Alle inzendingen over kring OR steen

In concentrische kringen zoals het ik gewoon is en niet gaat staan. Juist dat is het daar buitenom zo snel denkend dat het liever wacht tot dat het de moeite loont en dan centreren tot abstractie taal. En is juist dat wat afkomstig uit het zelf niet van zich terug heeft. beeld – be - grip…

Werp een kiezel in mijn vijver en geruisloos haast onzichtbaar over water trekt zijn kring slechts één merel zingt en de wind speelt zacht met wilgenbladeren maar de kleine vlinder vredig rustend aan de rand fladdert weg.…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten.…

de merktekens zwemt hij fataal voorbij eindeloze kringen draait hij, eenzame eenzaat tussen lotgenoten die eindeloos kringen draaien. als zij toevallig kruisen -amper een rimpeling- zijn ze reeds voorbij achter blinde ogen zwemt hij: duisternis blijft hem bespaard…

tot over je oren in een oeverloze plas kringen walsen synchroon curven op het water baltsen en dan kunnen zoenen en niet durven…

geen rechte tussen hemel en aarde geen streep een kring van damp vormen wij rondom ons om tot strop…

van de maan, fluistering vult gevallen gaten van het pleister aan, waar cement van tijd en geest niet baten, nooit te worden wat het is geweest, gelaten namen op de stenen ondiep gegrift voor diegene, die als eerste binnenliep, door jaren herschreven in spiegelschrift.…

nauwelijks nog mannen De bruiden meisjesachtig en heel bleek Met donkere kringen om nerveuze ogen Wat tot voor kort begerenswaardig leek Wordt net als Bonaparte snel verbannen Een lits-jumeaux leidt dikwijls tot gedogen De moeders zien al wiegen, opgetogen Hun hunker is zo breekbaar als brocante…

ze dringen op, laten me schrikken de kring gesloten, ik alleen ze dreigden alle dagen ik sloeg met vuisten toe tot ik ze kon verdragen en zij het treiteren moe ik nam de hand die me kon wijzen, keek de spoken aan hoofden werden toen gebogen zo is mijn jeugd ook weggegaan…

toen zag ik jou, aan elke hand een kind, jouw lichaam krachtig, jachtig in de wind van frisse zomers wijdbeens zeker stond je daar het schoolplein vloeide terug tot waar ik enkel nog jouw blik ontving ik brak in zachter lachen uit en luidkeels klopte toen mijn hart jij zag mij ook, je keek en streek een kind wat door zijn haar, het…

Wat is een mens nu meer Dan een wezen dat slechts Voor één enkel doel wil gaan: Het leven af te sluiten met een Zichtbaar bewijs van zijn bestaan…

Ook al voelde ik me dun en koud of dik en warm voelde ik me suïcidaal, vraag niet hoe maar ik bleef in leven altijd met het uitzicht op de hereniging met Jos de Vries en God wat op aarde niet kon zijn kan daar wel zijn, eeuwig.…

de schouwer in de wind ment licht zijn klei en kim…

Werpe de eerste steen, gij die zonder zonde is, pak ook de tweede erachteraan en weet je: ga door met trappen, ga door met slaan. Gij die zonder zonde is, blijf vooral werpen met alles wat je tegenkomt, gooi de woede van je af, gooi de verwerpelijkheid in het graf.…

Gaarne moge ik den lezer niet alleen heil wensen, doch evenzeer verwijzen naar de snelsonnetteur van de dag, Coenraedt van Meerenburgh, in zijn lofzang op de waarheid die zich ophoudt in den man ("In vino veritas"), zodra nog enkel wijsheid schuilt in den kan... ------------------------------------ BLAUWE KNOOP Ik was een maand lang…

Het is weer kerst, ik snap het niet, ik kan er niet meer bij. Gevoel van woede komt in me op, een traan ik ben niet blij. Wat is nu kerst, oorspronkelijk, ik moet het nu toch weten. Ik vraag eens bij me in de buurt, maar hoor al snel “vergeten” Ik hoor de raarste dingen roepen, kerst twee dagen weg van het werk. Een boom, wat lichtjes en veel eten…

De laatste reis Een koele bries, de wind steekt op, wie meert er bij me aan. Hijs het anker, trossen los, het is tijd nu om te gaan Niemand weet hoe lang het duurt en waar het einde is. De grote vaart, een laatste groet, de stilte het gemis. De boot vertrekt, de vlag in top, niemand zegt een woord. Wij roepen nog, je hoort het niet, de wind…

