Alle inzendingen over krassen

kleurend op een vrij palet vertoont een kwast zijn oorsprong de schildersleerling schrijft zichzelf in lege oogkarkassen een mengeling vol zoet en grauw dat eeuwig blauw wordt uitgesproken rond de dageraad vandaag vergaat vergankelijkheid contrasten raken grenzen kwijt als ton sur ton gaat krassen .…

ijzers krassen het ijs de beide benen slaan mijn gebonden geest diep in het denken glazig water en mist spiegelen de omgeving als heldere beelden in mijn gedachten luchtbellen kijken doordringend strak genadeloos zuiver in mijn ziel op die plaats ontmoet ik jou met rijpe rillingen in winterse woorden…

De meeste mensen lopen voorbij denken hoogstens: dat kan toch wel mooier, dat kan een kind ook, hokjes inkleuren - een paar keer oefenen om ze egaal te vullen, zonder krassen en binnen de lijntjes te blijven, maar zijn ze er zelf ooit voor gaan zitten? Weten ze nog hoe dat voelt?…

het zijn de tandjes die voorzichtig proeven in de groeven van het oud vinyl hun impulsen geven aan het mengpaneel dat tonen switcht waarmee de versterker blitst met doorleefde muziek waar het nostalgisch verdriet in krassen en haperingen als liefde en pijn nog voelbaar zijn ben zuinig geweest op hun hoezen boordevol herinnering…

ik heb mijn blokken gepakt zij waren netjes gelakt na een speeltijd vol butsen en krassen vroeger wilde ik groter en hoger stapelen en meer tot het fout ging die laatste keer het bouwen was afgelopen ongebreidelde groei uitgesloten het spelen voorbij tijd voor echt leven belangrijke zaken maar ik kan het niet laten blokken zijn…

Mijn blikken zijn roest gestaalde hardnekkigheid verzet tegen de schijn dat krassen mij verwonden. Ik viel diep in haar en vond een tweede adem nieuw ijzer om te roesten bottende twijgen aan stam. Zij kwam nog op tijd om in liefde te geloven in metalen die smelten als hardheid ze dwingt.…

branderige ogen solo ontwaken de schaduw volgt zijn eentonige weg energieloos ontbijt het huis tekent kribbel krabbel zijn geest is bevuild met zwarte regen automatische piloot op het werk herinneringen krassen zijn ziel Pffffff een lachend kind met negen vingers maakt een opening in het vastgeroeste deksel…

Gevangen zit ik In mijn cel Van nauw twee meter breed En nog geen meter lang Muren van zorgvuldig Opgebouwde toekomstplannen Voorbije toekomst zonder speling Leven onderuit gehaald in de tijd Buiten mijn cel Het luide krassen Van een zilvermeeuw De lucht is blauw En zilver zonnig, alleen vogels Zweven mij naar de vrijheid…

Helemaal voor mezelf de pot thee, de tafel de kamers van ons huis met zijn nieuwe ramen de krassen in de kast al de cadeautjes die ik aan jou gaf en de poster van het schitterende water aan de horizon met de schim van een schip Ik hang hier maar wat rond in jouw afwezigheid niet in staat tot actie, zo sterk en nabij voel ik jouw aanwezigheid…

Bij avondschemering warm ik mij aan een vuur de ganse namiddag was het al aan het sneeuwen vlokken vielen dansend, spelend, uur na uur bij avondschemering warm ik mij aan een vuur nooit lag de natuur zo wit en maagdelijk puur en ‘ k hoorde enkel ‘t krassen van de spreeuwen bij avondschemering warm ik mij aan een vuur de ganse namiddag was het…

School is samen stapel schriften, boeken angstdroom van een kind is pen, papier en zonder spijt gedroomde brand veel vrije dagen drama echter waarin krijt venijnig krassen school is ik moet plassen ruim voor tijd wat spel is één kwartiertje tot de bel in brons gegoten pijn de bel van dr. Hein…

Zij antwoordde ; “Zoals ik woon in al omvattende stilte, buiten heerst alom de kilte, daar ben ik een leven van vandaan, om tot de leegte terug te gaan, zal ik mijn zwijgen, in alle denkbare woorden moeten krassen, om met die stilte, straat en wereld schoon te wassen.”…

Met de vleiende wind Om mijn hoofd In de verte nog Ondersteund door Het bemoedigende Krassen van twee Zon geblonken Zilvermeeuwen Vertrouw ik Mijn meeuwen Jagend op de Eeuwigheid Toe aan dit Podium van Hedendaags werk En word zowaar Verleid door de geur Van gebroken fluitenkruid -------------------------- Met…

in haar kristallen bol ziet zij wezens reiken naar zonnestralen voorjaarsvogel scheert langs de rand van de wereld een enkele zwaluw maakt nog geen zomer krassen de raven die uit hun schuilplaats komen kristal is ijs geworden smeltwater sijpelt tussen gespreide vingers dan is zij wereld in water rondom haar wordt horizon geboren…

