Alle inzendingen over herfst maakt lente o

De lente - ik sta midden in haar - o daar komt ze daar daar daar vliegt ze op mij aan, ze zoent me, ze zoent me, ze zoent me en ze noemt me haar zoete ademen, woord voor woord; o en daar vliegt ze voort de honnege fladderende lente, daar naar de verte, daar naar de horizonnerige tenten, de zilveren, zilvervoetige, zilverhandige lente…

Steeds beter ga ik het beseffen Het maakt me warm Het maakt me blij O liefje, wat heb jij het toch geweldig Geweldig getroffen met MIJ!…

In de herfst, de winter, de lente en zomer... ik zal altijd naar je toekomen, ik ben voor altijd jouw vriend.…

Ik ken je niet maar ik denk altijd aan die kikker die je ooit beschreef zij bestaat door jou misschien was het wel lente trouwens in plaats van die vreselijke herfst dat de kikker sprong…

Overwinteren, Lente zomert, koestert herfst, Zal nooit over gaan. Eisprong, houden van Chemische reactie, kind Eeuwig, vrouw en man. (Vrouw door man bemind)…

in klank en beeld oogwimpers omstrelen zacht het schatvertrek in je ziel wat aan liefde is geborgen op bekende wegen van lente, zomer, herfst en winter dat je levensklanken helder en recht overeind houdt die tot ver in de hemel reikt nauw samengeweven……

Zoveel om mij heen heb ik niet: een raam en een boom ervoor die me vertelt wanneer het herfst wordt en wanneer lente. Een vrouw die mij thee brengt en de krant voorlas. Nu is zij telkens haar bril kwijt en als zij leest, leest zij keer op keer haar boodschappenlijst voor. En halen: ho maar.…

mag ik je toch warmen daar waar eerlijkheid vertrouwen moet omarmen in samen lijden wij de pijn van nooit eens in het echt bij elkaar te kunnen zijn beloof je lente weet dat jij ooit zomer geeft want virtueel hebben wij de vruchten van de herfst al beleefd…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is al dood het gaat over hopen de lente zal ooit deze winter gaan slopen…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is dood het ging over hopen lente zal ooit winter gaan slopen en dan..…

de takken grijpen als heksenhanden naar jagend wolkengebroed naakt en ontbladerd glimmend, de regen gutst, miezert en plenst deze tijd van het najaar doet mij, meer dan ooit, verlangen naar de lente…

Treurig dat deze knoppen hetzelfde lot te wachten staat, denk ik nu, als een gedicht dat zich uit de knop wringt en kleurt en volwast tot in de een na laatste regel waar ergens een parkeerplaats wacht en gemeentewerken ongeduldig met verdwaalde bladeren korte metten en herfst maakt.…

versterving vooraf nieuw leven groeit in kernen de nazorg van herfst…

En geen knop zal openbloeien tot opnieuw de lente weer ontwaakt. 't Is de laatste roos van de zomer die mij altijd weemoedig maakt. Nu de laatste roos van de zomer aan haar tocht naar de herfst begint, lost zij willoos vermoeide blaadjes in de koele septemberwind.…

bol o wat een lol, o wat een lol ik ben een echte lentedrol doe ik extra lekker overdreven het is gewoon een passie om te overleven ‘t is lente, ‘t is lente: juichte tante: ik lenter slenter kro, kro, kussend op jouw wangen lentepaars en blauw.…

- Ik, in wiens hand de zoele vruchten wogen maar wie de zoen ontzegd werd van de beet; die, naar 'k u weet, o herfstig mededogen, me des te allèner weet; eeuwige maaier, ik, die sneed het koren maar nimmer voor zich-zelf de garve bond; eindloze vaarder in zijn vochte voren die nooit de haven vond: weer naêrt een herfst; en weer naêrt…

Mijn schamel huis, waar zoel een geur van peren draalt, weegt teerder in mijn schroom dan 't hele herfst-verwijlen. En, waar van 't winter-dak een schone mane daalt, 'n weifelt ijl een hele lente in hare wijle, o mijn gezóende blik, en moe van eigen-peilen? - Geen zoen is goed, dan die vergeten zorg verhaalt...…

Rood De zomerzon Langs het strand Mensen gaan naar huis, Verbrand Langs Het strand De vleesgeworden welvaart Badend in de hete Zomerzon Zomer, Zomaar luieren In de zon De warmte als een Deken Na De lente Komt de zomer En is de herfst Aanstaande…

Als zachte, verfrissende regendruppels in de zomer als een dikke wollen winterjas, die mij verwarmt tegen de kou als buiten spelende kinderen in de lente, maar ook als vergankelijke dorre bladeren van de bomen in de herfst. Zo vind ik je iedere dag, neen soms ieder uur, weer uit.…

Herfst en winter vervulden mijn hart. Nu voel ik lente en zomer in volle pracht.…

Kille herfst gevolgd door ijzige winter zoals altijd. Het gaat voorbij , ik weet het ... De lente komt weer.…

Ik ben de herfst en lente. Ik ben de klok en de zucht naar vroeger en op goede dagen de adem naar morgen. Ik zal het buitenland wel missen. En de kookrubriek. En de ingezonden brieven ook.…

Lente, zo teer het seizoen van vernieuwing en groei Zomer, zo frivool geeft uitbundigheid vrolijkheid en bloei Herfst, zo onstuimig met verandering en afscheid Winter, zo sereen waarin bezinning en gewaarwording heerst Zo gaan de seizoenen rond In de reflectie van de tijd…

Langzaamaan wordt het al donkerder 's avonds, moeten zelfs de lampjes aan, langzaam maar zeker weten we, op weg naar de Herfst te gaan, of we willen of niet! Geloof me wanneer ik zeg; ik geniet van de wind, de regen, o ja, ik kan er tegen.…

ooit zal ik jou begrijpen en wat ik verkeerd heb gedaan dan vind ik rozen gevouwen in dromen en dat het alleen zo immers moest gaan om van liefde naar lente te komen o, ik heb heimwee naar later…

Overal om mij heen ligt de rottende herfst en ik ben de lente. Een roze jurk, bloemen in mijn oor fiets ik door het dorre geblaarte. Ik zou graag overal willen zijn mijn bloemen-adem distribueren aan iedereen.…

De Lente is lang voorbij, de Zomer is heengevaren, Herfst en Winter nabij… Klaagt zoetjes, vedelsnaren! Al-treurnis is nabij voor mij. Ik weet een simpel liedje, heel klein, maar zo vol smart… Ik weet een simpel liedje van een gebroken hart! Klaag zachtjes, vedel droeve, wek niet, wat slapen mag… Och!…

De hemel geeft een koude douche haar water verbergt mijn uitzicht op een brug die geen brug is maar een weg naar de hemel gericht Het stoplicht is geduldiger dan ik kleurt druppels minutenlang tot bloed Ik heb haast en wil naar de lente toe omdat ik de winter vergeten moet Ik wil naar je toe, jij bent mijn lente jij maakt van regen een…

- Een lente zonder nachtegaal, Een bloemknop, waar geen dauw op druppelt, Een beek, waar geen koeltje* huppelt, Hoe doods en kwijnend allemaal! Maar o!…

Denk toch niet aan jaargetijden: klinkt de herfst van tessi- tuur dan lager dan het zwoelen van de lente in uw oren? Rutger, luister even: als ik cello speel, dan zit ik in de voren van het boerenland. Ik ruik de paddestoelen, want het is mijn aarde. Ik laat geen water achter in de lente.…