Alle inzendingen over dood OR samen OR fee

Door haar is straks de grauwigheid geweken De maartse fee betovert heel ons land Dat doet ze gratis, stil, met zachte hand Haar aanraking is inniger dan spreken Wat groeien kan gaat knoppen, stuk voor stuk En schenkt ons het natuurlijkste geluk…

en paddestoel het vale mos in een kaal bos maar samen brachten we de warmte mee die winter liet ontdooien we lachten lente naar elkaar in een liefdevol ontplooien…

De maan is mijn dode spiegel ik verlang zo naar een vrouw in mijn beweging, hunker ik weiger ik, steiger ik, tijger ik hijg ik, slik ik mijn dode spiegel is mijn vrouw kom bij me, hou me vast hunker samen, laten we naakt zijn ik huiver, maar voortaan niet alleen streel mijn ego, laat tranen varen samen varen mijn dode spiegel is mijn…

Buiten spelen tussen sterren op gedroomde witte stenen waar de aarde niet van hier was maar een stipje van de maan een blauwe fee in zwart fluweel die zilverlichtend werd beschenen zoals astronauten zagen lichtjes dansend op hun tenen In een zee die niet van hier was zoveel mijlen hier vandaan en kon verstillen als je wou zo aan de rand…

Welkom herfst-fee Je zet me in vuur en vlam met je mooie kleurentooi het late zingen van de vogels nog zo mooi Het ruisen van de wind door je bijna naakte takken De wazige zon die mij 's morgens wakker kust liefdevol als een minnaar vervuld van verzengende lust…

euforie en jouw contour verlicht in het maanlicht bij de zonsopkomst en de herinnering smult verklein ik mijn wond door de druppel die rolt met stralende blik wat jij zwoel nipt elke dag duurt voor mij weer lang als jij tot mij lacht in blinkend kristal met naast de karaf jouw gebruikte glas mijn ogen worden zwaar als fee…

(voor Maningning Miclat) Je maakte Chinese bamboe Zen schilderijen en je dichtte in drie talen, o.a. Mandarijn. Op 29 september 2000 sprong je van de zevende verdieping van de Far Eastern University in Manilla, waar je lerares was. 28 jaar. Ik kijk naar een foto van jou en ik zie hoe je liefdevolle schoonheid door de smakeloze wreedheid…

Altijd maar blijdschap en geluk zou saai zijn, maar wat kan ik weten van iets dat niet voorkomt? Het zou ook oneerlijk zijn, ja onverdraaglijk, als sprookjes echt zouden kunnen zijn Mijn vrienden gun ik alles zolang we bij elkaar passen en ze niet te koop lopen met hun kinderen schaapjes op het droge of andere voorspoed Ik mijd buren…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Eén van mijn rare gewoontes des nachts de sterrenhemel te consulteren Net die prachtige volle maan mogen aanschouwen, was me dat feest! Normaal gezien vraag ik dan om papa's wijze raad, onderonsje Enorme verbazing tevens zulk een feest, pa liep hand in hand. Met de knapste liefste dame ooit, mijn zo geliefde mama Koningin van hemel en aarde…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Mijn hart lag in zijn eenzaamheid vergeten en sliep, totdat een schone fee verscheen, die 't rechte toverwoordje scheen te weten! Zacht sprak zij 't uit - de donk're ban verdween, en, waar 'k in duisternis heb neergezeten, daar straalt nu witte lichtglans om mij heen.…

Samen bidden, Verwerken. Samen leven, Naar de dood.…

Ooit, zullen wij samen zijn. Niets haalt ons dan uit elkaar. De dood, heeft zij al lang gezien. De dood, zal ik net gezien hebben. De dood, brengt ons weer samen.…

stiller lijkt de stilte en donkerder de nacht levendiger het leven dat er morgen op me wacht de eeuwigheid samen, duurt langer dan de dood ons scheidt tegen het einde zal het wel wennen maar dat lijkt nog een eeuwigheid.…

spiegels gebroken Een dans met messen om ons gevoel te bekoren Bloedend, we hebben ons op onszelf gewroken De satijnen lakens met bloed doordrenkt Wonden branden, vlees dat schroeit Onze jeugdige schoonheid bruut gekrenkt Onze bizarre geesten door dat schouwspel geboeid Een schokkende adem, een verstikkend geluid Het leven verlaat ons, de Dood…