Niet te vinden, buiten bereik, ver van hier, geen gehoor. Woorden die me te binnen schieten toen ik het contact met je verloor. Een leegte, eenzaamheid, sprakeloos of gewoon vergeten Ik kan het je niet vragen dus zal het nooit echt weten. Ik zie je als mijn maatje, kon uren met je praten. M’n ei weer even kwijt en de rest heel even laten.…

Men vraagt mij wel eens “ je toekomst, hoe ziet die eruit” wil je mij dat eens vertellen. Ik denk dan na, maar weet van binnen, dat je toekomst niet kunt voorspellen Ik graaf dieper, kijk op het net, wil de betekenis van toekomst weten. Toekomst, de tijd na het huidige moment, het verleden is vergeten. Het verleden bestaat uit momenten, herinneringen…

Woorden hebben voor mij geen nut, ze schieten me niet te binnen. Aan wie zal ik ze moeten uiten Nu ik jou niet meer mag beminnen. Vragen heb ik nog genoeg. Spinsels in mijn hoofd, brandend op mijn lippen. Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen, aan jou kan niemand tippen. Troostende woorden van “het komt wel weer goed” Ze verwachten…

Zinloos, ondoordacht, zonder nut of resultaat. Een woordenschat schiet mij te binnen, ik maak me druk en zit vol haat. Woede komt nu in mij op. Ik denk eens na en laat een traan Is dat wat de toekomst brengen zal, is dat nu ons bestaan. Een land vol gekken die niet kunnen aarden Je niet respecteren of laten rusten in je waarden Je niet nemen…

Herken je me …….. Ik kom er weer aan, je herkent me vast, misschien van verleden jaar? Hij leek op mij, mijn tweelingbroer, hij was toen al de sigaar. Vol lampen stond hij net als ik straks, voor u hier bij de schouw Ver weg van waar ik eigenlijk kom, ver weg van wie ik hou Ik stond daar fier te groeien, mijn takken in de wind Mijn wortels…

Mijn gedachten dwalen af, ineens zie ik je staan Gevoelens komen in me boven, ik zweef, ik laat me gaan Zo lang geleden, niets veranderd, de liefde is gebleven Krijg het warm, voel je adem, mijn vlinders niet verdreven Toch is het anders als toen, volwassen, beiden een eigen weg gegaan Een gezin gesticht bij een ander, ver van elkaar vandaan…

“Vroeger was alles beter” ik hoorde het van mijn oma maar kon haar niet begrijpen Vroeger? ik had nog geen vroeger en maar wilde haar ook niets verwijten. Voor mij was alles nieuw en spannend dus als ik dan weer van haar hoorde “vroeger was alles beter” dacht ik dat ze echt niet spoorde Jaren vlogen ongemerkt voorbij en bijna zonder het te weten…

Een regenachtige dag in mei een plek daar bij de molen. Hij zei: ‘ik ben sinds gisteren opa'. dat maakte geen indruk, hij wel. Een vluchtige ontmoeting, de vlinders dansten zo snel als het begon, was het weer voorbij. Wat bleef was zijn afscheidsgroet: ‘dag wolk’.…

Allemaal in een kring om jou heen dierbaar mens we laten je niet alleen Laten je niet over aan je lot waar jouw lot ook valt het is ook ons lot welke prijs ook valt Die prijs delen we allen de hoofdprijs maar mocht de troostprijs vallen staan we altijd voor je klaar Allemaal in een kring om jou heen strijdbaar mens we laten je niet…

in je ogen zie ik spel je voeten dansen en bewegen snel als jij de bal krijgt toegespeeld je ziet de kring gezichten geniet de macht het is jouw keuze wie er dadelijk verder mag in gedachten weeg je af geeft de bal aan haar van wie je nog iets kan verwachten zij is nu je vriendin zij staat al midden in de kring gezichten…

weet zal nooit meer praten Een nevelring een lichte kring rondom de maan Een fluistering is rondgegaan Wee wie die waarschuwing niet heeft verstaan Wee wie vannacht naar het woud is gegaan…

ik voel mij in de rust van je schoot droom daar tijdloos genieten uitdijend als kringen in de sloot waar ik over schrijf zijn de koesterende blikken en strelende vingers, over mijn vragend lijf ik spreid mijn letters over stille gedachten waan mij even in jouw paradijs wat mag ik meer verwachten op deze herscheppende reis…

De leden van de literaire kring halen de neus op voor hun dorpeling. Met gesteven boorden en gewassen handen ontwijken juristen evenals de anderen de scherven van de gebroken pot. Ze lachen om hun dorpeling voorbijgaand aan haar aanwijzing de alleroverstemmende lach van hun eigen schijnvertoning.…