Alle inzendingen over beloven OR stemming

Afgifte die mijn Stemming op peil Houdt, een wankel Evenwicht brengt In het mensenkind Dat het op eigen Kracht niet redt, Die zonder reddeloos Verloren is, en door Het verlengde ervan De nek wordt omgedraaid…

Je kent het wel: een middag wachten tot het gaat misten. Wachten tot het donker wordt. Of avond wordt. Hij (ik heb het over hem) kijkt, ziet lege bussen die koppig starten, de stad in - op zoek naar meer mist? Stemmen van mensen. Oproer? Bijval? Hij herkent ze, de stemmen. De mensen kent hij niet - nooit gekend. Je kent het wel: pijnlijk…

weer jagen in loodzwaar grauw mijn lauwe dagen in giftig blauw dan voel ik genoegen in wervelende huivering en hoor ik lucht zwoegen tot die laatste zindering als een malse regenhoos draalt en strepen maakt zot gedraaid de windroos mijn glazen daken kraakt en het roestrode gruis mijn uitzicht bevuilt het kleffe bloemenpluis mijn stemming…

Ook stewardessen hebben hun ups en downs…

Oktober sombert aan mijn deur met windstille mistige dagen herinnert me met heftige vlagen dat alles van nu af verandert van kleur. Steeds troostelozer biedt de dag - terwijl ik mij met knusheid wapen maar me toch langzaam in voel slapen - een uitweg naar het zelfbeklag. Hoe loopt dit af, denk ik nog net, voordat de winterslaap me velt…

Soms zijn er van die dagen, zo donker en zo zwart, die stemmen je zo somber, zo weerloos maar ook hard Soms zijn er van die dagen...je durft niet op te staan, ja die bekende dagen...waar komen ze vandaan! Soms zijn er van die dagen, zo zonnig en zo blij die stemmen je zo vrolijk, zo sterk en zo vrij Soms zijn er van die dagen, je wilt niet slapen…

Glipt langs je heen boven je langs onder je door wat is het nut is er wel nut op dagen als deze als de zon niet verwarmt niets je lijkt te raken behalve de wens naar de volgende dag om opnieuw te starten…

Terwijl ’s nachts de klok traag tikt als ogen te lang staren in gedachtenduister vliegen vlug de dagen heen als de bekende schaduwen tja we worden al meer ouder grijzer kaler kouder wijzer valer zou soms weer het einde van het jaar naderen of kom ik echt elke dag al die uren tekort ik weet het niet... nu laat mijn geheugen me…

We zijn een theater van geluid, souffleurs uit een glorierijk verleden meningen en stemmingen van het heden. Publiek, de dichters op de eerste rij van blinde stoelen, mijn plaats is achteraan onder het gebrandmerkte raam.…

Ik kan geen behouden reis beloven maar in je schaduw vlieg ik mee.…

met weer een windvol blaast ze me onder onderzee, ondersteboven maar houd ik stand probeert ze mijn wil te buigen, stemming te roven zo wordt er altijd gestreden hand tegen hand om en om zo nemen de elementen ons samen en weerom…

De nacht zal ons verstoppen en beloven wat we fluisteren met de woorden die elk licht laten verdwijnen met de blijdschap dat we zonder dromen nog steeds verdwaald zijn.…

Laten wij elkaar bewaken en beloven om morgen samen weer te ontwaken.…

Dit vruchtbaar land Moet zich uiten In lof verzand De zaailingen spruiten Groeien tegen verhoudingen in Beloven verboden fruit Ik klompendans tegenzin En wil het frietkot uit.…

Het gaat mijn budget flink te boven toch 'k wil het de rechter beloven. Al zeg ik erbij : laat me effe vrij dan kan ik een bank gaan beroven !…

Ik geloof geen flikker, van wat politici ons beloven. Ik geloof bijna niets, van wat reclame ons dicteert. Geef ons maar onbaatzuchtigheid. Wij zijn geen domme consumenten. Geen meesters. En geen slaven. .…

