Alle inzendingen over ergens OR ruimte

laat je ogen in ruimte dwalen er is plaats genoeg voor ieders verhalen zie de vlinders, vanwaar zijn ze gekomen misschien uit muziek in nog net niet verlaten bomen gonzend door losgeraakte momenten die als zwermen naar het onverklaarbare zwenkten ergens halverwege het zandpad van de wind bezongen door verbeelding en alles dat…

Leg de bergen die er niet zijn maar in de schuur die er niet staat zodat ze het landschap dat er niet is niet storen. En ook dit huis dat nog niet is gebouwd wordt nauwelijks bewoond. Enkel de geur van mijn handen hangt hier even in het rond.…

~~~ laat me dicht ik ben geen deler van eigen aard ook geen noemer die breuken aanwijst waar explosieven mogen barsten geef me wat ruimte mijn regels te lezen en boek me niet voor ik vertrek ~~~…

hij was heel stil en dacht niet veel zijn hoofd open gewaaid zijn tastorganen kruipend een zoeker in de tere lucht een poëet die in de ruimte ziet zoals een man die op de verschansing hangt en naar de zee ziet zoet glijdend het middelpunt zoekend daar waar het licht breekt en schrijft met lange handen…

The whereabouts of love Neem een zebrapad, Loop erover en daar Kan het gebeuren, Of (tijdje niets) Bij het oversteken Van een plein Oversteken dus Zoals in mijn geval De ruimte en Mijn beweging in Die ruimte Met jou Om me heen…

Ik zal er zelf als alfa niet om liegen: Da’s fout, maar iedereen maakt wel eens fouten Net als die ene arme astronaute Die haar gereedschapskist heeft laten vliegen Veel slechter kon die beta dat niet plannen Want er was dus geen Gamma te bekennen…

De aarde is een eiland die drijft in de zee van materie zij drijft cirkel rond mysterie in de oceaan van dit geheel heelal zee van het bestaan binnenzee de melkweg en wij liften mee als stokers op zee de eeuwige rivier zwem of verzuip het is een oneindig oud gebruik…

Träumerei vult mijn ruimte in; een verleden rijk in vierhoekig steen waar spel tussen toets en snaar soms tegendraads doch vaker gemeen op Schumann’s geschreven noten vaart zo nu en dan licht kabbelend op een oceaan van kwetsbare stilte waaraan klanken gewend lijken en harten zich langzaam ontdoen van kilte de melancholie in het dragend…

Dit plaatje laat ons zien Waar ze ruimte geven Een overloop creëren Om zo te overleven. Maar als je inhoudelijk kijkt Mis je de rivier de Maas Kan die dan niet overstromen Of is men die rivier wel de baas.…

hoe zou het klinken als zij de ruimte in zingt wordt zij ontvangen?…

Golven rollen als branding over het strand En spoelen wieren, schelpen en wrakhout aan Wissen sporen van verleden uit het zand Maar de deinende zee blijft altijd zelf bestaan Vanaf d’ horizon rollen golven af en aan En peinzend op ‘t duin over verre watervlak Zie ik tot ver blinkend witte vogels gaan Zwevend op thermiek met onvoorstelbaar…

een zuchtje lucht perst zich door de kieren een straaltje licht vindt de weg naar buiten een korrel zand schuift traag naar de duinen alles blijft open niets wordt gedicht…

ik loop alvast vooruit en herzie mijn beweeglijkheid, misschien ben ik blijven steken in falend beleid, in ontbrekende witregels als lucht tussen beschreven adem eenmaal buiten voelt deze plek aan als aanwezigheid waar ik niet ben, een stilstaande ster in vallende ruimte, elke stap dichter bij afleggende verte achter het oog…

Geef me de ruimte Ik krijg geen lucht Al die verwachtingen Al die verlangens Die constante zucht Geef me de ruimte Ik krijg het benauwd Het ongeduld De schuld Het laat me niet koud Geef me de ruimte Doe een stapje terug Laat het even zijn Laat mij even zijn Ga van mijn rug Geef me de ruimte Om te bouwen Dan bouwen we een brug…

