Alle inzendingen over alsof

Mensen lopen gebukt, als ware het onder een zwaar juk, mensen kijken naar de grond, alsof er geldbedragen liggen, mensen lopen gehaast, alsof de trein van kwart voor drie moet worden gehaald, mensen lopen met een gezicht van ouwe lappen, alsof ze de globe op hun nek hebben hangen, mensen zijn onvriendelijk,…

Dus raak me zachtjes aan, raak me aan alsof ik hier niet was, alsof de schaduw van je vingers me zou verjagen. Alsof je me in een droom zag die je je probeert te herinneren. Als je je ogen opendoet ben ik er niet, maar je zult niets vergeten. Door mijn woorden heen zie je me. Voor jou om van te houden zal ik er altijd zijn.…

Ons weerzien, alsof de normaalste zaak van de wereld, het innig zijn, alsof altijd zo geweest het afscheid, alsof altijd zo geweest dat we gewoon los, los van elkaar ons leven leven als zo'n klikknoop van je jas, dicht lekker warm en open, luchtig, frisse wind erdoor, vaak is er nog een rits, maar die klik is het dekkende, finishing…

voelen alsof als tijd verstilt en jij en ik vervreemd in elkaars ogen zien alsof het onmogelijke echt bestaat beslaat onze blik zoemen de rozen rode in ons hoofd alsof tijd tussen ons niet was en wij alleen maar zijn omdat ik denk dat ik bij jou ben en jij bij mij als wij eigenlijk als vreemden bij elkaar zijn…

Je koffiekop bleef liggen, Roerloos op het parket, Alsof het nooit, Met brute kracht, Van de tafel werd gestoten. Alsof je nooit, Boos opstond, En ik niet huilde, Toen de deur werd gesloten.…

De tijd staat even stil het is alsof jij weet wat ik eigenlijk van jou wil maar jij deed alsof het jou niet interesseerde gewoonweg niet raakte en ik, ik ben de geblesseerde die er weer eens niets van maakte.…

om niets blijft mijn hand passen in die van jou past je mond als je mijn hals kust alsof om niets blijft totdat de waarheid koud in mijn ogen kijkt om niets alsof we zijn gevallen zonder doel…

Iedere dag leef ik, alsof het mijn laatste dag op aarde zal zijn en geef ik alles wat verdrijft de pijn. En alsof Al van mij afhangt: het voortbestaan van de aarde, de mensen de grootste angst van ieder is teloorgang.…

tang de wortels uit de verankering in je hersenpan plukt Alsof Het is maar alsof Het was ooit brandstof Het brandt op en wat overblijft is stof…

slechts een uiting van vreugde is alsof er geen enkele geestelijke verkenning aan vooraf gaat alsof er geen enkele andere verdieping is dan zelf je geld verdienen “dan kunt u weer vrolijk gedichten schrijven” zei ze maar ik voelde me niet geroepen om in mijn noodkreet vrolijk te zijn.…

Het lijkt wel, alsof gemis meer dwang uitoefent om te denken aan jou, het lijkt alsof er geen dag voorbijgaat, dat ik niet even bij je stilsta, het is, alsof slijten in dit macabere verhaal niet opgaat, want de dwang om aan je te denken, is net zo enorm als op de eerste dag, dat je me verliet.…

Als ik mijn gevoel zou najagen, dan reed ik op mijn fiets alsof het een paard was. Dan ging ik door regenplassen, alsof ze een wilde rivier was. En dan ging ik naar die stille plek, tussen al het groen. Die plek, mijn plek, tussen al het hout en gebergte, waar de zon blijft hangen. Alsof je mijn geliefde was.…

Ze zeggen: wat ben je hard ik zeg: ik overleef opmerkingen zijn snel gemaakt men vraagt niet, men stelt bijtende woorden, valse akkoorden Ze zeggen alsof je er niet bij zit ze praten alsof je doof bent ze doen, alsof je er niet toe doet ze menen- en bedoelen het zo goed. ze zeggen: je hebt geen hart weten zij veel.…

Alsof alle voorbijgegane jaren andere levens waren. Alsof alle mensen uit die levens karakters uit boeken en films waren. Alsof ieder nieuw moment daar los van staat. Niet langer een gevolg is van. Maar een begin van een nieuw leven. Met onbegrensde mogelijkheden.…

