zee Als je erom vraagt Het kleinste steentje Direct een rimpeling Soms verleidt ze je, Met al haar schitteringen, Om een duik te nemen Maar dat is slechts het oppervlak……

In je ogen ligt een oceaan ik blijf er altijd in bestaan.…

Zonnestralen badend in de oceaan Een oase aan blauw vergezeld in een collage Van dansende kleuren, tinten, en stralen In de taal van de stilte Jou gevoelens verzaligd In een oogopslag sprekend: “De duisternis is ontdaan. Wat zijn die dagen toch stralend”…

geen zin in gedoe dacht je en je hield de boot af net toen ik sprong ijskoud water mijn bed werd iedere kreet de oceaan nog dieper groef en verdronk geen zin in gedoe had je en je hield de boot af…