Alle inzendingen over messen

fraai staat de zon in lichterlaaie als zij vuur schiet over de duinrand schurend langs helm en slapend zand lijkt ze de aarde te willen verfraaien als messen snijden meeuwen daar waar ik hitte vermoed strepen door een wijdse gloed alsof het wonder even wil geeuwen zij gaat echter stijlvol en tergend traag haar herhalende ondergang tegemoet…

Ik kan veel naar het zuiden slepen pasgetrouwde vrouwen, kinderloos nog ontdooide zwaardvissen handenvol 2literflessen krentenbollen met oude kaas koude thee en spekpannenkoeken een dozijn geslepen messen Daar draai ik mijn doeken voor om.…

Alsof het was bedekt met hevig licht bleef haar lichaam mij weerkaatsen, even zinloos dreigend zoals de glans aan messen hangt. Ik bedroog haar met geweld: mijn lichaam liet haar voor de liefde leven, haren werden touw toen ik ze opbond, een verwonding opsmuk, een gevlamde tatoeage. Voor mijn schoonheid moest zij dood.…

Verlaat het rijk van de rot waar monden die koud zijn als was rond de tafel kauwen op wat van je rest - handen klapwieken trage motten rond je schedel, liefde duizelt als sigarenrook omhoog tussen de onscherpe messen van woorden - en ga de tuin in. Daar lopen ze ook. Ze zijn jong hun dunne armen wit en onhandig. Ze zien je niet.…

Botte raderen rollen van links naar rechts, geen spriet ontkomt aan de geslepen messen. Doch hogere posities, moeilijker te rollen dan het vlakke veld, de aangroei latend.…

Letters als messen in een scherpe tekst kunnen ten diepste gewetens kwetsen, door ideologen tot waanzin behekst als voorgangers die gewetenloos zwetsen. Bloemen verbloemen het verdriet en de pijn. Een jonge bloem gesneden voor het begin is zaad van de haat in de nieuwe frontlijn. Wat is de waan daarvan en wat is zin?…

Zij is twee messen die vlijmend steken samen klaarkomen in de vernietiging.…

Ik kom eraan met al mijn messen en beitels. In het heetst van de strijd zal ik mezelf tegenkomen Weerspiegeld in de zwaarden van de tegenstanders. Het vagevuur verlicht mijn pad. Ik beklim langzaam de louteringsberg. Hierboven is het koud en de schapen blaffen. Wieldoppen rollen omlaag. Mijn vijand wacht op me.…

Er was een waslijst met gebreken waar ik verder over zwijg want steeds wanneer ik iets wil zeggen: ja ik wil, pas op een bus, of dat ik, help, niet zwemmen kan, wordt mijn tong een stop van kurk, schieten messen door mijn huig en trekt mijn strot het keelgat uit.…

waar is de chemie de binding met het linnen voel het diep van binnen maar er komt niets uit naar penselen taal ik niet de messen heb ik opgegeven het enige wat lukt is dat ik de verf spuit verdund met tranen banen lange slierten zich een weg omlaag nog dieper in de put ik schud het doek om meer houvast in horizon te krijgen de…

ze trekken vermoeid langs de Ararat met zekerheid gewikkeld in doeken hun kinderen voorop of op de arm zwangere vrouwen, mannen zeulen bezit een touw houdt hun geloof bijeen richting fort Europa: de poorten gesloten bruggen geheven en grenzen geslecht grachten omgeven met stalen messen een meisje streelt haar hond de moeder baart, vader…

ze klitten in bedompte roversholen en bezigen de liederlijkste taal hun normbesef is nul of marginaal ze dragen messen, erger zelfs … pistolen ze slapen in de goten en riolen ik noem hun trek naar hier catastrofaal noem mij maar dom of rechts en radicaal ik haat die lui als hondenpoep aan zolen je ziet ze vaak in kroegen samenscholen…

terwijl zij naakt zijn offertafel al bereidt wet hij kruislings lange messen legt ze binnen hun bereik de rust van wierook kringelt langs het witte marmer zij rilt gevangen in zijn magisch ritueel kaarslicht toont haar warmer gemaskerd door het eerste ochtendlicht schrijdt hij nader zij geboeid verheft met luide stem het oude…

Het is niet best, toch gaat het door je strot, maar ’t ergst van al . . . de messen zijn zo bot.…

de droom vervloog toen ik de beelden zag in het vluchten van mijn handen mijn hart bevroor ik rilde angst en woede knarste tanden blote voeten dansten om de scherpte te vermijden voelden messen dieper snijden staal verkleurde rood de schaduw werd steeds lichter in traag bewegen stolde dood ik zag het wenken van je hand mijn…

de droom vervloog toen ik de beelden zag in het vluchten van mijn handen mijn hart bevroor ik rilde angst, mijn woede knarste tanden je blote voeten dansten om de scherpte te vermijden voelden messen dieper snijden staal verkleurde rood je schaduw werd steeds lichter in traag bewegen stolde dood ik zag het wenken van je hand mijn…