Daar zat het, de dag was oud, het was net alsof het zout, alsof het zoet werd, zo kwetsbaar en introvert, het trof de branding, stond er middenin en ging, het liet zich gaan, brak de branding aan en vertrok…

in het donkere huis leek niemand meer te wonen alsof hij voorgoed vertrokken was doch aan de wazige einder werd onverhoeds het licht ontstoken alsof hij was aangekomen daar waar zijn reis ooit begon (aan A)…

Het voelt als neergeschoten worden en halfdood proberen weg te kruipen wetend dat de tijd je op de hielen zit Het is alsof je klaarwakker ligt te wachten tot je wekker afgaat die je nooit had aangezet Alsof je al snoozend vol motivatie het nieuwe jaar ingaat wetend dat een eendagsvlieg het langer zou overleven Het lijkt alsof de kaarsjes…

de bomen ze lachen me toe ze kijken me aan alsof ze me wat zeggen willen de bloemen ik ruik hun geur ze dansen in de wind alsof ze me wat zeggen willen het leven kijkt me aan, lacht me toe en zegt me, dat ik leven moet!…

Afgemeten treed jij Mij vandaag tegemoet Alsof onze liefde Op een goudschaaltje Wordt afgepast En alle alarmbellen Gaan rinkelen - Ze roepen 'Opgepast! Het lijkt er op alsof Gevoelens voor een Ander worden ingepast'…

Het is alsof van binnen zoveel is stuk gegaan Alsof je met scherpe messen mijn liefde te niet hebt gedaan En ik weet niet hoe ik het moet zeggen of hoe ik het je duidelijk maak geen woorden om het uit te leggen en ik probeer het o zo vaak Maar soms is vechten zinloos en vergeet ik dat je weg bent alsof je voor een ander koos en je alleen…

Het doet zich weer eens voor op grote schaal, Waarvoor een taalgebruiker op moet passen: “Graag laat ik mij eens uitgebreid verassen”, Dé valkuil van de Nederlands taal. Al doet het mij aan beide ogen zeer, Verrassen doet verassen mij niet meer.…

De bliksem schiet als een pijl door de lucht en even later dreunt en dondert het alsof het niks is weet je wat ik doe ik ga maar lekker vroeg naar bed ‘k stop mijn hoofd onder ’t kussen doe alsof er niks gebeurd alsof de donder niet eraan komt alsof de hemel niet verkleurd Want als ik morgen opsta en de lucht is opgeklaard kunnen we met…

één voor één breng ik de rozen, ik kus ze wakker uit hun droom alsof ik nooit heb liefgehad één voor één draag ik de blaadjes, ik strooi ze stamelend over jouw naam alsof ik nooit gefluisterd heb één voor één bewaar ik hun geur, ik droog ze ademloos in de wind alsof ik nooit gestreeld heb één voor één kleur ik mijn tranen rood…

dit geen troost geeft Alsof het niet uitmaakt wat ik ook doe Het lijkt wel alsof niets je kan helpen Kon ik maar iets, maar ik weet niet hoe.…

Dans naar de zon alsof het je laatste dag is en spring in de velden alsof je nooit meer zou kunnen huppelen. Je hebt nu nog kans om te lopen wat er morgen is, is niet bekend. Geniet van elk moment dan kan je je niet schuldig voelen als je bij de hemelpoort staat.…

Ik moet Van alles Van mezelf Vooral Naar de mensen Die dichtbij Staan Het voelt Alsof ik Altijd Te kort schiet Alsof ik ze wat Verschuldigd ben Hiermee Doe ik mezelf En de ander Te kort Hierdoor Creëer Ik juist Meer afstand Met mezelf En met de ander…

Er gebeurt te veel vandaag, ik moet doen alsof -- het een verhaal is.…

Toe, kíjk nou naar me, vertel me wat je ziet, en hou toch op met doen alsof, alsof je me alles biedt. Ja, je kijkt wel naar me, maar vergeet wat je ziet, door al die vooroordelen, zie je me eigenlijk niet...…

Alsof gezongen wordt een wiegelied, zo kijkt een kind en lacht de hemel open. De lente komt op kousenvoeten aangelopen en doet de harten sneller slaan. Alsof gezongen wordt zo kijken reeds de eerste lentebloeiers verlangend naar het licht.…

We vinden iets terug, het is niet meer dan een scherf van die veel te jonge en te mooie te grote god van de liefde alsof hij brak toen onze handen loslieten we hebben hem niet gezocht maar daar ligt een verdwaald stuk van zijn gezicht alsof we misschien toch om ons heen is alles hetzelfde gebleven de wind het waaiende helmgras het witte…