Alle inzendingen over meeuwen dakranden

een meeuw tussen zon en witte aarde schittert zilver vleugellicht…

[Haiku] meeuwen dobberen op het ijskoude water zelfs de wind huivert…

In het vallende zonlicht Van deze zomeravond Vliegen zilveren meeuwen De volmaaktheid tegemoet…

vroege koude zon meeuwen langs de waterkant maar ik fiets verder…

Meeuwen krijsen rond de avond kleurt nachtelijk geflits in natuur.…

Met kracht waait de wind de meeuw spreidt de vleugels uit en zweeft met gekrijs.…

De roep van de zee ook de wind laat zich horen te luid krijst een meeuw…

De meeuw boven zee vist naar mijn broodje haring laffe luchtaanval…

Strijd om een visje: drie meeuwen tonen ballet in water en lucht.…

Naast de boot duiken de meeuwen tot ons plezier – af op stukjes brood.…

De kat spiedt, aarzelt, waagt zich op het dunne ijs, jaagt op die meeuwen.…

zand stuift duinen top meeuwen krijsen tegenwinds al bollend leun ik…

golven vol gebrul spatten schuimend en vlokkend lachend scheert een meeuw…

Als het zomer is Dansen de meeuwen En later Later blijkt Eeuwig ver weg Te zijn…

Een gouden lente een zilveren meeuw op het hoofd van een bronzen beeld dat uitkijkt over zee.…

New York, de mensen zijn druk, het tij slaapt en draagt – de vrije meeuwen.…

----------------------- ------------------------------------ regen op het raam een wolk schuift voorbij de zon de meeuw zweeft op licht. ------------------------------------ ----------------------…

Winters geschrei een klad meeuwen in hun vlucht schapen showen ongemeen hun dikke vacht…

wind blaast ogen blind in zand verdwijnen schelpen meeuwen scheren vrij…

die meeuwen, ze bleven krijsen verder niemand, niemand anders dan ik een eiland op een eiland ‘s nacht monkelende mannen gek, wanneer je alleen bent in zo’n verdomde depressie met niets dan meeuwen om je heen slapen, nee dat ging niet mijn goede vriend, kom laten we gaan zitten en luisteren naar muziek morgen ben ik dood…

De zee en de meeuwen zijn er weer. Zomaar ben ik hier zoek geraakt. In de nabije verte, hoor een jongetje snikken, Hij is zijn moeder even kwijt. Dat kleine mannetje, dat ben ik. Zestig jaren zijn nooit vergleden. Ik zoek in mijn herinneringen, en vind mijn moeder terug. In het decor van zee en meeuwen.…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

Meeuwen om mij heen. Straks word ik open gesneden en ontleed.…

wanneer de meeuwen sneeuwen kan je het wel vergeten dat is oude volkswijsheid alleen weet ik niet meer van welk volk…

Vervloek me, vliespotige krijsende engel, belaag me. Hoe walgelijk ook het slijk de einder moet bereikt. Het wassen begint er, het beter tij. Van kindsbeen, van huis uit is mij ingefluisterd: op water lopen kan, voor wie bereid is om de zee te drinken. --------------------------------------- uit: 'Verschiet', 2001.…

Binnen klinkt zacht de canon van Pachabel de meeuwen juist gevoed dansen hun godendans duikend naar brood stijgend op muziek het sierlijk ballet heft mij op in een tijdloos toeven in de harmonie van betovering eindeloos lijkende minuten geniet ik het samenspel tussen techniek binnen en natuur buiten zo gracieus en vol…

Regendansers draaien wenden een van water druipend beeld penetrant verleiden, kom maar, door en door en alsmaar door. Dansen dient als metafoor voor ondergrondse angstenspelen in des duivels' donkerheid, in slijm en aarde immer zijns. Een blik naar and'ren, hebben zij reeds? Dansen nog steeds rond en rond, tot snap! het wrede…

Een vlucht metalen meeuwen de vrienden ver van overzee Europeanen en Amerikanen brengen hopelijk het stemrecht mee.…

Zo wij naar de duinen kijken als los zand tussen ons tenen elkaar houden in verlangen om elkaar dichtbij te zijn zo zijn wij kristal geworden tussen afgesleten stenen heller schijnend dan Parnassus lichter dan de volste maan Het duurde alles bij elkaar zo men zou zeggen slechts seconden niet veel langer dan een kus die doorgegeven werd…

, vreemd toegevouwen alsof haar stilte is zwartgemaakt op wimpers en wenkbrauwen vele dagen lang uren waarin het reizen steeds kleiner werd door het twijfelend tasten aan torenklokken die zonder reliëf de wijzers vastmaakten, noordwaarts tegen voorbijgaande duinen en het geraamte van een gebedsloze schelp. ongegroeid zoals de meeuw…