Misschien heb ik wel een heel gek hart, het is geplakt, geknoopt met band en touwen, Toch, Het klopt nog altijd hard en goed, het heeft heus haar krassen, haar pijnen en berouwen. Ach, Misschien heb ik wel een heel gek hart, het weet zo goed wat liefde is, en hoe het te vertrouwen.…

de kauwen die wonen in de hoge kerktoren vliegen al krijsend uit in de vroege morgen hun krassen kan je door de dikste muren horen de kauwen die wonen in de hoge kerktoren bezorgen overlast die alle dorpelingen storen of houden zich stil in 'n schoorsteen verborgen de kauwen die wonen in de hoge kerktoren vliegen al krijsend uit in de vroege…

Ze konden me alles maken, Stompen op mijn bovenarm, Vuisten in mijn maag, Krassen op m'n hand - Geduldig onderging ik mijn lijden, De schurende pijn op m'n vel Zou weer overgaan - De buitenhuid Herstelt zich Op termijn - Maar hun woorden Die als giftige pijlen Op me worden afgevuurd Gaan door mijn olifantenhuid heen, Raken…

groot is het hartzeer van de gedupeerden toch kregen de daders een nieuwe kans een blos op de wangen voor iedere domme gans om ze de dans te laten ontspringen telkens weer veel krassen en deuken maar waar staat het materiaal om schoon te poetsen en om uit te deuken ?…

mijn nagels krassen over steen in sporen bloed ontmoet ik je onmacht scherpt de kale rots ik haal me open aan de bodem van je trots je splijt niet onder handen die je passie geven, je even door de hemel laten zweven het is voor jou passeren van wat tijd lustgevoel is geen bekroning van mijn strijd ik wil je ziel maar in…

Aan alle sukkels die niet kunnen rijmen zich achter het net verschuilen die nooit niet huilen. Aan die ik ze tegen kom zielig kijken naar de grond helemaal geen grote mond. Aan sukkels die zichzelf zo fantastisch vinden maar als het er op aankomt weinig vinden echte vrienden. Aan sukkels met een grote bek het net is een hek breek je…

het ijs zingt weer zijn koude lied en kraakt tegen de kanten doorzichtig zwart kruist strakkend blauw uithalend zijn de klanken wind bijt vorst in het gezicht ruggen zijn gebogen mutsen licht berijpt ijzers krassen verderlicht plezier glimt in de ogen bewegen wolkt zijn adem uit in het ritme van bedachtzaam glijden ze zien…

Scherpe stukken ijzer snijden en krassen Rode strepen worden zichtbaar, pijn, angst en verbijstering vloeien door elkaar. Helder denken gaat niet meer, armen en benen doen overheersend zeer. Maar snijden is de oplossing niet, ook niet als je geen andere weg meer ziet.…

Ik hang mijn blindheid aan de kapstok, probeer een nieuwe jas maar bij het aantrekken krassen mijn vingers ongecontroleerd tussen de naden door.…

op het wad komen woorden samen van anderstaligen deinend dobberend in golven van hoog hoogtelijnen scheren door ons achterland uit de fles wordt geschonken berenburg of hooghoud woorden in half vergane taal bekoren ons op bogen van wilgenhout krassen wij onze gedichten eb drijft letters uiteen wat blijft zijn de pieren die…

akoestiek beschrijft nederig ondergeschikt intonatie polijst een vinger tikt zwelgen in melodie aan toonsoorten onderhevig onbegrijpelijke empathie nagels krassen stevig anderzijds toegezongen ritmisch feilloos decibels gewrongen knokkels zijn broos solo’s borduren voort uitzonderlijke delen geen enkel akkoord slechts handen…

in de ondergrond van herfstharde duisternis krassen zerken in schaduwen begraven wie zal hen horen als het middaguur al likt aan de bloedende kou van verloren liefdes in winternachten van morgen op de kale akkers waar wind zal wuiven naar een stroomversnelling vervluchtigd tot herinnering in het afgemaaide gras van vergeefse…

je komt en gaat bijt woorden de lucht in en ik hoor kraaien krassen zwart de vleugels op het ochtendbrood terwijl de wind de wolken doet beven ook de tijd is dood mijn ogen ooit blauw en jij zoekt roem steeds kouder en meer ik had gedroomd vannacht de vogels weg in de ondergang van het slapen gaan geïnkt waren je veren…

Terug getrokken in jezelf je ziel gekrast door duizend krassen woorden verloren Ga je jezelf te lijf je kunt niet meer dit leven is voor jou te moeilijk... je Moeder zit aan je bed haar hart is gebroken door wat jij deed sprakeloos... Zal het nu anders worden? Tranen vallen, in stilte lijden ondragelijk hoe moet het nu?…

vruchtbaarheid over mij en haar vogelen stembanden zingen blij in onze grijpende oren neer en de zon lacht een opening in zijn wenende en grommende gordijnen ook de paddestoelen verdwijnen in de humuslaag van hun begin de geldgeile mensenklauwen grijpen alles van zand tot kraaien nog voor ze kunnen rijpen het bloedtekenenen, hun krassen…

. ------------------------------- uit: 'Krassen in de was', 2001.…