Een vershouddoos om kliekjes te bewaren Hét hebbedingetje bij Albert Heijn En nu er blijkbaar niet genoeg van zijn Heb ik weer voor Jan Joker lopen sparen Geen moestuinzaadje dat het bij mij deed De Wuppies heb ik nog niet eens compleet!…

In 't lage land zijn uitgestoken nekken het doelwit van pistolen, vuur en messen. Er dreigt te kort aan onderduikadressen. Hoe kan men zich beschermen tegen gekken? Nog even en het hele land duikt onder. De zee is dan te hoog. Het is geen wonder.…

messen steken in mijn lichaam als ik jouw tranen zie stromen in mijn eenzame herinneringen smekend in oneindig verdriet opdat je terug zult komen ik leef opeens in een andere wereld nu herken ik de onbetaalbare waarde van jouw onbereikbare hart waarmee je mij vijf en een half jaar seconde na seconde de liefde verklaarde stond je maar weer…

ook ik heb mijn muze lief maar wel op een heel ander gebied geen strijkstokkenorkest dat alom violiert en zo een riant inkomen versiert of schilders die met messen en penselen de gelauwerde meester willen spelen ook schrijvers kunnen met een semi artistieke sof de goudkraan openen zonder enig plot waar vele spaanders vallen hakken…

De smerige vlekken deren niemand soms is het wel een beetje kleurloos maar het dikke bruin gespannen touw dat vreemd gedraaid, oerkracht verbergt slijpt de messen voor het avondmaal haar luidruchtig zuchten begeleidt nieuwe adem en breekt stevige vliezen in nachtelijke uren waar terug naar de natuur door flikkerende kaarsen verlicht…

September doorsteekt mijn ogen met gouden messen, die scherp geslepen stralen van de Zonnegod, en zij bekleedt al wat groen is, met donker brons, een totaal mislukte Oidipous, zo voel ik me, die eerst de Zomer, mijn van god gegeven vader, heeft dood geslagen op een onmenselijke tweesprong, en vervolgens slaapt met de Herfst, mijn moeder,…

Er kwamen stenen werktuigen naar boven, zoals een schraper, messen en een bijl en scherven als de punten van een pijl; men kon welhaast de ogen niet geloven. Ook jachtbuitresten kwamen uit de grond, een mammoetkaak, een neushoornribbenkast, dat gaf qua tijd en volk een goed houvast: Neanderthalers liepen daar ooit rond!…

Ik weet het door de heerlijke dagen van stevige, rondborstige glazen bier en het verlossende plassen het slijpen van de messen na de slacht en aan het spit staand mijn nagels schoonmaken naar bed gaan zonder over te geven sterk als een stier, onverwoestbaar van binnen, een precies mechaniek in een stevige, soepele huid: een sinaasappelmens…

camouflage, verzinnen schoudertentriemen, bereiden schermutselingen, begeven zich in het gebied van de grote waadvogels Na drie dagen en nachten kleppend beraad op het strand getergd door zwevende garnalen en zachtjes scharende krabben, roeien de snavels stuiten op stokken schuren langdurig het doek Van binnenuit halen messen…

En terwijl ze, met ogen vol diepe tranen en haar hart bewoond door scherpe messen, met elke verdwenen stap verder en verder van de inktzwarte, lokkende branding verdwaalde, huilden gebroken schelpen in haar koude, witte handen. En de hemel kleurde winterrood...…

Scherpen messen snijden Door bot en vlees Struikelblokken die haar de weg versperren Indien mogelijk Al haar dromen vergruisd Ver van de mensen verwijderd De ochtend graaft een zonnige dag Ver van de leugen verwijderd In de toren zwijgen de klokken Tezamen met de gitaren "Besef dat wel," Deze intrige: "dit valse spel" Reeds…

De grot ingelokt door krullend haar weerspiegeld op het plafond achter de ingang, hoop ik een wonder te ontdekken niet gelovend in een boze betovering die mij verkracht op een kille oesterbank rillend lig ik op het spijkerbed dat mijn huid openhaalt terwijl ik de mantra herhaal Het is niet echt, de messen die bijna vallen, de horror…

En ik voel alleen aan de dingen die hier blijven: de messen met hoornen heft, de tinnen schotels, het blauwe porselein, sterk hoewel breekbaar, en, als een wachter-rots tussen troebele golven, glimmend gepolijst, deze zware tafel van hout.…

Vorken en messen zijn verdeeld. De koffie met kaneel gaat met Onspreekbare syllaben door je keel. -------------------------------------- Uit: 'Francesco's paradox', 1995.…