Wat ongezegd mijn mond in diepe voren open spert, die ene vraag aan jou, die in stille tonen valt en sijpelt, vorm en stemming zoekt, de lippen zwanger van het zwijgen.…

Het is nu volop zomer in het droomlandschap ze heeft weer ruimte om te denken en te voelen luchtig is haar kleding vrolijk is haar stemming ze leert met bloemen praten danst de bloemenwals wolken drijven over alles is nu zomer.…

De stemmen voor Europa zijn weer geteld De V.V.D. ligt kreunend in dit Veld S.P. en P.V.D.A die lachen zich een kriek De Haagse coalitie ligt slecht bij het publiek De blijdschap overheerste toch bij de meeste heren Maar Eurlings breekt nog eens zijn tong, bij 't snelle debateren.…

Een nijvere huisvrouw te Heeten Trof laatst op haar hoofd een paar neten Ze zei: dat gespuis Moet ik niet in huis Zoiets gaat gewoon aan me vreten…

vrouwen komen meer op bij stemmen met de hand dan bij de druk op de knop uiteraard in verband met het rode potlood de stevige puntjes die ze gewillig zetten met wiebelende kontjes gulzige open mondjes helemaal niet fout duidend op grote nood thuis staat de bok koud vandaar hun wulpse stuntjes…

Tegen de grauwheid tekenen twee stippen een nieuwe horizon maken een wereld van verschil. Impressies van vertrouwde geluiden ebben langzaam weg.. in de verte verwelkomen hun echo's nieuwe klanken die zich mild bruisend laten schonen. Bruuskerend de werkelijkheid in de voortzetting van hun dromen.…

Die clusterbommen zijn toch godgeklaagd Daarover wordt vandaag geconfereerd Paus Benedictus vindt ze ook verkeerd Omdat het kindjes snel de dood in jaagt Die moeten eerst nog lijden, dus iets wreeds Is wenselijker, doe maar liever aids…

Die clusterbommen zijn toch godgeklaagd Daarover wordt vandaag geconfereerd Paus Benedictus vindt ze ook verkeerd Omdat het kindjes snel de dood in jaagt Die moeten eerst nog lijden, dus iets wreeds Is wenselijker, doe maar liever aids…

Hé bermtoerist langs uitvalswegen van je verlangens. Hé vaandelzwaaier op de afslag Wanhoop-Noord. Laat je toch niet verneuken man, je hoofd is echt geen voddenkraam vol halfvergane geestdrift. Wie heeft je dat ooit wijsgemaakt? Kom op, de vlegeljaren zijn nog altijd op de pof. Vannacht gaan we de kroegen af en maken zelfbedrog het…

Nog nooit heb ik gestemd op een partij Die na het stemmen tellen mocht regeren Te links. Te groen. Steeds moest ik constateren: De politiek is blijkbaar niet voor mij Toch zal ik straks mijn stempas weer vertonen Ja, ook voor vega spek en bio bonen PS: Vandaag komt de Eeuwige Almanak uit. 366 bijzondere dagen, gevuld door Frank van Pamelen…

Met de stilte als de laatse bongenoot staan ze naast elkaar met ogen die alleen verschillen bekijken en haten wat niet verandert omdat ze niet meer geloven dat hun woorden en gedachten alleen met angsten en toverspreuken wapens zijn geworden.…

Want denken is hun brood als ze spreken en beloven wat we weer voor de volgende vier jaar mogen geloven.…

In de lachende stilte van het levenloze debat kijken ogen waar ze gewenst zijn omdat ze niet eenzaam vragen aan de spiegel wie wie hen nog geloven wil als het vragende licht van de tv hun laatste hoop is en alleen de afstandbediening een trouwe bondgenoot blijft…

Zouden ze vergeten wat ze met koene woorden schreven op daken en gezichten van sprookjes die liever werkelijkheid willen worden en beginnen met een verlangen naar ongeluk ? Of zouden ze de tijd weer delen en weten en zonder woorden alleen in schaduwen bestaan ? Dan zouden ze zijn wat ik droom en altijd verwens…