Alle inzendingen over buitenwereld

Heel dicht tegen je aan vergat ik de wereld om me heen had ik geen benul van de tijd en was vergeten dat oorlogen bestaan Heel dicht tegen je aan gierde de liefde door mijn lijf had ik geen kou meer of zorgen maar leefde alleen in onze wereld Heel dicht tegen je aan sloot ik mijn ogen voor de buitenwereld en voelde je hart sneller slaan…

maken zich meester van een onontgonnen gebied betoverd blijf ik zwijgend naar je kijken in strijd tussen schaamte en verlangen liefde van mijn leven ik wil niet kwijtraken wat we niet mogen vinden de onzichtbare brug twee mensen, uniek verbonden wij zijn elkaar gescheiden door de rest ondertussen draai ik rondjes in het nest van de buitenwereld…

haren voor de ogen buitenwereld dichtgeplakt gesluierd onvermogen ’t koffer vol verlangen al gepakt een sluik gordijn van koperdraad je eigen koudeoorlogstaal gepantserd schromen over straat wattendot in roestvrij staal wanneer zal de bloem ontwaken die sluimert onder glimmend ijs wanneer de rozenknop ooit blaken wanneer zaad in plaats…

Je gedreven voelen om wat van binnen bruist naar de buitenwereld te mogen keren. Je ware gezicht te laten zien zonder dat het nodig is het onder kunstmatige laagjes te grimeren. Je bent zo natuurlijk beter en ook dat went. De kern impliceert de ware mens die tevreden met zichzelf instemt.…

het is en dus transparant De stad is groot, maar klein is mijn uitzicht, alsof we ver weg van elkaar leven in ruimteschepen, bebouwde kommen zo klein als gehuchten waar de waarheid dichtbij is maar des te moeilijker te zien, te toetsten en te zeggen Er is geen uitweg Ik kan geen kant op alleen dromen zonder gevaar te lopen in de buitenwereld…

kussen wat plukjes haar springen er krullend onder uit de wind weet wel haar met rust laten is nu het beste tot de hoofdpijn verdwenen is wacht geduldig tot er beweging in komt in het bed zodra dat gebeuren gaat zal die haar als een warme deken omarmen en haar behoeden voor scherpte en pijn hij zal een buffer zijn tussen haar en de buitenwereld…

Dan komt de grote dag, het wonderlijke moment dat je zin krijgt in het leren kennen van de buitenwereld, en met hulp van de geweldige liefde die ook het begin van je zijn was kruip je richting licht en lucht en met een glimlach en de kracht van het leven begint je unieke reis door onze wereld....…

Mijn gedachten heb ik op nul gezet Maar toch voel ik nutteloze vragen dringen Ik voel met nutteloos, toon geen verzet Blijf voor de buitenwereld dansen en zingen Maar wat zie je als je binnen mij kijkt Iemand met veel gevoel die niet weet wat ze wil Waarbij alles niet vanzelf lijkt Vragend en vechtend blijft ze stil Een vraag knagend diep…

In de buitenwereld heerst koude drukte. In dit huis is het bijna hoorbaar stil. Hier regeert voelbaar vrede. De zuster komt stilletjes binnen, geeft me een glas en een witte pil.…

Zo mooi als je bent In de regen Sta je met een paraplu Zodat we samen kunnen lachen Samen Samen kunnen schuilen Samen kunnen huilen Ons wereldbeeld Vult elkaar aan Samen Elkaar gedachten te schenken om even naar de buitenwereld te kunnen wenken Luisteren Naar elkaar Elkaar kennen Het leven komt ons tegemoet Zo mooi als je bent Ben…

Tienhovenselaan, opgroeischans tegen veel boze buitenwerelden, je bent me bijgebleven in latere dromen: als autoloze straat waar voetbal als koning heerste en geen oorlog voerde en waar dierbaarheid van vrienden nog even duidelijk opraapbaar was als de kunst van die jaren.…

zien dat al wat zij bedoelden was goed te doen, recht uit het hart, dat liefde zich vaak niet vertaalt in zachtheid zonder norm maar heil ziet in de regels waartegen jij als jonge hond wild te hoop liep in verzet Je was voor hen het liefste op de wereld en corrigeren ging gepaard met pijn Want tolerantie houdt op bij de voordeur, de buitenwereld…

het is weer zover pijn snijdt mijn lichaam in twee helften links valt best nog mee rechts werkt verlammend letterlijk voor de buitenwereld lijk ik slechts onhandig maar soms wil die hand niet mee zijn de zenuwen moe geprikkeld staken ze even scherven andere keren struikel ik hoge hakken hebben er niets mee te maken ik voel gewoon eventjes…

ja ik neem je mee op een zondag ergens naar een plekje onder de donkere sparren onzichtbaar voor de buitenwereld bestaand uit vreemden vrienden ouders God niet te vergeten ons kleed spreiden we en we rollen al snel bloot in het jambrood van onze picknick op jouw borst zie ik ze lurken aan het sap rode mieren verstieren jouw zwangerschap…

