Netgedichten

netgedicht (nr. 23.758):

Spiegelschrift,

Gladde keien zijn overgelopen, waar
tussen onkruid is verschenen, mensen
zie je niet, gestorven of verdwenen,
je ziet het aan een doffe zon,
het licht vetrok met de staart
tussen de benen, het hangt in de
lucht, een ruiker die is bedorven,
huizen als verlaten weduwnaar,
de wind veegt de laatste hoop
van het trottoir, over veld, de
wereld uit, schaduwen leunen
uit de ramen, astraal geworden
in de kringen van de maan, fluistering
vult gevallen gaten van het pleister aan,
waar cement van tijd en geest niet baten,
nooit te worden wat het is geweest, gelaten
namen op de stenen ondiep gegrift
voor diegene, die als eerste binnenliep,
door jaren herschreven in spiegelschrift.