Waar eerst het verleden een hoofdrol speelde trok jij een streep door het donker het lijkt net of de dood door jou werd verdreven zomaar ergens tussen tijd en ruimte waar mijn gedachten ook heengaan ik verdwijn niet meer op de golven van eenzaamheid jouw ogen brachten mij terug _in een stralende diepe rust_…

Zal ik uitvaren over de zeeën van gevoelens of er overheen vliegen en me bezinnen waar ik wil landen waar een taak ligt voor mijn wensen en daar een ruimte scheppen die ik nu nog niet ken zodat ik ergens aankom waar ik niet naartoe ben gegaan?…

Ik was de stille die begon met spreken. Ik was de eenzame die tussen mensen begon te staan. Ik was de zwijgzame die alles blootlegde, ik was, zij, die bestond, zonder te bestaan. Ik ben Petra... via nieuwe stem, naam, geluid in visie. Ik ben deze ziel die vroeg ging opstaan: ze wachtte niet op wat komen ging maar legde haar eigen weg…

Ik lag daar in mijn bed, jaren, maanden, dagen, uren, secondes, momenten. Er was de stilte, het verdriet en eenzaamheid en de ademhaling. Er waren geen pijn en verdriet; want deze twee woorden dekten de lading niet meer. De zon scheen binnen en ik zag het Licht verplaatsen: van de éne muur, op de andere. Het Licht verschoof. Ik was veilig…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Als in een baan om de aarde Zweef ik samen met mijn gedachten Er is geen begin en geen eind Zal er ergens iemand op me wachten?…

Hollend door tijd en ruimte om het onmeetbare te vangen weg te dromen van nu om ergens maar te zijn Tussen ongeschreven woorden en uitgesproken zinnen toverden wij ons alles overtroffen wij onszelf Zo waren wij Koningen zonder koninkrijk kinderen uit verleden als tovenaars die stonden geboren uit een ei Groots genoeg om in één nacht…

Leven van wind, van lucht en ruimte zwerven door velden genieten van natuur. In wouden ontspannen, rusten in het zachte mos zon door de kruinen ruisende bries door lover. Luisteren naar vogels, bewonderen het hert aanschouwen kleine dieren ergens op de stille hei. Gewoon alledaags leven, weten dat je bent.…

in de schaduw van het licht verscheen een vaag gezicht gevangen door bramen en doornen onduidelijk daar doorheen te komen er was geen ruimte, geen plaats enkel wat zwak maanlicht weerkaatste die enge beelden geheel onverwacht in het diepst van een zwarte nacht zo speelden weerwolven en demonen een kat-en- muisspel met mijn dromen ik was…

dit moet de laatste keer worden dat ik jou herinner zometeen liggen deze woorden te bleken in een uithaal van najaarszon daarna vangt een reis aan, begint het zachtjes te regenen ergens moeten we een begin maken met vergeten anders raakt geheugen overvol en is er geen ruimte om iets te onthouden misschien dat ik realiteit bedoel…

dan waar al mijn dromen samen komen ergens weten nooit te vergeten wat je me deed en nog steeds doet 't is maar dat je het weet en voelen doet de herinneringen zijn goed ergens ligt zo dichtbij een wonder te wachten op mij nergens beter dan waar ik nu ben mijn eigen licht en donker ken…

geworden – nieuwe weefsels fijndraden tussen kernen gevoel van zielen ooit en ergens in samenvloeiende tijd…

ergens spreekt de dood de taal van een stilzwijgen, weliswaar zonder zwoegende werkers die het Wad trachten te temmen in een veelvoud van handen het Wad stierf bijna in de spiegel van rotte palen die de ruimte kleineerden om de passen die ze schreed te haken op wat nu een groen begrazen veld lijkt te wezen geen toekomst in de wolken of…

Ruimte om je heen. De tijd gaat er dwars door heen. Die heb je te leen.…

De ruimte is eindeloos, onze liefde eveneens, in de ruimte meteoren in ons leven eveneens, objecten kunnen botsen, ook dat doen we wel eens, maar de ruimte is eindeloos, dus onze liefde eveneens! De ruimte niet te vatten, in een hand of twee toch zijn onze afgestemd op 't leven van ons twee.…