Om de buitenwereld in te kunnen gaan Moet ook ik me hard en stevig maken Kiezen op elkaar, gespannen kaken Dan kan ik de confrontatie aan Dat telkens weer je zo moeten forceren Is slopend zo jij samen met mij weet Terwijl de moed zich met de lafbek meet Doen wij niet anders dan reconstrueren Met behulp van inkt, pen en mystiek Of dromen…

ik kende de lach die jij de buitenwereld gaf hoog gehakt joyeus gekleed schoonheid die niet onder welbespraaktheid leed jij droeg glamour en wat glitters op de blote huid wist ingetogen dat de hoge heren bogen als een knipmes voor jou en het kruis maar kende ook de lach die ik weer vond in het album dat jij leven gaf met een elan…

Vogels zingen al vroeg de eerste bloemen bloeien de buitenwereld roept, smeekt om zijn aandacht. Natuur geeft nimmer op geeft inspiratie die hij mist in de schaduw van de boom liggen zijn verloren woorden.…

Ze kijken naar me ze denken daar is iets mis ja dat gezicht en die houding is zo anders als ik me niet vergis Nog maar even kijken want het is toch vreemd zoals het gaat die ogen prikken in mijn rug als ik de omgeving verlaat Mij bekruipt het gevoel dat mensen het niet begrijpen zou ze dronken zijn toch maar ontwijken Voor de buitenwereld…

verlaten Waar slechts schaapjes blaten Een wereld van frank en vrij Op een warme sofa zij en hij Waar de open haard zal branden Buiten een buizerd op een hek wil landen De tijd lijkt er stil te staan Het ultieme moment van saam Fonkels van het brandende hout vertalen En zij het kerstmaal gaat halen Het kerstgevoel van sfeer De witte buitenwereld…

Alles wat wij dagelijks meemaken, laat sporen achter in ons brein, als stukjes die blijven zwerven. Stukjes die rusteloos blijven zoeken, totdat ze eindelijk worden ingepast. Dat gebeurt terwijl wij rustig slapen. Dat gebeurde terwijl ik sliep vannacht. De slaap maakt stukken passend, terwijl we wakend brokken maken.…

Huis van grote eenzaamheid Vol met kinderen met een vlekje Ver weggestopt in de bossen Van de onbewoonde buitenwereld Daar leerde ik kennen Het kind dat ik ten diepste was, Dat zichzelf alleen nog terugvond In de geur van groene zeep Waarmee dagelijks de washokken En de douches werden gereinigd En die elke dag opnieuw De zweem…

Voor de buitenwereld althans. Je ware ik laat je niet zien. Die houdt je binnenskamers. Tot de laatste akte toe. En dan nog is het toneel, als je met veel deftigheid Naar je laatste rustplaats wordt vervoerd. Toespraken over jouw leven. Het was zo goed gespeeld. Ja, de facade mocht niet vallen. Maar misschien heb je je...…

door zacht gras en goudgele appels naar de vijver middenin dampend in de avond Betreed het ronde bekken glijd het warme water in en zwem over de bodem van je oerappelwijze weten naar de trappen van de toren Lees vanaf de omloop de wind, de wel de stroom van de tijd, hun rimpelingen hun dieptes en de nevelschimmen van later, die in de buitenwereld…

Rommel uit huizen mag zich ontmoeten in hoekig, ruikend duister onder de straat, zendt naar de buitenwereld wijze raad: "Hier klinke het aangename moeten: Laat het geschuif van de klep blij groeten wanneer de mond van ijzer open gaat, die niet wil dat er vuilnis naast hem staat, anders komen kleine speurders wroeten."…

Voor de buitenwereld was ik, Die altijd vrolijke meid, Maar van binnen was ik, Dat vrolijke gevoel kwijt. Voor mijn gevoel was de wereld, Niets meer dan een stukje land, Met een paar mensen erop, Met alle mensen iets aan de hand.…

De buitenwereld dringt zich op. Nieuws regeert ons nieuws. Politici draaien dol. In onze binnenwereld heerst rust. Dezelfde rust die onrustig heerst in het oog van orkanen. En wie zijn wij? Wij zijn de meerderheid die zwijgt. Wij zijn waarnemers en getuigen. Wij zijn de ware poortwachters, die ook ware deelnemers zijn.…

jullie heb ik niet gezien daar diep in het zuiden wel heb ik lang in de oude wereld als verdwaasd vertoefd werd zogezegd gedwongen om veel in mij uit te luiden dat vroeg om actief verzuimen in het heersende ritme van de verslavende gewoonte het was de overdadigheid opgeslagen in hoofd, hart en ziel die mij verplichtte te ordenen; de buitenwereld…

Hij maakt haar bang ik wieg haar en pak de tas die klaarstaat ik heb een sleutel Mijn ouders kennen het schuren van tradities en verwachtingen ze lieten ons op vakantie gaan maar we liepen over strak gespannen zenuwen te genieten van het uitzicht over de baai waar mensen ongedwongen plezier hadden zonder gif in hun bloed In de buitenwereld…

Maar mijn oogpotlood is uitgelopen en mijn haar ontoonbaar voor de buitenwereld, gooit de beeldbuis aan. De pannen staan op tafel, een orkest breekt los, bestek dat slaat op melaminebordjes, zo hard, dat ik mijzelf niet meer kan horen schreeuwen.…

Iedereen die "kent" je ze spreken je altijd aan Op je werk ben je bekend voor anderen klaar te staan De buitenwereld denkt dan ook dat je vrienden in overvloed hebt Maar steeds blijkt dat na werktijd de belangstelling snel weg ebt Weinigen die je eens bellen die belangstelling in je tonen Terwijl ze allen notabene zowat bij je om de hoek…