zacht glijdend ging alles voorbij als deel van mijn leven onopgemerkt ik en hij met de eerste stappen kwam er verbazing een lichte schaduw volgde mijn passen maar het bestaan was speels en jong zelden keek ik ooit om tot een eerst confronteren er was geen ziekte of dood in mijn jeugdig pakket tot het overlijden van oma hem naast…

het licht is uitgegaan ramen gaven al dagen het donkeren aan ook het geluid leek van steeds verder weg te komen niet meer gedragen door lucht maar van binnenuit in dromen nog waren alle plaatjes compleet in vorm opstelling en grootte ik kon me bewegen maar niet meer door lopen en staan wel in gaan voelde me vrij alleen afgesloten…

zij bevestigen mijn pijn jij aan de andere kant en nog warm ik mijn hand aan wat wij samen hadden…

geloof me ik alleen jij alleen samen willen we leven beloof me dat niet jij dat niet ik dat we dan ook samen doodgaan…

Ik houd jou omhoog zoals mijn ribben mijn hart omhoog houden dan kunnen wij vliegen naar het nog niet ontdekte over bergen, beekjes en bomen wij zullen landen op een boom die ons dan omhoog houdt en een tak zal mijn lichaam doorwonden ik zal de engelen horen zingen en ik zal dood zijn zoals jij al bent samen zullen wij op een pegasus…

ik voel je warmte hoor de melodie van je aanwezigheid jouw ogen geven mij de hand die op mijn schouder rust je lach verstaat in stilte mijn verhalen van de dag jij maakt alles mee ook waar je vroeger niet kon komen zijn wij voortaan met z’n twee…

je bent niet weggegaan maar kijkt me uit de spiegel aan jij tekende de lijnen in mijn gezicht gaf kleur aan oogopslag in samengaan veranderde mijn stugheid in een warme open lach ik herken je in mijn spiegelbeeld jij die naast me staat en voortaan met mij verder gaat…

ik heb gezocht naar een graf vond slechts gestapelde steen geen voetafdruk er om heen een vaag fluïdumkoord was het enig contact ik wist dat jij het was die deze impulsen gaf van jouw aanwezigheid jij koos om alleen verder te gaan liet ons staan zonder afscheid te nemen maar wij zijn verbonden onze vriendschap is niet geschonden…

drijf maar mee langs blauwe luchten spreid je schaduw uit ritsel bladeren met zachte zuchten tot een lommerrijk geluid golf het water als de zee haar stranden kust sneeuw de gletsjers tussen bergen gun rivieren even rust deel maar in het leven om je heen je staat op deze aarde nooit moederziel alleen…

Ach, lieverd.. Geef je over, leg je hoofd maar op mijn schoot. Laat je tranen in ons drogen, wonder nu het avondrood. Er is geen afscheid, zonder leven. Geen liefde zonder, echt bestaan. Je hebt jezelf, al vergeven, ons in alles, aangedaan. - Rust maar. Rust maar zacht, mijn lieverd, mijn allergrootste schat. Laat mij…

Nu je overleden bent ben je nog niet dood op weg naar je Hof van Eden beleef ik je nog in mijn heden voel ik je nog niet als dood dood dat is pas voor later nu nog even met me praten nu nog even fijn samen zijn alsof je in het leven staat doodgaan kan altijd nog!…

je moet door, je moet verder, ze achter je laten vertragingen, oponthoud en ongelukken je kijkt achterom naar de brokken en stukken nu na heel veel jaren samen op reis kijken we om, was vermoeiend, soms glad ijs veel hebben we gekregen, veel raakten we kwijt samen tevreden, samen gegroeid en géén spijt…

Ik hang hier maar Wat zou ik spartelen? Helemaal voor mezelf de pot thee, de tafel de kamers van ons huis met zijn nieuwe ramen de krassen in de kast al de cadeautjes die ik aan jou gaf en de poster van het schitterende water aan de horizon met de schim van een schip Ik hang hier maar wat rond in jouw afwezigheid niet in staat tot…

Duister is dieper dan de dood, hier komen alle eeuwen samen, Gods kind'ren krijgen nieuwe namen in helder wit uit vloeiend rood, de hemel geeft het levend brood na duister dieper dan de dood.…